Od wielu lat istnieje w naszym kraju system monitoringu i oceny jakości wód powierzchniowych. Wyspecjalizowane instytucje (WIOŚ, ZUS) publikują coroczne oceny stanu jakości wód. Stosowane przez poszczególne województwa sposoby oceny były różne. Dopiero wdrażanie Ramowej Dyrektywy Wodnej wymusiło stosowanie jednolitych procedur oceny. Dyrektywa ta, stawiając głównie na elementy jakości biologicznej wód, zmienia zasadniczo sposoby kwalifikacji. W pracy przedstawiono wybrane aspekty Ramowej Dyrektywy Wodnej, a także sposoby kwalifikacji jakości wód powierzchniowych w Polsce w ostatnich 25 latach oraz planowane zamierzenia w tym zakresie.
Omówiono wybrane aspekty propozycji zmian w projekcie nowelizowanego rozporządzenia Ministra Zdrowia, dotyczącego wód mineralnych, m. in. klasyfikacji wód i jej kryteriów oraz znakowania wód. Znakowanie wód odniesiono do Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z 15 lipca 1994 r. W sprawie znakowania środków spożywczych, używek i substancji dodatkowych dozwolonych i przeznaczonych do obrotu oraz do Dyrektyw 79/112/EEC i 80/777/EEC.
Zasadniczym celem Ramowej Dyrektywy Wodnej Unii Europejskiej jest osiągnięcie dobrego stanu wód w całej Unii do 2015 roku. O tym decyduje aktualny stan lub potencjał ekologiczny i chemiczny cieków. Odzwierciedla on jakość struktury i prawidłowość funkcjonowania danego ekosystemu wodnego. Do biologicznej oceny wód wykorzystuje się makrofitową metodę oceny rzek i potoków, która pozwala na określenie stopnia degradacji wód. Zastosowanie tej metody przedstawia autor na przykładzie Skawicy, dopływu Skawy w regionie wodnym Górnej Wisły.