Badano przeżywalność drobnoustrojów z rodzaju Bifidobacterium oraz bakterii fermentacji mlekowej (LAB) w kulkach pełnożelowych lub kapsułkach z ciekłym rdzeniem w warunkach symulowanego tranzytu przez górne odcinki przewodu pokarmowego – żołądek (pH 2) oraz jelito cienkie (pH 8). Immobilizację prowadzono metodą wibracyjną z użyciem alginianu sodu. Ustalono wysoką odporność wszystkich kultur, zarówno swobodnych, jak i immobilizowanych, na symulowany 240 min pasaż przez jelito cienkie, przy jednoczesnej dużej wrażliwości ogółu swobodnych komórek na warunki tranzytu przez żołądek. Żadne z badanych szczepów w formie swobodnych komórek nie przeżywały 180 min w środowisku pH 2. Po 90 minutach stwierdzono całkowitą inaktywację S. thermophilus TKM3, B. breve ATCC 15700 i B. breve KN65FP6- ERBEV, natomiast spadek komórek swobodnych w przypadku L. plantarum KKP384 wynosił 4,16 log, a B. infantis ATCC 15697 – 6,31 log. Immobilizacja bakterii, niezależnie czy w kapsułkach czy kulkach pełnożelowych, istotnie zwiększyła przeżywalność bakterii w symulowanym środowisku soku żołądkowego o pH 2. Najwyższą odporność wykazywał szczep L. plantarum KKP384 oraz B. infantis ATCC 15697. W przypadku szczepu L. plantarum KKP384 redukcja liczebności komórek bakterii w kapsułkach i w kulkach pełnożelowych po czasie 180 min wynosiła odpowiednio 1,28 log oraz 1,76 log. Nieco wyższy spadek liczebności stwierdzono w przypadku B. infantis ATCC 15697 – odpowiednio o 2,12 log i 2,64 log. Unieruchamianie bakterii w formule kapsułek zapewniało im lepszą ochronę na warunki panujące w środowisku pH 2 w porównaniu z formułą immobilizacji w kulkach z pełnego żelu.
Celem pracy była ocena wpływu długości alifatycznego łańcucha węglowego kwasów karboksylowych oraz procesu immobilizacji drożdży (w alginianie wapnia lub w poli(alkoholu winylowym) na szybkość i wydajność reakcji hydrolizy estrów fenylowych. Przebieg reakcji śledzono metodą chromatografii gazowej, z zastosowaniem kolumny kapilarnej BPX 70 i detektora płomieniowo-jonizacyjnego. Stwierdzono, że katalityczny efekt drożdży piekarskich Saccharomyces cerevisiae zmniejsza się ze wzrostem długości łańcucha kwasu karboksylowego. Immobilizacja drożdży wprawdzie w nieznacznym stopniu zmniejsza szybkość hydrolizy, ale ułatwia wyizolowanie produktu oraz umożliwia wielokrotne wykorzystanie biokatalizatora.
Z uwagi na korzyści wynikające z zastosowania komórek immobilizowanych obserwuje się znaczny wzrost zainteresowania aplikacją tych systemów w procesach biotechnologicznych. Najczęściej systemy te są wykorzystywane przy produkcji etanolu, gdzie komórki są utrzymywane przez adsorbcję, samoagregację lub usidlenie wewnątrz nośnika. Poza tym komórki immobilizowane znalazły zastosowanie w piwowarstwie, winiarstwie, w przemyśle mleczarskim (kultury starterowe i produkcja fermentowanych napojów mlecznych). Jednak wykorzystanie tych technologii na skalę przemysłową wymaga jeszcze wielu badań.