Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 16

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  storage stability
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Określono zmiany zawartości witaminy C w handlowych sokach: pomarańczowym, grejpfrutowym, jabłkowym i nektarze z czarnej porzeczki podczas 48 godzinnego przechowywania po otwarciu opakowania. Próbki soków i nektaru przechowywano w temperaturze chłodniczej (4°C) oraz pokojowej (21°C). Najmniejszą stabilność witaminy C stwierdzono w nektarze porzeczkowym. Po 48 godzinach przechowywania w temperaturze pokojowej, obniżenie jej zawartości sięgało 61,34%. W tych samych warunkach przechowalniczych straty witaminy C w sokach pomarańczowych i grejpfrutowym wahały się od 5,99% do 11,87%. W warunkach chłodniczych, po 48 godzinnym przechowywaniu obniżenie zawartości witaminy C w nektarze porzeczkowym wynosiło 27,22%, a w sokach pomarańczowych i grejpfrutowym od 1,63% do 4,01%. Niska zawartość witaminy C (0,05 mg·(100g)-1) w soku jabłkowym nie pozwoliła na określenie jej stabilności przechowalniczej. Warunki chłodnicze wpłynęły na większą stabilność witaminy C w badanych produktach. Spośród soków największą stabilność witaminy C wykazano w soku grejpfrutowym natomiast najmniejszą, w nektarze porzeczkowym, po 48 godzinach przechowywania.
W niniejszej pracy przedstawiono wyniki badań nad modyfikacją właściwości proszku z żółtek jaj kurzych na drodze aglomeracji. Otrzymano aglomerat o cechach proszku typu instant i przechowywano przez okres 9 miesięcy w opakowaniach gazoszczelnych z zastosowaniem trzech wariantów składu atmosfery. Wpływ atmosfery na badane próbki był nieistotny, a więc nie ma potrzeby podrażania procesu wytwarzaniem zmodyfikowanej atmosfery. Czas przechowywania wpływał istotnie na niektóre parametry proszku, jednak zaawansowanie tych procesów było niewielkie i nie dyskwalifikowało produktu.
This study investigated the influence of four Lactobacillus acidophilus strains (B, V-74, CH-2 and CH-5) and their mixtures on the viability of Escherichia coli NCTC 8196 and Staphylococcus aureus NCTC 4163 in fermented milk stored at 7°C for 21 days. With no L. acidophilus present, both E. coli and S. aureus remained viable with more than 108 cfu/mL. In the presence of L. acidophilus, no detectable cells of E. coli were recovered after 7 days. Compared to those of its pure culture, the live cell counts of S. aureus were reduced by about 3- to 6-log following 21 days due to the presence of L. acidophilus in the refrigerated fermented milk. The viability loss of E. coli and S. aureus depended strongly upon the strains of L. acidophilus used. L. acidophilus В exhibited the best inhibitory effect on the growth and survival of both cultures tested, followed by L. acidophilus strains CH-2, CH-5 and V-74. The mixtures of four strains of L. acidophilus were more effective in reducing the viability of E. coli and iS. aureus than its single-strain cultures. In the presence of L. acidophilus mixed-strain cultures, E. coli generally could not be detected at the starting-point of this storage trial; and the viable cell numbers of aureus were less than 20 cfu/mL after 21 days. Use of L. acidophilus as a biological control agent to retard the enteropathogenic bacteria from surviving in dairy products would improve the storage stability of the foods.
Całkowita inaktywacja ciepłoopornych enzymów peroksydazy wymaga długiego czasu działania wysokiej temperatury; a to powoduje, że produkt ma znacznie zmienione cechy sensoryczne i gorszą wartość biologiczną. Dlatego jako cel pracy autorzy postawili sobie badanie wpływu resztkowej aktywności peroksydazy na stabilność witaminy C w zamrażalniczo przechowywanej kapuście brukselskiej. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, ze skrócenie procesu blanszowania o 50%, co odpowiada resztkowej aktywności 28%, pozwala na przedłużenie okresu przechowywania w porównaniu z próbkami nie - blanszowanymi, jednak nie gwarantuje zachowania wartości biologicznej na poziomie próbek blanszowanych prawidłowo zgodnie z normą.
Celem badań była ocena stabilności przechowalniczej witamin A i E w granulowanych mieszankach paszowych z udziałem ekstrudatu nasion lnianki oraz preparatu zakwaszającego. Próby umieszczono w warunkach modelowych – temperatura 25°C przy wilgotności 50- 55% na 6 miesięcy. Straty witaminy A w czasie trwania eksperymentu wyniosły średnio około 10%, a dla witaminy E około 4% na miesiąc. Nie odnotowano wpływu zastosowanych dodatków na zmiany zawartości oznaczanych witamin.
W cieście na herbatniki Piccolino i Kruche, 25 i 33% masy tłuszczu (margaryny) zastąpiono nasionami ekspandowanego szarłatu, zwanego popularnie amaranthusem, o nazwie handlowej Popping. Uzyskano nowe jakościowo produkty, o zwiększonej wartości odżywczej, tj. o większej zawartości białka, włókna pokarmowego i składników mineralnych, w porównaniu z oryginalnymi herbatnikami. Na szczególną uwagę zasługuje wzrost zawartości łatwo przyswajalnego żelaza, o 50% w stosunku do herbatników standardowych, dlatego wyrób ten powinien być wykorzystany zwłaszcza w żywieniu dzieci.
Bakterie mlekowe i drożdże wchodzące w skład piekarskiej kultury starterowej oraz kiełkujące nasiona zbóż posiadają zdolność do akumulacji z podłoża nieorganicznych form selenu. Ideą prezentowanej pracy było wykorzystanie tych uzdolnień w celu wzbogacenia pieczywa w ten mikroelement. Badano wpływ zastosowanych dodatków na proces fermentacji, jakość uzyskanego pieczywa i stopień wzbogacenia w selen. Proces fermentacji zakwasów przebiegał bez zakłóceń. Otrzymane pieczywo charakteryzowało się dobrymi parametrami technologicznymi i uzyskiwało wysoką ocenę organoleptyczną. Proponowana metoda suplementacji pozwoliła zwiększyć zawartość selenu o 46% w chlebie mieszanym (pszenno- żytnim) i o 44% w chlebie razowym.
Celem pracy było określenie właściwości reologicznych mieszanin skrobi z gumą ksantanową. Żele badanych skrobi wykazywały właściwości pseudoplastyczne i miały granicę płynięcia. Największą lepkością charakteryzował się kleik z modyfikowanej skrobi ziemniaczanej MSZ (acetylowany adypinian diskrobiowy). Podczas schładzania tego kleiku lepkość wzrastała w sposób ciągły i w temp. 25ºC wynosiła 127 mPa×s. Najwyższą wartość granicy płynięcia wśród skrobi ziemniaczanych – 5,36 Pa – osiągnęła skrobia MSZ. Wśród skrobi kukurydzianych najmniej podatna na odkształcenia była modyfikowana skrobia MKW (acetylowany adypinian diskrobiowy uzyskany z kukurydzy woskowej), której granica płynięcia wynosiła 3,53 Pa. Spośród badanych skrobi najbardziej odporne na siły ścinające były kleiki z natywnej skrobi ziemniaczanej NSZ. Dodatek gumy ksantanowej powodował wyraźny wzrost lepkości pozornej skrobi MKW. Największą lepkością, wynoszącą 809 mPa×s w temp. 25ºC, charakteryzowała się próba z 0,1% dodatkiem gumy ksantanowej. Wzrost stężenia soli wyraźnie zwiększał lepkość mieszanin MKW-GK, która osiągnęła 950 mPa×s w temp. 25ºC, przy 0,5 M stężeniu NaCl. Majonezy niskotłuszczowe, o 50% zawartości tłuszczu, z dodatkiem badanych polisacharydów miały podobne właściwości do majonezu zawierającego 80–85% tłuszczu. Najlepszą teksturę osiągnęły majonezy zawierające mieszaninę gumy ksantanowej ze skrobią w proporcji 1:4.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.