Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 54

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W procesie mikrokapsułkowania reaktywne, wrażliwe lub lotne dodatki do żywności mogą być przekształcane w stabilne składniki żywności. Proces ten poprawia efektywność działania dodatków. W artykule omówiono zalety mikrokapsułkowanych aromatów, barwników, enzymów, środków słodzących, środków spulchniających, witamin oraz przeciwutleniaczy i konserwantów. Przedstawiono wady i zalety najczęściej wykorzystywanych nośników. Omówiono metody mikrokapsułkowania stosowane w przemyśle spożywczym.
W artykule przedstawiono charakterystykę substancji strukturotwórczych, możliwości modyfikacji ich właściwości, wykorzystanie metod biotechnologicznych do otrzymywania nowych substancji. Omówiono również inne funkcje tych substancji, ze szczególnym uwzględnieniem funkcji żywieniowych., m.in. funkcje błonnika pokarmowego.
W artykule przedstawiono charakterystykę ekstraktów drożdżowych, ich formy handlowe, możliwości ich otrzymywania oraz wpływ parametrów autolizy (tj. stosowana temperatura i pH, rodzaj użytych substratów) na właściwości i skład otrzymanych ekstraktów drożdżowych. Omówiono również nukleotydy – 5'- guanozynomonofosfo- ran (5'-GMP) i 5'-inozynomonofosforan (5'-IMP) zawarte w ekstraktach, jako substancje wzmacniające smak, mające smak urnami i pozwalające zastępować lub ograniczać stosowanie glutaminianu sodu. Przedstawiono aspekty prawne stosowania ekstraktów drożdżowych.
Stosowanie substancji dodatkowych w produkcji napojów bezalkoholowych jest uwarunkowane rodzajem produkowanego napoju. Wśród gazowanych i niegazowanych napojów można wyróżnić napoje mętne, otrzymywane przez rozcieńczenie w roztworze cukru emulsji aromatów. W napojach bezalkoholowych emulsje zapewniają zapach i smak, barwę oraz odpowiednie zmętnienie. W artykule omówiono typowe składniki emulsji. Faza olejowa emulsji zazwyczaj zawiera aromaty (często olejki eteryczne) i czynniki obciążające, a faza wodna emulgatory, kwasy, barwniki, konserwanty i środki słodzące. Rolę emulgatorów i stabilizatorów emulsji aromatów mogą pełnić hydrokoloidy. Najbardziej znanym hydrokoloidem stosowanym w produkcji emulsji napojowych jest guma arabska, lecz ostatnio stosuje się również hydrofobowe modyfikowane skrobie.
Celem pracy było określenie wpływu kwasowości, rodzaju dodawanego kwasu i dodatku dwutlenku węgla do napojów na trwałość naturalnego β-karotenu, którym były barwione. Napoje otrzymywano z emulsji aromatów, natomiast β-karoten ekstrahowano z marchwi olejem rzepakowym oraz olejkiem eterycznym. Stabilność barwy napojów określano na podstawie zmian zawartości β-karotenu w ciągu 7-dniowego przechowywania i wyznaczenia czasu połowicznego rozpadu β-karotenu oraz na podstawie 12-tygodniowego testu przechowalniczego. Trwałość barwy napojów była uzależniona od rodzaju preparatu barwnika, pH napoju i rodzaju kwasu. Wraz z obniżeniem pH napojów stabilność β-karotenu wzrastała. W napojach zakwaszanych do pH 3,5 kwasem L-askorbinowym była ona większa niż w napojach o takim samym pH z dodatkiem kwasu cytrynowego. Gazowane napoje bezalkoholowe charakteryzowały się trwalszą barwą niż napoje niegazowane.
W artykule przedstawiono definicję, podział i krótką charakterystykę emulsji spożywczych oraz emulgatorów. Przedstawiono mechanizmy powstawania emulsji. Omówiono zasadę działania, zalety i wady młynków koloidalnych, homogenizatorów wysokociśnieniowych, ultradźwiękowych, membranowych oraz mikrofluidyzacji. Jedne metody homogenizacji pozwalają otrzymać emulsję bezpośrednio z oleju i fazy wodnej, inne polegają na redukcji wielkości kuleczek olejowych preemulsji. Ciecze o dużej lepkości można homogenizować w młynkach koloidalnych. Stosując mikrofluidyzację można otrzymać emulsje zawierające cząstki o bardziej wyrównanej wielkości niż te otrzymywane w homogenizatorach szczelinowych. Emulgowanie membranowe jest mniej energochłonne, wymaga mniej emulgatora i pozwala na otrzymanie emulsji o wąskim rozkładzie wielkości cząstek fazy zdyspergowanej w porównaniu z tradycyjnymi metodami.
W artykule omówiono możliwości wykorzystania w przemyśle spożywczym mikroalg oraz produktów z nich otrzymywanych. Wykazano, że są one dobrym źródłem karotenoidów, fikobiliprotein oraz kwasów tłuszczowych. Wśród karotenoidów obecnych w mikroalgach tylko trzy barwniki karotenoidowe: β-karoten oraz ksantofile – astaksantyna i luteina mają znaczenie komercyjne. Natomiast spośród kwasów z grupy omega-3 na skalę przemysłową wykorzystywany jest kwas DHA.
Hydrokoloidy są wysokocząsteczkowymi hydrofilowymi biopolimerami o charakterze polisachatydowym lub białkowym. W produktach żywnościowych mogą pełnić wiele ważnych fiinkcji związanych z ich zdolnością do zatrzymywania wody. W artykule omówiono klasyfikację i budowę chemiczną hydrokoloidów. Przedstawiono ich właściwości zagęszczające, żelujące, stabilizujące, a także możliwość poprawy tych właściwości w wyniku oddziaływań synergistycznych pomiędzy wybranymi hydrokoloidami.
Celem pracy było określenie wpływu rodzaju aromatu, czynnika obciążającego oraz emulgatora na stabilność emulsji napojowych. Stabilność określano na podstawie pomiaru wielkości cząstek fazy olejowej metodą turbidymetryczną, mikrometryczną i dyfrakcji laserowej. Mierzono również potencjał zeta emulsji. Stabilność emulsji zawierających naturalny olejek eteryczny była większa w porównaniu z próbkami emulsji zawierającymi bezterpenowy olejek lub roztwór aromatu w glikolu propylenowym. Emulsje te charakteryzowały się również wyższym stopniem zmętnienia, co pozwala na otrzymanie z nich napojów o zmętnieniu typowym dla naturalnych soków owocowych. Dodatek czynnika obciążającego był konieczny do uzyskania stabilnych emulsji aromatów. Preparat estryfikowanej kalafonii i preparat gumy damara w jednakowym stopniu spowodowały wzrost gęstości fazy olejowej i tym samym wzrost stabilności emulsji. Stabilność emulsji aromatów z dodatkiem mieszaniny skrobi modyfikowanej i gumy arabskiej była mniejsza niż stabilność emulsji z dodatkiem pojedynczych preparatów.
W artykule scharakteryzowano chorobę trzewną - celiakię i konieczną do stosowania przy tym schorzeniu dietę bezglutenową. Omówiono surowce i produkty spożywcze zawierające gluten oraz surowce bezglutenowe. Przedstawiono wyniki najnowszych badań dotyczących zastąpienia w technologii piekarstwa glutenu takimi dodatkami, jak hydrokoloidy, enzymy, błonnik pokarmowy. Wskazano możliwości podniesienia wartości odżywczej produktów bezglutenowych. Omówiono korzyści wynikające z wykorzystania wysokich ciśnień hydrostatycznych do modyfikacji składników surowców bezglutenowych.
W pracy badano wpływ stężenia gumy ghatti (2 - 10%) na stabilność i cechy reologiczne emulsji napojowych. Stabilność emulsji oznaczono metodą turbidymetryczną (indeks wielkości cząstek fazy zdyspergowanej i zmętnienie) oraz metodą dyfrakcji laserowej. Test przechowalniczy emulsji napojowych oraz napojów prowadzono przez 12 tygodni. Oznaczano lepkość względną emulsji. Stwierdzono, że guma ghatti tworzy stabilne, co najmniej przez trzy miesiące, emulsje napojowe. Emulsje zawierające mniejsze krople olejowe charakteryzowały się większą względną lepkością i stabilnością. Bardziej stabilne emulsje otrzymano stosując dodatek gumy ghatti w ilości 2-4% niż dodatek 6-10%.
W artykule przedstawiono aktualny stan wiedzy na temat otrzymywania napojów bezalkoholowych z emulsji aromatów, składników recepturowych tych emulsji i problemów związanych z ich trwałością przechowalniczą. Znajomość poruszanych w artykule zagadnień może pomóc w pracach nad poprawą jakości produkowanych napojów bezalkoholowych, jak również w postępie techniczno-technologicznym w zakresie wprowadzania nowych produktów, takich jak napoje o nowych oryginalnych smakach i kolorach, napoje z coraz większym udziałem soków owocowych oraz wzbogacane w składniki prozdrowotne.
W artykule przedstawiono charakterystykę schorzeń wywołanych nieprawidłową reakcją organizmu na gluten, z których najczęściej występującym jest celiakia. Jedynym sposobem leczenia tych schorzeń jest stosowanie diety bezglutenowej, której podstawą są produkty bezglutenowe. Bezglutenowe produkty zbożowe, tak jak ich tradycyjne odpowiedniki, są głównym źródłem energii i stanowią podstawę prawidłowo skomponowanej diety osób nietolerujących glutenu. Produkty te są najczęściej wytwarzane z mąki kukurydzianej, mąki ryżowej, skrobi ziemniaczanej oraz skrobi pszennej bezglutenowej. Surowce te zawierają mniej składników mineralnych i witamin z grupy B niż tradycyjne produkty zbożowe. Dlatego też stosując dietę bezglutenową, oprócz tych produktów warto spożywać żywność w sposób naturalny wolną od glutenu, taką jak: gryka, proso, amarantus, komosa ryżowa oraz teff. Zastępując tradycyjne surowce bezglutenowe psedozbożami lub stosując ich częściową substytucję, można uzyskać poprawę tekstury, wartości odżywczej i w niektórych przypadkach wartości prozdrowotnej pieczywa bezglutenowego.
Preparaty białkowe z soi mają wysoką wartość odżywczą charakteryzują się, również atrakcyjnymi właściwościami funkcjonalnymi. Spożywanie soi ma znaczący wpływ na obniżenie ryzyka chorób serca oraz nowotworowych. Białka sojowe wykazują właściwości prozdrowotne, szczególnie gdy towarzyszą im naturalne izoflawony sojowe. Właściwości funkcjonalne białkowych preparatów sojowych, tj. zdolność emulgowania, wiązania wody i tłuszczu oraz pianotwórczość umożliwiają poprawę jakości żywności, do której zostały dodane białka sojowe, jak również tworzenie nowych produktów będących zamiennikami tradycyjnych produktów mlecznych czy mięsnych. W artykule omówiono wybrane sojowe preparaty białkowe: mąki sojowe, koncentraty, izolaty oraz teksturowane białka sojowe. Przedstawiono sposoby ich otrzymywania, właściwości oraz możliwości zastosowania w przemyśle spożywczym.
The aim of this study was to evaluate the effect of homogenization parameters on the stability of beverage emulsions. Hydrophobically modified starch was applied to emulsify and stabilize the emulsion. The stability was determined on the basis of the characteristics of particle size of dispersed phase and the results of time to breakage ofemulsion and by measuring changes in the intensity of backscattered light from the emulsion with height. The results obtained have great technological weight.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.