Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 42

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W latach dziewięćdziesiątych nastąpiły w Polsce zasadnicze zmiany w wielkości produkcji i w zagospodarowaniu ziemniaków. Produkcja ziemniaka obniżyła się w porównaniu z produkcją w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych o około 50%. Równocześnie można zauważyć systematyczną poprawę wartości konsumpcyjnej i przetwórczej ziemniaka. W pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych na polskim rynku pojawiły się przetwory ziemniaczane dotychczas nieprodukowane w kraju (np. czipsy) lub produkowane w niewielkich ilościach (frytki). Systematycznie, w miarę pojawiania się nowych zakładów przetwórczych w Polsce, wzrastała produkcja przetworów ziemniaczanych i w roku 2003 na cele spożywcze zostało przerobionych 650 tys. ton ziemniaków. W następnych latach należy się spodziewać dalszego zwiększenia przerobu ziemniaka na cele spożywcze, zważywszy że np. w Holandii przerabia się na ten cel ponad 3 mil ton. Półprodukty i produkty ziemniaczane zawierają te same składniki odżywcze co ziemniaki, tylko w różnych ilościach w zależności od wyrobu lub są wzbogacane o inne jeszcze składniki, np. o tłuszcz. Część cennych składników ziemniaka ulega degradacji w procesach termicznych i bezpowrotnie zmniejsza wartość odżywczą produktu. Ilość substancji toksycznych zawartych w ziemniaku (np. glikoalkaloidy, azotany) podczas przerobu zmniejsza się i wyroby gotowe zawierają kilkakrotnie mniej tych substancji.
3
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Ziemniak jako surowiec dla przemyslu spozywczego

100%
Potato production in Poland, similarly to other European countries, becomes closely dependent on the customer and potato quality must be closely adapted to the direction of its processing. Polish National List for 2004 includes in total 114 potato cultivars: 82 table cultivars and 32 starch cultivars. The Polish cultivars are processed by the starch industry and their selection depends on the part of Poland. Similarly, the food industry processing potatoes for dried products, mostly uses the Polish cultivars. Producers of fried potatoes, particularly of the French fries, prefer for processing verified western potato cultivars than the Polish ones. The requirements towards potato raw material in each industry are different, and particular potato properties and chemical components affect the technological process, output and product quality in different way.
Celem pracy było określenie zmian zawartości związków pektynowych w ziemniakach w poszczególnych etapach produkcji frytek oraz określenie teksturotwórczej roli tych związków. Do badań laboratoryjnych pobrano próby: bulw, krajanki i frytek z dziewięciu miejsc linii produkcyjnej. W próbach bulw, krajanki i frytek oznaczono zawartość substancji pektynowych oraz określono teksturę przy użyciu aparatu Instron. Ziemniaki po procesie blanszowania zawierały o 30% mniej pektyn rozpuszczalnych i o 50% więcej protopektyn w porównaniu z surowcem. Zawartość protopektyn we frytkach była trzykrotnie większa niż w przerabianych ziemniakach. Tekstura ziemniaków w większości etapów przerobowych uzależniona była od zawartości pektyn. Tekstura frytek podsmażanych i frytek gotowych była dodatnio i statystycznie istotnie skorelowana z zawartością protopektyn (r = 0,71) i pektyn ogółem (r = 0,63).
Celem pracy było porównanie zmian zawartości poszczególnych składników polisacharydów nieskrobiowych i ligniny w ziemniakach trzech odmian w trakcie procesu technologicznego produkcji frytek. Do badań pobierano losowo próby bulw ziemniaka, krajanki i frytek z czterech miejsc linii technologicznej produkcji frytek. Zawartość poszczególnych składników polisacharydów nieskrobiowych i ligniny w ziemniakach, jak i wzajemny ich stosunek, zmieniały się w trakcie procesu technologicznego produkcji frytek. Wielkość tych zmian zależała od odmiany ziemniaka. Największe zmiany w zawartości polisacharydów nieskrobiowych w ziemniakach spowodował proces blanszowania i smażenia frytek. Krajanka po blanszowaniu zawierała więcej celulozy, pektyn i hemicelulozy, w porównaniu do surowca. W gotowym produkcie sporządzonym z ziemniaków odmiany Felsina największy udział stanowiła frakcja hemiceluloz i celulozy, a we frytkach z odmian Santana i Innowator - celuloza.
Celem pracy było porównanie jakości organoleptycznej i wartości odżywczej mrożonych produktów ziemniaczanych pochodzących z sieci handlowej, wyprodukowanych przez polskie i zagraniczne firmy. Materiałem użytym do badań było 11 sortymentów mrożonych produktów ziemniaczanych różnych producentów, zakupionych czterokrotnie w odstępach kilkudniowych. W produktach mrożonych oznaczono zawartość suchej masy i tłuszczu, liczbę kwasową i nadtlenkową oraz dokonano oceny barwy i zapachu. W materiale przygotowanym do spożycia oznaczono zawartość tłuszczu i witaminy C, teksturę (instrumentalnie) oraz cechy organoleptyczne: barwę, smak, zapach i konsystencję. W materiale liofilizowanym oznaczono suchą masę, zawartość glikoalkaloidów i azotanów. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, że technologia produkcji różnicowała analizowane mrożone półprodukty ziemniaczane zarówno pod względem cech organoleptycznych, jak i składu chemicznego. Produkty wytwarzane z ziemniaków świeżych zawierały mniej tłuszczu i więcej witaminy C niż wyroby bardziej przetworzone, wyprodukowane z suszu ziemniaczanego. Zawartość substancji przeciwżywieniowych - azotanów(V) i toksycznych – solaniny i chakoniny w badanych mrożonych produktach ziemniaczanych była kilkakrotnie mniejsza niż w surowcu – ziemniaku. Parametry tłuszczu wyekstrahowanego z produktów mrożonych nie przekraczały wartości zamieszczonych w PN z wyjątkiem półproduktu plasterki ziemniaczane „kraty”. Większość analizowanych produktów, z wyjątkiem plasterków ziemniaczanych „kraty”, charakteryzowała się prawidłową barwą, smakiem, zapachem i konsystencją.
Celem podjętych badań było określenie wielkości zmian zawartości witaminy C w ziemniakach po ugotowaniu oraz na poszczególnych etapach technologicznych przerobu ziemniaka na frytki, czipsy i kostkę ziemniaczaną. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że początkowe etapy przerobu ziemniaków, jak obieranie i rozdrabnianie, spowodowały 6–15% straty witaminy C w porównaniu z jej zawartością w surowcu. Wielkość strat tej witaminy podczas krojenia ziemniaków i płukania w zimnej wodzie zależała od stopnia ich rozdrobnienia i wynosiła w ziemniakach pokrojonych na frytki 9%, a na kostkę i czipsy 15%. Po procesie blanszowania większe straty witaminy C odnotowano w bulwach rozdrobnionych na plasterki i kostkę (33%) w porównaniu z ziemniakami pokrojonymi na słupki (27%). Najmniejsze straty witaminy C w stosunku do jej zawartości w surowcu, stwierdzono podczas przygotowania ziemniaków gotowanych (46%) i frytek po I stopniu smażenia (55%). Straty witaminy C podczas produkcji czipsów wynosiły 83%, frytek po II stopniu smażenia 85% i kostki 93%.
Celem pracy było określenie wpływu temperatury i czasu przechowywania oraz szczelności opakowań na zmiany frakcji tłuszczowej i właściwości organoleptycznych mrożonych frytek ziemniaczanych. Materiałem użytym do badań były mrożone frytki po I stopniu smażenia pobrane bezpośrednio z linii technologicznej zakładu produkcyjnego. Frytki w oryginalnych opakowaniach fabrycznie zamkniętych oraz otwartych (uszkodzonych), przechowywano przez cztery miesiące w komorach chłodniczych o temperaturze -20 i -29°C. W półprodukcie przed przechowywaniem oraz po każdym miesiącu przechowywania oznaczano: zawartość tłuszczu, liczbę kwasową oraz nadtlenkową (Lea) tłuszczu oraz skład kwasów tłuszczowych. W produkcie gotowym oznaczano instrumentalnie konsystencję i barwę, właściwości tłuszczu – liczbę kwasową i nadtlenkową oraz przeprowadzono ocenę organoleptyczną barwy, smaku, zapachu i konsystencji frytek. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, że frytki przed przechowywaniem charakteryzowały się prawidłową zawartością tłuszczu o dobrych parametrach jakościowych (liczby kwasowa i Lea) oraz dobrą jakością sensoryczną. Podczas czteromiesięcznego przechowywania następowały zmiany jakości zawartego we frytkach tłuszczu – zwiększeniu ulegała zawartość nadtlenków (liczba Lea), zmniejszyła się zawartość kwasów wielonienasyconych, a zwiększyła kwasów jednonienasyconych. Zmiany frakcji tłuszczowej zachodziły intensywniej w próbach frytek przechowywanych w uszkodzonych opakowaniach. Czas przechowywania i nieszczelność opakowań wpłynął na pogorszenie konsystencji frytek – frytki charakteryzowały się zbyt twardą konsystencją. Czteromiesięczne przechowywanie frytek zarówno w temperaturze -20°C, jak i -29°C nie obniżyło jakości produktu, jeśli opakowanie było szczelne (nieuszkodzone).
Celem pracy było porównanie zawartości poszczególnych składników polisacharydów nieskrobiowych i ligniny w ziemniakach w różnych etapach ich przemysłowego przerobu na frytki. Do badań użyto próby bulw, krajanki i frytek pobieranych z pięciu miejsc linii technologicznej produkcji frytek, w jednym zakładzie produkcyjnym. Zawartość sumy polisacharydów nieskrobiowych i ligniny, jak i poszczególnych ich frakcji w ziemniakach zmieniała się w trakcie procesu technologicznego produkcji frytek, przy czym największe zmiany odnotowano po procesach blanszowania i smażenia. Procesy technologiczne najmniej destruktywnie wpłynęły na zawartość celulozy, hemiceluloz i ligniny w przerabianych ziemniakach.
Celem pracy było badanie wpływu blanszowania na jakość frytek sporządzonych z bulw wysoko- i niskoskrobiowych odmian ziemniaka, Do badań użyto bulw odmian ziemniaka Bóbr, San, Atol i Malwa. Frytki otrzymywano metodą dwustopniową stosujqc blanszowanie w roztworach chlorków wapnia, magnezu i skrobi. Stwierdzono, że zastosowanie blanszowania w roztworach chlorków wapnia i magnezu o stężeniu 0,2-9,4% oraz w roztworach 0,5-1 % skrobi przy produkcji frytek z ziemniaka o niskiej zawartości suchej substancji poprawia konsystencję produktu a także wpływa korzystnie na pozostałe cechy sensoryczne - barwę, smak i zapach frytek. Użycie wymienionych roztworów zmniejsza rownież absorpcję tłuszczu podczas podsmażania frytek.
Produkcja i spożycie czipsów ziemniaczanych stale wzrastają na całym świecie. Tendencja ta występuje również w Polsce. W artykule omówiono wpływ właściwości ziemniaków oraz warunków ich przerobu na jakość czipsów. Ponadto opisano wartość czipsów ziemniaczanych jako składnika pożywienia.
Celem pracy było porównanie jakości czipsów ziemniaczanych smażonych w dwóch rodzajach tłuszczu, pakowanych w folię metalizowaną, przechowywanych standardowo (temp. 20°C, wilgotność 50%) i w szafie klimatyzacyjnej (temp. 45°C, wilgotność 80%). Stwierdzono, ze czipsy smażone w utwardzonym oleju palmowym zawierały więcej tłuszczu i charakteryzowały się twardszą konsystencją niż czipsy smażone w oleju płynnym. Podczas przechowywania wzrastała wilgotność czipsów niezależnie od ich rodzaju. Wilgotność czipsów przechowywanych w szafie klimatyzacyjnej wzrastała dwukrotnie szybciej niż czipsów przechowywanych w warunkach standardowych. Tłuszcz wyekstrahowany z czipsów smażonych w oleju płynnym charakteryzował się niższą liczbą kwasową i wyższą liczbą Lea niż tłuszcz z czipsów smażonych w oleju utwardzonym – w oznaczeniach wykonanych bezpośrednio po wyprodukowaniu. Wyższą stabilnością oksydacyjną charakteryzowały się czipsy smażone w tłuszczu utwardzonym. Podczas przechowywania czipsów w warunkach standardowych, niezależnie od użytego tłuszczu smażalniczego, nie stwierdzono w tłuszczu zmian liczby kwasowej, natomiast nastąpił wzrost liczby Lea i był on większy niż w czipsach przechowywanych w szafie klimatyzacyjnej. Czipsy przechowywane w warunkach standardowych (po 36 tygodniach) oraz w szafie klimatyzacyjnej (po 9 tygodniach) charakteryzowały się podobnym smakiem i zapachem. Różnice w konsystencji spowodowane były wyższą wilgotnością czipsów przechowywanych w szafie klimatyzacyjnej. Wyniki badań z przechowywania czipsów w trybie przyspieszonym pozwalają wyznaczyć tempo przemian produktów przechowywanych w warunkach standardowych. Stosowanie oleju utwardzonego w produkcji czipsów zwiększa ich stabilność oksydatywną, jednak czipsy te chłoną więcej tłuszczu.
During potato vegetation the glycoalkaloid contents are decreasing. The changes in glycoalkaloid contents during maturation of potato tubers ought to be analyzed as dependent on the cultivar (preferred to the use are potato cultivars, which cumulate lower glycoalkaloid contents). The study aimed to determine the effect of vegetation period of potato cultivars provided for use in food-processing on cumulation of glycoalkaloids in the tubers. It was stated that the potatoes harvested at their full technological maturity contained about 1.6 times less glycoalkaloids than the potatoes harvested in the first terms (after setting of potato tubers). The chaconine to solanine concentration ratio was higher in matured potatoes (2.7 : 1) than in the potatoes harvested in earlier terms (from 2.3 : 1 to 2.6 : 1). Dorota and Kuba potato cultivars (proper to chips processing) contained less glycoalkaloids than Felsina and Victoria cultivars (provided for French fries processing).
Celem pracy było określenie wpływu transformacji genetycznej ziemniaka odmiany 'Desiree' przez modyfikacje genu kodującego białko 14-3-3, na zawar­tość skrobi i cukrów w bulwach przed i po trzech miesiącach przechowywania w różnych temperaturach. Bulwy ziemniaka poddanego transformacji genetycznej przez modyfikację genu kodującego białko 14-3-3 różniły się zawartością skrobi i cukrów między sobą oraz od bulw odmiany 'Desiree' niepoddanej transformacji genetycznej. Na wielkość i kierunek tych różnic miały wpływ warunki pogodowe podczas wegetacji i temperatura przechowywania ziemniaka. Bulwy badanych typów genetycznych, a szczególnie typów J2 i Gj, gromadziły w trakcie przechowy­wania w temperaturze 4°C więcej skrobi i mniej cukrów niż bulwy próby kontrol­nej, a przechowywane w temperaturze 10°C więcej cukrów ogółem i redukujących (oprócz G,) w porównaniu do ziemniaka odmiany 'Desiree'.
Celem pracy było określenie wpływu temperatury i czasu smażenia frytek na zawartość akrylamidu w gotowym produkcie oraz na jego barwę i konsystencję. Stwierdzono, że zawartość akrylamidu we frytkach z surowca o zawartości cukrów redukujących 0,22%, wahała się od 15 do 567 ppb, w zależności od temperatury smażenia. Obniżenie temperatury smażenia o 15°C (ze 190°C do 175°C) powodowało obniżenie ilości akrylamidu o ponad 30%. Frytki smażone w zakresie temperatur od 130°C do 190°C, charakteryzowały się właściwą barwą. Obniżenie zawartości akrylamidu we frytkach, poprzez zastosowanie niższych temperatur smażenia rzutuje na cechy sensoryczne produktu. Frytki z ziemniaków odmiany Santana zachowały korzystne właściwości (konsystencja) przy zastosowaniu temperatury smażenia 175°C. Frytki smażone w temperaturze 190°C charakteryzowały się najwyższą zawartością akrylamidu.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.