Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 76

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  zawartosc selenu
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W pracy dokonano oceny trzech sposobów nawożenia selenem (nawożenie doglebowe, dolistne i donasienne) na zawartość tego pierwiastka w roślinach pszenżyta. Stosowany w doświadczeniu selen zarówno doglebowo jak i dolistnie spowodował obniżkę plonów pszenżyta, w porównaniu z roślinami uprawianymi przy wyłącznym nawożeniu mineralnym NPK. Niezależnie od zastosowanej dawki selenu zawartość tego pierwiastka w ziarnie była najwyższa przy stosowaniu do­listnym, a najniższa przy stosowaniu donasiennym. Stwierdzono ponadto, że nie­zależnie od sposobu nawożenia stosowanie wyższej dawki selenu powoduje wzrost zawartości tego pierwiastka w ziarnie pszenżyta w stosunku do roślin uprawia­nych na niższej dawce Se. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że najefektywniejszym sposobem zwiększania zawartości selenu w roślinach zbo­żowych jest dolistne stosowanie tego pierwiastka, jednak przy wykorzystywaniu na cele paszowe, zarówno słomy, jak i ziarna najbezpieczniejsze wydaje się donasien­ne stosowanie selenu.
Celem pracy było określenie stanu zawartości selenu w glebie płowej pod wpływem wieloletniego nawożenia gnojowicą bydlęcą i gnojowicą trzody chlewnej. Próbki gleby płowej pobrano spod uprawy żyta w 15 roku od założenia doświadczenia z dwóch warstw 5-15 cm i 25-35 cm. Zawartość selenu ogółem w próbkach glebowych oznaczono fluorymetrycznie z 2,3-diaminonaftalenem. Zastosowanie gnojowicy bydlęcej w sposób istotny wpływało na zawartość selenu w glebie płowej, natomiast gnojowica trzody chlewnej istotnie wpływała na wzrost zawartości selenu ogółem tylko w dawce T2 i T3 w próbkach pobranych z głębokości 5-15 cm w porównaniu z glebą poletek kontrolnych. Nie stwierdzono wpływu rodzaju zastosowanej gnojowicy. Stwierdzono natomiast istotne zróżnicowanie zawartości selenu ogółem w obu badanych warstwach gleby.
Selen (Se) jest pierwiastkiem śladowym niezbędnym dla prawidłowego rozwoju i funkcjonowania organizmu człowieka, a jego niedobór może prowadzić do rozwoju różnych stanów chorobowych. Z uwagi na istotne znaczenie biologiczne Se, duże uzasadnienie mają badania dziennego pobrania tego pierwiastka z dietą oraz jego zawartości w poszczególnych artykułach żywnościowych. W Polsce przeprowadzono do tej pory niewiele badań na ten temat, a istniejące dane są kontrowersyjne i wymagają uaktualnienia. Celem pracy było oznaczenie zawartości Se w różnych artykułach żywnościowych oraz wskazanie na najczęstsze źródła pokarmowe tego pierwiastka w diecie mieszkańców Polski. Łącznie zebrano 232 artykuły żywnościowe pochodzące z Polski Centralnej, które podzielono na 10 grup: ryby, mięso, wędliny, jaja, mleko i przetwory, produkty zbożowe, warzywa, ziemniaki, owoce oraz orzechy. Zawartość pierwiastka oznaczano z wykorzystaniem metody fluorymetrycznej. Najwyższą zawartość Se wykazano w jajach: 235,8 ± 69,4 ng/g oraz rybach: 203,5 ± 131,9 ng/g. W pozostałych produktach wartości wynosiły: 95,7 ±41,0 ng/g w orzechach, 68,6 ± 46,8 ng/g w mięsie, 43,6 ± 23,9 ng/g w wędlinach, 22,5 ± 19,5 ng/g w pieczywie, 21,2 ± 18,2 ng/g w nabiale, 10,2 ± 6,8 ng/g w warzywach, 4,6 ± 2,4 ng/g w ziemniakach, 3,2 ± 2,3 ng/g w owocach. Na podstawie danych dotyczących dziennego spożycia żywności w polskich gospodarstwach domowych, oszacowano, iż spośród badanych grup produktów, najczęstszym dostarczycielem selenu w diecie mieszkańców Polski są: mięso (27%), jaja (18%) oraz produkty zbożowe (13%).
Karmiącym matkom podawano przez okres 3 miesięcy, po 200 mg selenu (Se) dziennie w 1 postaci drożdży bogatoselenowych lub seleninu sodu. Przed rozpoczęciem badań oraz po 3 miesiącach pobierano krew i mleko, w których oznaczano stężenie Se. Wykazano, że już po miesiącu stężenie Se w i pełnej krwi, osoczu i w mleku wzrosło znamiennie statystycznie. Drożdże selenowe wywierały korzystniejszy wpływ na wzrost stężenia Se w składowych częściach krwi. Wzrost stężenia Se w mleku był jednakowy w obu badanych grupach. Ilość Se spożywanego przez karmione piersią niemowlęta wzrosło z 6,1 do 13,0 - 13,9 mg dziennie.
W osoczu 18 zdrowych osób z regionu bydgoskiego oznaczono stężenie selenu (Se), selenobiałka P (SeP) oraz aktywność peroksydazy glutationowej (GSH-Px). Stężenie selenu w badanej grupie wyniosło 50,9±13,4 µg/L, stężenie SeP 0,77±0,22 jednostki umownej, a aktywność GSH-Px - 221±104 U/L. Wykazano wysoką, istotną statystycznie korelację pomiędzy selenem i badanymi selenobiałkami. Współczynnik korelacji dla Se vs SeP wyniósł 0,84 (p<0,001), a dla Se vs GSH-Px 0,76 (p<0,001). Nie znaleziono istotnych statystycznie różnic w badanych parametrach pomiędzy mężczyznami i kobietami oraz pomiędzy palącymi i niepalącymi. W porównaniu z podobnymi badaniami przeprowadzonymi na populacji europejskiej, w regionie bydgoskim znaleziono jedynie 59% średniego europejskiego stężenia Se oraz 54% stężenia SeP. Obecne badania potwierdzają wcześniejsze doniesienia stwierdzające niski status selenowy w naszym regionie. Badania stanowią studium pilotowe.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.