Glin jest pierwiastkiem szkodliwym dla organizmów żywych. Trwają prace zmierzające do znalezienia związku (związków), który byłby dobrym chelatorem tego pierwiastka. Przeprowadzono analizę porównawczą widm spektralnych rutyny, jednego z bioflawonoidów, w obecności jonów glinu, kadmu, ołowiu, żelaza (III), miedzi, cynku. Obserwowano przesunięcia pasm absorpcji, co pozwala przypuszczać, że rutyna tworzy związki przede wszystkim z glinem. Konieczne są dalsze badania, również ilościowe, prowadzone w warunkach zbliżonych do istniejących w organizmie człowieka.
Celem niniejszej pracy było badanie różnych gatunków herbat: herbat owocowych, ziołowych, tradycyjnych herbat czarnych oraz cieszących się ostatnio dużą popularnością herbat zielonych i czerwonych. Oznaczono zawartość biopierwiastków: Ca, Mg, Fe, Cu, Zn oraz zawartość metali toksycznych: Pb, Cd, Al zarówno w naparach z herbat jak i w zmineralizowanych próbkach liści. Wykazano, że naj więcej magnezu i wapnia zawierają zarówno liście jak i napary z mięty i melisy, podczas gdy najwyższą zawartość miedzi stwierdzono w liściach herbaty czarnej i czerwonej, jakkolwiek ekstrakcja miedzi do naparu jest niewielka. Znaczne ilości glinu stwierdzono w liściach herbaty zielonej, czerwonej różanej i cytrynowej aromatyzowanej, natomiast zawartość ołowiu była zróżnicowana i zależała od rodzaju herbaty, podczas gdy najwięcej kadmu zawierała herbata miętowa. Stwierdzono, że pierwiastki w niejednakowym stopniu przechodzą do naparu, zależnie od rodzaju pierwiastka i formy chemicznej w jakiej występuje oraz od rodzaju herbaty.
Na podstawie literatury omówiono metabolizm glinu, lokalizację tego pierwiastka w komórkach i tkankach ludzkich i zwierzęcych oraz zachowanie jonów glinu na poziomie struktur komórkowych.
U chorych z przewlekłą niewydolnością nerek obserwowane są zaburzenia w gospodarce mineralnej. Spowodowane są one dysfunkcją nerek, stosowaną dietą, lekami, dializoterapią. Płyny dializacyjne wprowadzają do organizmu pierwiastki i je z organizmu usuwają. Celem pracy było oznaczenie zawartości Ca, Mg, Zn i Fe w płynach dializacyjnych przed wejściem i po wyjściu z dializatora. W badanych próbkach płynów dializacyjnych (n = 38) oznaczono stężenie Ca, Mg i Zn metodą spektrometrii absorpcji atomowej, techniką płomieniową (FAAS), natomiast zawartość Fe oznaczono techniką elektrotermicznej atomizacji w piecu grafitowym (GF AAS).Zawartość Ca (66,61 i 66,45 mg/L), Mg (11,86 i 12,68 mg/L), Zn (86,1 i 90,9 µg/L) i Fe (28,2 i 28,9 µg/L) w badanych płynach dializacyjnych przed i po dializatorze nie różniła się w sposób istotny statystycznie. Można przypuszczać, iż podczas dializoterapii nie następują straty istotnych biopierwiastków.
Wyniki badań prowadzonych w ciągu ostatnich dwudziestu lat zmieniły pogląd na rolę glinu w funkcjonowaniu roślin, zwierząt i ludzi. Dobrze udokumentowano szkodliwe działanie glinu w patogenezie wielu chorób u pacjentów dializowanych. Glin rozpatrywany jest także jako neurotoksyczny czynnik w patogenezie niektórych schorzeń neurologicznych. Jednym z głównych źródeł tego pierwiastka są leki zawierające związki glinu. W środowisku biologicznym glin może zastępować Mg, Ca i Fe w ich związkach kompleksowych, włączać się w metabolizm niektórych pierwiastków, np. Mn, P, Zn, Cu i Si. Jest inhibitorem wielu enzymów, zaburza funkcjonowanie systemu neurotransmiterów, wpływa na procesy podziału komórki i zmienia stereostrukturę niektórych białek. Biochemiczne procesy i molekularne mechanizmy toksyczności glinu nie zostały jeszcze jednak dokładnie poznane.
W trzech próbkach miodu (ziołomiodów i miodu wielokwiatowego) oznaczono metodą spektrometrii absorpcji atomowej AAS zawartość biopierwiastków i metali toksycznych: Ca, Mg, Zn, Cu, Fe, Pb, Cd, Al, Cr, Ni i Mn. Stwierdzono, iż w badanych miodach najwięcej jest Ca (127 - 199 µg/g), Mg (23,5 - 26,9 µg/g) i Fe (2,26 - 3,43 µg/g). Stężenie ołowiu jest wysokie, ale nie przekracza dopuszczalnych norm (rozporządzenie Ministra Zdrowia z 4.03.2003 r). Zawartość pozostałych pierwiastków toksycznych (Cd, Ni, Cr) jest na granicy wykrywalności metody. Stężenie Al jest porównywalne w badanych miodach i wynosi około 1 µg/g.
W ciągu ostatnich dwudziestu lat ilość przvpadków enecefalopatii spowodowanej wzrostem zawartości glinu w organizmie znacznie zmalała, ale problem jest wciąż aktualny. Długotrwała ekspozycja nawet na małe stężenia tego pierwiastka może być jedną z przyczyn chorób o charakterze demencji. Z punktu widzenia profilaktyki zdrowotnej istotne jest poznanie możliwych źródeł narażenia na szkodliwe działanie glinu, mechanizmów wchłaniania, dystrybucji i eliminacji z organizmu, a także procesów w jakich uczestniczy w komórkach i tkankach organizmu.
W naparach z herbat czarnych, zielonej, owocowych i ziół oznaczono zawartość biopierwiastków (Ca, Mg, Zn, Cu, Fe) i metali toksycznych (Pb, Cd, Cr, Ni, Al) metodą AAS z atomizacją w płomieniu i piecu grafitowym. Oznaczenia prowadzono przy pH=6.00 i pH=2.00.
Reaktywne formy tlenu- RFT i reaktywne formy azotu- RFN biorą udział w uszkadzaniu wielu reakcji metabolicznych, będące przyczyną wielu schorzeń. Ilość RFT i RFN wzrasta z wiekiem i jest przyczyną wielu schorzeń wieku starczego takich jak miażdżyca, choroby układu krążenia, choroby nowotworowe, cukrzyca, jaskra, choroby reumatoidalne oraz choroby powodujące demencję takie jak choroba Alzheimera, Parkinsona i inne. Zaburzenia metaboliczne będące skutkiem zwiększonej produkcji RFT i RFN związane są przede wszystkim z naszym sposobem życia, a więc odżywianiem, paleniem papierosów i zanieczyszczeniem środowiska naturalnego.
Celem pracy była zawartość żelaza w dietach podstawowej i lekko strawnej wydawanych pacjentom szpitala Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej. Materiał do badań stanowiła 80 całodziennych diet z czego połowę stanowiły diety podstawowe i połowę lekkostrawne. Obliczenie teoretycznej zawartości żelaza w dietach dokonano w oparciu o program obliczeniowy FOOT2. Zawartość żelaza w dietach wydanych pacjentom do spożycia oznaczano metodą absorpcji atomowej AAS AVANTA Σ. Oznaczenia zawartości żelaza prowadzono przy długości fali λ=248,3 nm w płomieniu acetylen powietrza. Stwierdzono że zawartość żelaza w dietach planowanych do spożycia nie pokrywała zalecanych norm dla kobiet i mężczyzn. Różnice w zawartości tego pierwiastka pomiędzy dietami planowanymi a wydanymi do spożycia są wynikiem złej realizacji żywienia w szpitalu WIML.