Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 152

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 8 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  ekstrakty roslinne
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 8 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W latach 1996-2000 przeprowadzono doświadczenie dotyczące możliwości wykorzystania ekstraktu z jeżówki purpurowej w reprodukcji cebul tulipana odmiany 'Lustige Witwe'. W I-szym roku trwania doświadczenia wysadzono do gruntu 1092 szt. cebul poniżej 4 cm w obwodzie o łącznej masie wynoszącej 840 g. Przed sadzeniem połowę całej liczby cebul (546 szt.) moczono przez 30 min w 2% roztworze ekstraktu, natomiast drugą połowę pozostawiono nie moczoną. Moczenie powtarzano każdego roku przed posadzeniem cebul do grun­tu zawsze u połowy uzyskanych w poprzednim sezonie cebul. Stwierdzono, że moczenie cebul przeznaczonych do reprodukcji w roztworze ekstraktu ma istotny wpływ na wielkość plonu cebul w kolejnych latach trwania doświadczenia. Istot­nie największą liczbą cebul w plonie ogólnym i handlowym charakteryzowały się cebule traktowane ekstraktem w ostatnim roku badań (15543 szt. i 304 szt.). Podobnie masa cebul w plonie ogólnym i handlowym była najwyższa w ostatnim roku trwania doświadczenia (60730 g i 7230 g). Ponadto liczba oraz masa cebul traktowanych ekstraktem była prawie dwukrotnie większa niż liczba i masa cebul niezaprawianych ekstraktem.
W pracy przedstawiono podział czynników stresowych oraz szczególną rolę stresotwórczą niedoboru tlenu w glebie lub podłożach. Omówiono mechanizmy powstawania fitoaleksyn oraz rolę innych związków biologicznie czynnych, a zwłaszcza fenolokwasów jako naturalnych czynników odporności. Na zakończenie przedstawiono możliwości wspomagania ochrony roślin przed czynnikami stresowymi typu biotycznego - patogenami roślin przez stosowanie naturalnych preparatów i ekstraktów z roślin leczniczych.
Z punktu widzenia zdrowia ludzkiego pałeczki z rodzaju Campylobacter spp., obok takich patogenów jak Salmonella sp., Escherichia coli, Listeria monocytogenes, należą do najbardziej niebezpiecznych bakterii odzwierzęcych rozprzestrzeniających się głównie drogą pokarmową. Pomimo ich wrażliwości na większość antybiotyków, coraz więcej izoluje się szczepów opornych na powszechnie stosowane terapeutyki. Wzrasta również liczba szczepów niewrażliwych na antyseptyki i dezynfektanty. Dlatego też naukowcy poświęcają wiele uwagi opracowaniu nowych strategii walki z tymi patogenami. Jedną z takich metod może być wykorzystanie substancji przeciwbakteryjnych produkowanych przez rośliny. Celem artykułu jest przegląd aktualnego stanu wiedzy na temat bakterii z rodzaju Campylobacter spp. i ich wrażliwości na substancje bioaktywne zawarte w ekstraktach roślinnych.
Pietruszka zwyczajna (Petroselinum crispum Mill) jest wykorzystywana jako surowiec w przemyśle spożywczym m.in. ze względu na dużą zawartość związków fenolowych. W niniejszej pracy badano wpływ rozpuszczalników na skład oraz wybrane biologiczne właściwości ekstraktów z liści P. crispum. Porównano ekstrakty: wodny (W), etanolowy (ET), glikolowo-wodny (GLW) i glicerolowo-wodny (GCW). Największą zawartość związków fenolowych ogółem oznaczono w ekstraktach GLW (2,63 ± 0,03 mg/g s.m.) i GCW (2,12 ± 0,08 mg/g s.m.), natomiast najwięcej flawonoidów zawierał ekstrakt ET (0,86 ± 0,02 mg/g s.m.). Głównymi związkami fenolowymi ekstraktu wodnego były: epikatechina, katechina i jej pochodne, ekstraktu etanolowego – kwasy fenolowe (np. rozmarynowy), ekstraktu GLW – apigenina, natomiast ekstraktu GCW – daidzeina, naryngenina i pochodne. Oprócz znacznych różnic w składzie ilościowym i jakościowym badanych ekstraktów wykazywały one także zróżnicowaną aktywność przeciwrodnikową. Ekstrakt GCW w największym stopniu neutralizował rodnik DPPH• (IC₅₀ = 6,89 ± 056 μg/ml), natomiast ekstrakt W – kationorodnik ABTS•+ (IC₅₀ = 31,44 ± 4,11 μg/ml). Wszystkie ekstrakty wykazywały porównywalną zdolność do chelatowania jonów Fe²⁺. W badaniu cytotoksyczności ekstraktów w warunkach in vitro w stosunku do ludzkiej linii komórkowej BJ (ATCC CRL-2522) wykazano najwyższą cytotoksyczność ekstraktów ET i W. Cytotoksyczność ekstraktów GLW i GCW była porównywalna z cytotoksycznością samych rozpuszczalników. Dowiedziono wpływu rozpuszczalników na skład, właściwości przeciwutleniające oraz cytotoksyczność ekstraktów z P. crispum, wskazując równocześnie na możliwość zastosowania tych ekstraktów w przemyśle spożywczym.
Acmella oleracea to niezwykła, choć mało znana rodzina będąca przedstawicielem szerokiej grupy gatunków z rodziny Astrowatych. Jednak w przeciwieństwie do innych reprezentantów tej samej grupy cechuje się niezwykłymi właściwościami, które znalazły szerokie zastosowanie w różnych sferach życia człowieka. Acmella jest nie tylko rośliną cenioną za swoje zastosowanie kulinarne (liście używane są do przyrządzania różnorodnych sałat), ale przede wszystkim za szerokie wykorzystywanie do celów medycznych. Od uśmierzania bólu zębów (stąd jedna z nazw „roślina od bólu zęba” – „toothache plant”) poprzez działanie antyseptyczne (działa na wiele grup patogenów) aż po działanie stricte kosmetyczne – ekstrakt z Acmella oleracea jest uważany za naturalną alternatywę dla botoksu. Ekstrakt ten zawiera spilantol – substancję należącą do grupy alkiloamidów. Stosowany zewnętrznie zmniejsza napięcie mięśni, przyczyniając się tym samym do redukcji zmarszczek mimicznych twarzy. Dowodem działania spilantolu są przytoczone w niniejszym artykule dwa badania, które jednoznacznie wskazują na skuteczność tej substancji. Zatem czas przyznać, że natura kolejny raz zaskoczyła człowieka – stworzyła alternatywę – bezpieczną i nietoksyczną, ale równie skuteczną jak toksyna botulinowa – „ziołowy botoks”.
Celem pracy było określenie zdolności ekstraktów z surowej oraz ugotowanej kaszy jęczmiennej i gryczanej do chelatowania jonów żelaza. Uzyskane wyniki porównano z kwasem galusowym, jako wzorcem związków fenolowych oraz BHT (di-tert-butylohydroksytoluen). Wykazano, że ekstrakty z kasz mają dobre właściwości chelatujące. Większą aktywnością charakteryzowały się ekstrakty otrzymane z kasz ugotowanych niż surowych. Kwas galusowy i BHT nie wykazywały zdolności do chelatowania jonów żelaza.
Celem badań było porównanie potencjału antyoksydacyjnego ekstraktów wodnych z liści żółtych i zielonych miłorzębu dwuklapowego oraz zielonych morwy białej. W pracy oznaczono zdolność zmiatania wolnych rodników DPPH a także oznaczono zawartość związków fenolowych w otrzymanych ekstraktach. Najlepszymi właściwościami przeciwutleniającymi charakteryzował się ekstrakt sporządzony z żółtych liści miłorzębu dwuklapowego. Posiadał on też najwięcej związków fenolowych w swoim składzie. Mniejszy potencjał antyoksydacyjny miał ekstrakt z morwy białej podobnie posiadał mniej związków fenolowych. Jednak najmniej związków aktywnych oraz najniższym potencjałem antyoksydacyjnym charakteryzował się ekstrakt sporządzony z zielonych liści miłorzębu dwuklapowego.
Z kiełków rzodkiewki odmiany Lucynka wyekstrahowano związki fenolowe, stosując 50% aceton i 50% metanol. Nie stwierdzono wpływu rozpuszczalnika zastosowanego do ekstrakcji na zawartość związków fenolowych ogółem. Skuteczniejszym rozpuszczalnikiem do ekstrakcji flawonoidów okazał się 50% metanol, natomiast stosując 50% aceton wyekstrahowano więcej fenolokwasów. Ekstrakty w kiełków rzodkiewki wykazywały znaczącą aktywność przeciwrodnikową (54,33% w przypadku ekstraktu acetonowego i 56,08% w przypadku ekstraktu metanolowego), jednak była ona znacznie niższa od aktywności syntetycznych przeciwutleniaczy. Badane próby skutecznie neutralizowały H2O2, przy czym wyższą aktywnością (59,48%) charakteryzował się ekstrakt metanolowy niż acetonowy (53,84%). Ekstrakt acetonowy wykazywał wyższą zdolność do chelatowania jonów Fe(II) niż ekstrakt metanolowy (odpowiednio 45,33 i 32,24%). W obu przypadkach aktywność badanych prób była zdecydowanie wyższa niż aktywność przeciwutleniaczy syntetycznych.
Celem pracy było opracowanie kompozycji do mycia zawierających jako składnik przeciwbakteryjny i sebostatyczny, ekstrakt z kory dębu pozyskany w warunkach nadkrytycznych CO2 (SC-CO2). Na podstawie opracowanych receptur otrzymano serię produktów zawierających w swoim składzie od 0,1% do 0,5% ekstraktu. Jako główne składniki myjące zastosowano łagodne związki powierzchniowo czynne (ZPCz): alkilopoliglukozydy, glutaminiany, glicyniany i sarkozyniany. Dla stabilnych produktów przeprowadzono badania właściwości fizykochemicznych i użytkowych, badano pH, napięcie powierzchniowe, lepkość, właściwości myjące i pianotwórcze. Dla wybranych produktów, za pomocą analizatora skóry AramoTS, przeprowadzono badania aparaturowe oceniające wpływ produktów na stan skóry. Analiza otrzymanych wyników wykazała, że ekstrakt SC-CO2 z kory dębu może znaleźć zastosowanie jako składnik aktywny w kompozycjach myjących przeznaczonych do pielęgnacji cery tłustej i trądzikowej. Otrzymano stabilne produkty do mycia, które dzięki zawartości ekstraktu z kory dębu wykazywały działanie zmniejszające tłustość skóry.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 8 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.