Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 20

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  hydrolizaty skrobiowe
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Procesy membranowe w produkcji hydrolizatów skrobiowych obejmują procesy ultrafiltracji, które znajdują zastosowanie w ciągłych procesach enzymatycznej hydrolizy skrobi, oraz procesy mikrofiltracji wykorzystywane w filtracji hydrolizatów. Podano główne zalety, a także mankamenty technik membranowych.
Celem niniejszej pracy była ocena wpływu ogrzewania mikrofalowego na właściwości reologiczne roztworów maltodekstryn ziemniaczanych, różniących się stopniem scukrzenia. Materiał badawczy stanowiły handlowe hydrolizaty skrobi o trzech stopniach depolimeryzacji oraz maltodekstryna laboratoryjna o średnim stopniu scukrzenia. Z badanych maltodekstryn sporządzono roztwory, które analizowano przy użyciu reometru rotacyjnego. Wykreślono krzywe płynięcia w temp. 50 °C oraz krzywe określające zależność lepkości od temperatury w zakresie od 20 do 60 °C. Do opisu krzywych płynięcia zastosowano model Herschela-Bulkley'a, Newtona, a model Arrheniusa wykorzystano do wyznaczenia parametrów krzywych zależności lepkości od temperatury. Przeprowadzone analizy dowiodły, że modyfikacja fizyczna maltodekstryn przyczyniła się do zmiany wielkości parametrów reologicznych sporządzonych z nich roztworów. Oddziaływanie polem mikrofalowym o mocy 440 W na hydrolizaty skrobiowe o średnim i wysokim stopniu depolimeryzacji spowodowało obniżenie wartości liczbowych współczynnika lepkości dynamicznej. Natomiast podwyższenie mocy mikrofalowania do 800 W przyczyniło się do wzrostu wielkości tego parametru, za wyjątkiem handlowej maltodekstryny średnio scukrzonej. Z kolei charakterystyka temperaturowa lepkości preparatów sporządzonych ze średnio i wysoko scukrzonych hydrolizatów skrobiowych nie uległa zmianie po ich ogrzewaniu mikrofalowym.
Badania pozwoliły na wyznaczenie jednostkowych wskaźników zużycia energii produkcji podstawowych hydrolizatów skrobiowych: glukozy, syropów skrobiowych i maltodekstryny. Wyznaczone wskaźniki dotyczą energochłonności technologicznej poszczególnych linii produkcyjnych. Zaobserwowano prawie dwukrotny wzrost jednostkowego wskaźnika zużycia energii przy obniżeniu wielkości produkcji.
W wyniku unowocześnienia technologii w różnych gałęziach przemysłu ziemniaczanego, mającego na celu m.in. przyspieszenie procesu technologicznego i zwiększenie wydajności, dość często występują niekorzystne zjawiska wpływające negatywnie na właściwości końcowego produktu. W artykule omówiono wady wynikające ze zmniejszenia zużycia wody i skrócenia czasu rafinacji skrobi. Przedstawiono problem ciemnienia hydrolizatów skrobiowych i możliwości jego uniknięcia. Ponadto omówiono problemy nierównomiernej modyfikacji skrobi, występujące w nowoczesnej aparaturze do ciągłego otrzymywania dekstryn i skrobi modyfikowanych. W produkcji spożywczych suszy ziemniaczanych zwrócono uwagę na procesy retrogradacji skrobi i denaturacji białka oraz na zbyt wysoki stopień przetworzenia surowca.
W artykule przeanalizowano koloidy srebra stabilizowane hydrolizatami skrobiowymi pod kątem właściwości bakteriobójczych, określając również ich wielkość oraz kształt. Zbadano także właściwości wytrzymałościowe zapraw cementowych z domieszkami analizowanych hydrolizatów skrobiowych, lignosulfonianów sodowych i ich połączenia z nanosrebrem. Koloidy srebra poddano analizie spektrofotometrycznej UV-vis w celu stwierdzenia obecności nanostruktur srebra. Określono również rozkład wielkości nanocząstek metodą nieinwazyjnego wstecznego rozproszenia światła oraz ich kształt za pomocą mikroskopii elektronowej (TEM). Otrzymane koloidy srebra podczas wykonania prób bakteriobójczych wykazały silną odporność na działanie tzw. bakterii bytowych. Połączenie wymienionych właściwości nanosrebra z właściwościami uplastyczniającymi plastyfikatorów daje możliwość wytwarzania zapraw cementowych i betonów odpornych na działanie mikroorganizmów o zwiększonej urabialności i wytrzymałości na ściskanie.
Hydrolizę skrobi ziemniaczanej przeprowadzono przy użyciu sześciu preparatów amylolitycznych pochodzenia bakteryjnego typu Gamalpha (Gamma Chemie, Niemcy). Do hydrolizy stosowano skrobię skleikowaną w autoklawie oraz skrobię poddaną esktruzji. W wyniku depolimeryzacji skrobi uzyskano różne maltodekstryny o DE 3-12. Produkty te zostały scharakteryzowane pod względem składu chemicznego oligosacharydów z uwzględnieniem cukrów o stopniu polimeryzacji od 2 do 8. Wykazano, że preparaty o tym samym równoważniku glukozowym znacznie różniły się składem oligosacharydów. Zawartość oligosacharydów o stopniu polimeryzacji 3–8 w hydrolizatach skrobi autoklawowanej wahała się od 8,2 do 48,5%, a skrobi ekstrudowanej 7,2 do 59,8%. Największą zawartość tego typu oligosacharydów uzyskano przy zastosowaniu preparatu Gamalpha 900P. We wszystkich otrzymanych maltodekstrynach największy udział procentowy spośród oligosacharydów miały: maltoheksaoza, maltoheptaoza i maltooktaoza. Uzyskane maltodektryny zostały scharakteryzowane pod względem lepkości i ciśnienia osmotycznego ich 10% roztworów wodnych. W większości hydrolizatów obserwowano wzrost lepkości pozornej w miarę wzrostu równoważnika glukozowego w maltodekstrynach. Stwierdzono odwrotną zależność między szybkością ścinania a lepkością pozorną badanych maltodektryn. Wyjątek stanowiły maltodekstryny otrzymane za pomocą preparatu Gamalpha 300L. Ciśnienie osmotyczne hydrolizatów maltodekstrynowych było proporcjonalne do równoważnika glukozowego.
Przedstawiono wpływ różnic składu chemicznego skrobi ziemniaczanej, kukurydzianej i pszennej na produkcję hydrolizatów skrobiowych. Praca wskazuje na możliwość uzyskania lepszej jakości hydrolizatów produkowanych ze skrobi pszennej przez wprowadzenie do hydrolizy skrobi udziału enzymów specjalnych, takich jak lizofosfolipaza i pentozanaza.
Celem przeprowadzonych badań była ocena wpływu hydrolizatów skrobiowych na reologiczne właściwości zaczynów cementowych. W badaniach zastosowano cement portlandzki klasy CEM I 42,5N oraz pięć typów dekstryn. Badania przeprowadzono dla dwóch różnych stosunków wodno-cementowych, wynoszących odpowiednio 0,4 oraz 0,5. Za pomocą reometru oznaczono wartości lepkości oraz naprężeń stycznych zaczynów cementowych w zależności od szybkości ścinania. Posłużyły one do wyznaczenia lepkości plastycznej oraz granicy płynięcia zaczynów, które zostały obliczone za pomocą wybranych modeli matematycznych. Wykorzystane pochodne skrobiowe przeanalizowano pod kątem ich przydatności jako modyfikatory parametrów reologicznych. Przeprowadzone badania pozwoliły stwierdzić, że dodatek hydrolizatu skrobiowego powoduje znaczne zmniejszenie granicy płynięcia zaczynów, co z kolei może przyczynić się do upłynnienia mieszanek betonowych oraz redukcji wody zarobowej.
W pracy podjęto próbę uzyskania liniowych glukanów przez wytrącenie ich z roztworu skrobi ziemniaczanej w 20% (v/v) DMSO, poddanej działaniu pululanazy zawartej w preparacie handlowym Pulluzyme 750 (ABM Chemicals). Strącanie przebiegało 3-etapowo. Po każdym etapie otrzymywano frakcje hydrolizatu, składające się z glukanów liniowych i rozgałęzionych. W uzyskanych frakcjach oznaczano zawartość liniowych łańcuchów skrobiowych, wielkość cząsteczek, tendencję do retrogradacji oraz przemiany fazowe metodą DSC. Najbardziej interesujące właściwości wykazała frakcja III składająca się głównie z krótkich łańcuchów amylozy i wykazująca największą tendencję do retrogradacji. Znaczna entalpia jej topnienia oraz wysoki zakres temperatury tej przemiany fazowej świadczą o dużym udziale krystalitów amylozowych, charakterystycznych dla skrobi opornej.
W artykule opisano enzymy amylolityczne biorące udział w hydrolizie skrobi. Wymieniono szczepy bakterii będące ich źródłem, warunki działania oraz produkty rozkładu skrobi. Opisano również odkryte w ostatnich latach szczepy pleśni, za pomocą których uzyskuje się jednostopniową hydrolizę skrobi do glukozy.
Podjęto badania nad kontrolowaną hydrolizą skrobi ziemniaczanej w celu wytworzenia maltodekstryn o równoważniku glukozowym DE = 3-12. Do procesu hydrolizy stosowano skrobię ziemniaczaną autoklawowaną i ekstrudowaną oraz a-amylazy bakteryjne (Termamyl S i BAN 480L) i pleśniowe (Fungamyl 800L). Wyznaczono czas reakcji pozwalający na uzyskanie maltodekstryn o DE: 3, 5, 8 i 12. Stwierdzono, że skład oligosacharydów był determinowany głównie przez rodzaj użytego enzymu. Największe stężenie wysoko spolimeryzowanych oligosacharydów uzyskano stosując preparaty BAN 480L i Termamyl S.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.