Preferencje help
Polish version English version Język
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 4

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
1

Zastosowanie metod radiacyjnych w przetwórstwie mięsa wieprzowego

100%
Mikiciuk J., Gornicka E., Szterk A., Waszkiewicz-Robak B.
Postępy Techniki Przetwórstwa Spożywczego
|
2012
|
tom 22
|
nr 1
Stosowanie metod radiacyjnych umożliwia uzyskanie trwałości i związanego z tym bezpieczeństwa zdrowotnego mięsa wieprzo­wego i jego przetworów, przy jednoczesnym zachowaniu odpowiednich walorów sensorycznych. Wyższy poziom zastosowanej dawki napromieniania może jednak wpływać negatywnie na walory sensoryczne produktów utrwalanych tą metodą. W zależności od zastosowanej dawki napromieniania można uzyskać różny stopień redukcji ogólnej liczby mikroorganizmów. Stosowanie metod radiacyjnych, także w znaczący sposób ogranicza bądź też hamuje wzrost wielu drobnoustrojów. Do napromieniania stosuje się najczęściej promieniotwórcze izotopy 60Co lub 137Cs, promienie gamma, wiązki wysokoenergetycznych elektronów oraz promieniowanie X.
2

Jakość mięsa wieprzowego i jego przetworów pakowanych w modyfikowanej atmosferze

100%
Gornicka E., Mikiciuk J., Swiderski F., Waszkiewicz-Robak B.
Postępy Techniki Przetwórstwa Spożywczego
|
2012
|
tom 22
|
nr 1
Pakowanie w atmosferze modyfikowanej (MAP) jest lepszą metodą przedłużania trwałości mięsa świeżego niż pakowanie w opakowania wypełnione atmosferą o niezmienionym składzie. W metodzie MAP stosuje się w opakowaniach mieszaninę gazów, które mogą hamować rozwój bezwzględnie tlenowych drobnoustrojów w świeżym mięsie. Do najczęściej stosowanych należy: tlen, dwutlenek węgla oraz azot. Od rodzaju i stężenia użytych w opakowaniach gazów, w dużej mierze zależy trwałość mikrobiologiczna oraz barwa przechowywanego mięsa i produktów z niego otrzymanych.
3

Chloropropanole i chloroestry w produktach spożywczych

76%
Szterk A., Roszko M., Waszkiewicz-Robak B., Kromolowska R., Mikiciuk J., Czerwonka M.
Przemysł Spożywczy
|
2011
|
tom 65
|
nr 04
3-monochloropropanol (3-MCPD) jest gtównym chloropropanolem obecnym w hydrolizatach biatek roślinnych HVR Chloropropanole, oprócz HVP i sosu i sojowego, występują w największych ilościach m.in. w produktach piekarniczych, serach, rybach, mięsie, wyrobach cukierniczych oraz w czosnku, preparatach dymu wędzarniczego i słodzie. Związki te powstają głównie na drodze, reakcji termicznych z udziałem jonu chloru. Ich prekursorami są glicerol, monoacylogllcerydy i lisofosfolipidy. Powstawanie 3-MCPD w żywności można ograniczyć np. przez kontrolowanie stopnia hydrolizy kwasowej, a następnie zneutralizowanie środowiska bądź dekompo- nowanie 3-MCPD z zastosowaniem znanych substancji alkalicznych. Producenci mogą także zmodyfikować proces technologiczny np. stosując hydrolizę enzymatyczną i dodatek przypraw.
4
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Wpływ procesu wędzenia wyrobów wieprzowych otrzymanych z mięsa o różnej jakości początkowej na zawartość wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych

76%
Waszkiewicz-Robak B., Szterk A., Rogalski M., Kruk M., Rokowska E., Zarodkiewicz M., Mikiciuk J.
Żywność Nauka Technologia Jakość
|
2014
|
tom 21
|
nr 2
W pracy określono wpływ procesu wędzenia wyrobów otrzymanych z mięsa wieprzowego o różnej jakości początkowej na zawartość wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych. Dokonano oznaczenia zawartości WWA w wyrobach wędliniarskich grubo- i drobnorozdrobnionych (kiełbasy szynkowe, parówki), przed (farsze) i po procesie wędzenia (wyroby gotowe). Do produkcji wyrobów użyto mięsa o zróżnicowanym profilu kwasów tłuszczowych, co wynikało ze stosowania różnego źródła tłuszczu w żywieniu tuczników. Oznaczono i zidentyfikowano 21 WWA, a szczególnej analizie poddano zawartość bezno[a]pirenu, chryzenu, benzo[a]antracenu oraz benzo[b]fluorantenu. Stwierdzono, że proces wędzenia wyrobów wędliniarskich przyczynia się do wzrostu zawartości poszczególnych WWA w ilości od ok. 22 do 40 % w stosunku do zawartości w produktach przed wędzeniem. Wykazano także, że rodzaj tłuszczu dodawanego do paszy tuczników, od których pozyskiwano mięso jako surowiec do produkcji wyrobów wędliniarskich, istotnie wpływał na ilość i rodzaj WWA zawartych w wyrobach gotowych. Stosowanie w paszach tuczników oleju lnianego i rybiego przyczyniło się do zmiany profilu kwasów tłuszczowych w mięsie, co z kolei sprzyjało powstawaniu większej ogólnej ilości WWA, w tym tzw. WWA ciężkich. Zawartość benzo[a]pirenu w badanych wyrobach nie przekraczała granicznej wartości 5 μg/kg, a suma czterech WWA z grupy tzw. ciężkich nie przekroczyła obowiązującej wartości 30 μg/kg, co świadczy o właściwie dobranych parametrach wędzenia.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.