Wobec zagrożenia niedoborami siarki w glebach mówi się o konieczności nawożenia tym składnikiem roślin uprawnych, zwłaszcza rzepaku ozimego. W badaniach testowano przydatność nawozową nowych nawozów azotowo-siarkowych w formie adduktów mocznika z siarczanem wapnia. Przeprowadzono po 3 ścisłe doświadczenia polowe z rzepakiem ozimym i jęczmieniem jarym. Dwa addukty o różnej zawartości azotu, siarki i wapnia porównywano z działaniem mocznika. Zarówno rzepak, jak i jęczmień nie reagowały zwyżką plonów na zawartą w adduktach siarkę, ponieważ koncentracja tego składnika w roślinach była wystarczająca. Nie stwierdzono różnic w zawartości azotu w roślinach między obiektami nawożonymi mocznikiem i adduktami, co świadczy o braku wpływu zawartej w adduktach siarki na wzrost pobrania azotu przez rośliny. Nawożenie roślin mocznikiem, zwłaszcza w wyższej dawce, obniżało zawartość siarki w liściach, co wiąże się z efektem rozcieńczenia. Zastosowanie adduktów powodowało wzrost koncentracji S do poziomu, jaki obserwowano na kontroli, bądź powyżej tej zawartości. Rośliny nawożone adduktami gromadziły w nasionach lub ziarnie więcej azotu i siarki, niż nawożone mocznikiem.