Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 45

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
The study was aimed at investigating the possibility of obtaining a natural bioplex of magnesium from the biomass of fodder yeast C.utilis ATCC 9950 enriched in that element. Yeast cultures were run under dynamic conditions (with aeration) for 48 h on a control medium (YPD) and the experimental one enriched in magnesium ions at a concentration of 1.25 g/L. During the logarithmic phase of growth, magnesium was observed to bind the mannoprotein layer of the cell wall of yeast (68% of the total magnesium in biomass), whereas in the stationary phase it was subject to intracellular bioaccumulation. Consequently, 61% of the cellular magnesium pool were accumulated in protoplasts and 39% in cell walls. The bioplex separated from the 48-h experimental culture contained nearly 3-fold more magnesium (8.51 mg Mg/g d.s.) than that isolated from the control culture (2.92 mg Mg/g d.s.).
Dihydroksyaceton (DHA) jest ketotriozą o właściwościach redukujących. Znajduje zastosowanie głównie w przemyśle spożywczym (substancja słodząca, suplement diety, emulgator, plastyfikator), kosmetycznym (aktywny składnik kremów samoopalających) oraz w medycynie (leczenie bielactwa skóry, komponent biomateriałów tamujących krwotoki). Obecnie dihydroksyaceton wytwarzany jest biotechnologicznie na drodze niecałkowitego utleniania glicerolu przez bakterie octowe z gatunku Gluconobacter oxydans ATCC 621. Enzymem katalizującym tę reakcję jest zależna od PQQ dehydrogenaza glicerolowa (GlyDH). W pracy przedstawiono charakterystykę fizyczną, chemiczną oraz zastosowanie DHA. Opisano również metody produkcji tego związku, które opracowywano i doskonalono na przestrzeni wielu lat.
Celem przeprowadzonych badań było zastosowanie podłoży z dodatkiem gliceryny odpadowej z produkcji biodiesla do hodowli wybranych szczepów drożdży i przeprowadzenie barwienia wewnątrzkomórkowego tłuszczu. Zastosowano szczepy z gatunku Candida utilis ATTC 9950 oraz z gatunków Rhodotorula glutinis, Rh. gracilis oraz Rh. mudlaginosa. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, że badane szczepy były zdolne do wzrostu w podłożach, w których jako źródło węgla zastosowano glicerynę. Na podstawie wyników barwienia czernią Sudanu B wykazano obecność wewnątrzkomórkowego tłuszczu u wszystkich szczepów drożdży z podłoży hodowlanych o wyższych stężeniach gliceryny (10 i 15%) źródła węgla. W większości przypadków tłuszcz w obrazie mikroskopowym komórek pojawiał się dopiero po 48 h hodowli. W przypadku mniejszych stężeń glicerolu w podłożach (2 i 5%) nie stwierdzono obecności tłuszczu w komórkach drożdży.
Zbadano wpływ pH podłoża wzbogaconego w jony Mg²⁺ na zdołność wiązania tego pierwiastka przez drożdże piwowarskie Saccharomyces cerevisiae. Równocześnie określano wpływ kwasowości podłoża wzbogaconego w jony Mg²⁺ na plon biomasy komórkowej. Kwasowość czynną podłoża YPD ustalono na poziomie 4,0; 5,0; 6,0; 7,0; 8,0 oraz wzbogacono w stałą dawkę magnezu l,25g Mg²⁺/dm³ na początku 48-godzinnej hodowli prowadzonej metodą wgłębną. Badany szczep drożdży wykazał zdolność trwałego wiązania jonów Mg²⁺ z podłoży doświadczalnych. Dodatek magnezu do podłoży hodowlanych powodował wzrost zawartości tego pierwiastka w biomasie komórkowej drożdży piwowarskich, a także sprzyjał wzrostowi plonu biomasy. Najwięcej magnezu trwale związanego z komórkami drożdży uzyskano z podłoża o neutralnym pH w 48 godzinie hodowli, tj. 7,03 mg Mg²⁺/gₛ.ₛ., natomiast najwyższy plon biomasy otrzymano po 48 godzinach hodowli z podłoża o pH 6,0-12,92 gₛ.ₛ./dm³. Kwasowość czynna podłoży, a także czas hodowli były czynnikami, które decydowały o zdolności drożdży do trwałego wiązania magnezu znajdującego się w podłożu.
The most commonly recognized and utilized characteristics of acetic acid bacteria is their capacity for oxidizing ethanol to acetic acid. Those microorganisms are a source of other valuable compounds, including among others cellulose, gluconic acid and dihydroxyacetone. A number of inves­tigations have recently been conducted into the optimization of the process of glycerol biotransformation into dihydroxyacetone (DHA) with the use of acetic acid bacteria of the species Gluconobacter and Acetobacter. DHA is observed to be increasingly employed in dermatology, medicine and cosmetics. The manuscript addresses pathways of synthesis of that compound and an overview of methods that enable increasing the effectiveness of glycerol transformation into dihydroxyacetone.
The article reviews the literature pertaining to functional proprieties of yeast cell wall components used as dietary supplements. The chemical construction of the yeast cell wall was discussed in connection with the ability of toxin binding, like mycotoxins, as well as heavy metals. Toxin removal with yeast utilization is mainly based on the physical adsorption of harmful chemicals to β-glucans, mannoproteins or glucomannans of the yeast cell wall. Special attention was also paid to the usage of yeast cell wall components as anti-infectious agents on account of antimicrobial activity of glucans and mannoproteins. A possible mechanism of such activity was presented.
The capability of yeasts for binding magnesium in the amounts exceeding its physiological demand affords an opportunity for exploiting those organisms as a natural source of a deficient bio-compound in a diet of contemporary humans. The mechanism of cation binding with yeast cells demonstrating first the character of chemisorption followed by intracellular bioaccummulation, may lead to the formation of organic linkages called "bioplexes". Magnesium ions bound with proteins in the form of the so-called "bioplexes" are very well assimilated by human and animal organisms, thus they may be an alternative to pharmacological supplementation at increasingly observed magnesium deficiency. After appropriate treatment, reducing the content of nucleic acids, cellular biomass of yeasts may not only be a valuable source of protein and vitamins but also of magnesium, especially when used in the form of protein-mineral preparations.
The objective of this research was to compose a medium for microbiological conversion of glycerol into dihydroxyacetone (DHA). It was found that the selected strain, Acetobacter xylinum, ensures a ca. 80% yield in the process (i.e. it produces over 8% of DHA from 10% glycerol). It also displays a number of practical advantages, the most important of which is the facility of its extraction from postfermentation fluids, a factor of crucial importance in the production of pure preparations applicable in medicine or various branches of industry.
Celem badań było określenie możliwości wykorzystania glicerolu w hodowli drożdży Candida utilis oraz Kluyveromyces fragilis ukierunkowanej na biosyntezę β-glukanu i/lub mannoprotein tworzących strukturę ściany komórkowej tych grzybów. Preparaty ścian uzyskiwano na drodze autolizy komórek drożdży. Poddawano je następnie frakcjonowaniu w warunkach alkalicznych na poszczególne polisacharydy. Stwierdzono zróżnicowanie zawartości β(1,3)-/β(1,6)-glukanów i mannoprotein w ścianach badanych drożdży, zależne od szczepu, stężenia glicerolu oraz pH podłoży hodowlanych. Istotne zwiększenie zawartości cukrów ogółem i β(1,3)-/β(1,6)-glukanów w ścianie drożdży Candida utilis ATTC 9950 odnotowano po hodowli w podłożu o pH 4,0 zawierającym 2% glicerolu. W preparatach ścian omawianego szczepu stwierdzono wówczas około 75% cukrów ogółem i około 53% β(1,3)-/(1,6)-glukanu. Drożdże Kluyveromyces fragilis R11 okazały się lepszym źródłem mannoprotein. W preparatach komórek z podłoży o pH 7, zawierających 3 lub 5% glicerolu, odnotowano około 30,5% tych polimerów.
W niniejszym opracowaniu przedstawiono koncepcję wykorzystania glicery­ny odpadowej jako składnika podłoża hodowlanego do produkcji biomasy drożdży paszo­wych w kulturze mieszanej z bakteriami octowymi. Hodowla biomasy komórkowej droż­dży Candida utilis w podłożach z glicerolem jako głównym źródłem węgla daje możliwość otrzymywania wartościowego białka paszowego (SCP). Z kolei bakterie octowe jako obli­gatoryjne aeroby chętnie przeprowadzają biotransformację glicerolu do dihydroksyacetonu (DHA) - wspólnego związku w metabolizmie drożdży i bakterii octowych. Wykorzystanie glicerolu do produkcji biomasy drożdży paszowych zawsze wymaga etapu enzymatyczne­go przekształcenia tego substratu pod wpływem dehydrogenazy glicerolowej do DHA. Na podstawie tych przesłanek można sądzić, że koncepcja wykorzystania potencjału bioche­micznego mieszanej kultury drożdży i bakterii octowych może być bardziej efektywna do utylizacji glicerolu z produkcji biodiesla niż przy udziale monokultury drożdży C. utilis, a otrzymana w ten sposób biomasa komórkowa będzie spełniała kryteria cennego źródła białka do suplementacji żywności i pasz.
Badano zdolność wiązania magnezu przez przemysłowy szczep drożdży piekarskich podczas hodowli stacjonarnej na podłożu YPD, wzbogaconym w jony magnezu w ilości 0,25, 0,5 i 1,25 Mg2+/dm3. Jony magnezu pochodziły z dwóch soli: MgS04 x 7H20 lub MgCl2 x 6H20. Sole magnezu dodawano do podłoży doświadczalnych na początku hodowli lub pod koniec logarytmicznej fazy wzrostu drożdży. Równolegle prowadzono hodowlę na podłożu kontrolnym (YPD bez dodatku jonów Mg2+). Zawartość magnezu oznaczano metodą ASA w biomasie nie płukanej oraz w biomasie dwukrotnie płukanej wodą dejonizowaną. We wszystkich wariantach hodowli prowadzonych na podłożach doświadczalnych uzyskano istotnie wyższą zawartość magnezu w biomasie komórkowej niż w drożdżach hodowanych na podłożu kontrolnym. Zaobserwowano, że rosnące stężenia jonów magnezu w podłożach doświadczalnych (niezależnie od źródła), powodowały zwiększanie zawartości tego pierwiastka w nie płukanej biomasie komórkowej, chociaż stwierdzane różnice nie zawsze należały do statystycznie istotnych. Dodatek magnezu do podłoży pod koniec logarytmicznej fazy wzrostu nie spowodował podwyższenia zawartości magnezu w biomasie badanej po 24 i 48 h hodowli w stosunku do podłoży wzbogaconych w magnez na początku hodowli. Większa część magnezu była luźno związana z komórkami drożdży, co stwierdzono porównując zawartości magnezu w biomasie płukanej z zawartością tego pierwiastka w biomasie nie płukanej. Zarówno rodzaj źródła magnezu, jak również jego stężenie w podłożu nie miało istotnego wpływu na przyrost biomasy komórkowej drożdży.
W artykule omówiono wytwarzanie przez bakterie enzymów wewnątrz- oraz zewnątrzkomórkowych. Przedstawiono metody otrzymywania bakteryjnych preparatów enzymatycznych. Opisano powierzchniową oraz wgłębną metodę prowadzenia hodowli bakteryjnych, a także sposoby oddzielania biomasy od płynów pohodowlanych. Scharakteryzowano etapy wyodrębniania, oczyszczania oraz utrwalania bakteryjnych preparatów enzymatycznych, które stosowane są w przemyśle spożywczym.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.