Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 26

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem pracy było określenie właściwości słodzących wybranych słodzików - aspartamu, acesulfamu K, cyklaminianu i sacharynianu sodu. Dokonano oceny intensywności słodyczy modelowych roztworów wodnych, zróżnicowanych stężeniem substancji intensywnie słodzącej, oraz porównano je z wzorcowymi roztworami sacharozy. Ustalono, które roztwory pod względem intensywności słodyczy odpowiadają tym samym wrażeniom. Stwierdzono, że odczuwanie intensywności smaku słodkiego substancji intensywnie słodzących maleje wraz ze wzrostem ich stężenia w roztworze. Przy zbyt wysokich stężeniach słodzików w wodnych roztworach, intensywność odczuwania słodyczy malała i jednocześnie obserwowano mniejszą precyzję uzyskiwanych ocen. Intensywność słodyczy badanych słodzików w roztworach wodnych była łatwo rozpoznawana i różnicowana przez oceniających w zakresach stężeń: od 0,035 do 0,085% - aspartam i acesulfam K, od 0,040 do 0,066% - sacharynian sodu oraz od 0,23 do 0,38% - cyklaminian sodu. Ustalono zależności pomiędzy stężeniami sacharozy i stężeniami badanych substancji słodzących, równoważnych pod względem intensywności słodyczy, które mogą być przydatne do szybkiego i prostego przeliczania ilości tych substancji, w przypadku zastosowania ich jako zamienników sacharozy.
Artemisia selengensis Turcz. i Artemisia stolonifera Maxim uprawiane są w Ogrodzie Roślin Leczniczych AM we Wrocławiu. Z ziela tych bylic zebranego w fazie kwitnienia otrzymano olejek eteryczny przez destylację z parą wodną i badano jego skład chemiczny metodami GC i GC/MS. Głównymi składnikami olejku 7. A. -elengensis były: ß-pinen (17,9%) i α-pinen (14,8%), a w olejku z A. Stolonifera: ß-kariofylen (25,2%), 1,8-cyneol (9,1%) i a-humulen (4,6%). Aktywność przeciwgrzybiczą uzyskanego olejku określono przy użyciu trzech patogennych szczepów: Candida albicans, Rhodotorula rubra i Aspergillus fumigatus.
W pracy scharakteryzowano właściwości prozdrowotne wielonienasyconych kwasów tłuszczowych z rodziny n-3 oraz dokonano oceny możliwości zwiększenia ich zawartości w mięsie wieprzowym i jego przetworach. Najczęstszym sposobem zwiększenia zawartości wielonienasyconych kwasów tłuszczowych n-3 w mięsie wieprzowym jest stosowanie w paszach zwierząt dodatku siemienia lnianego, oleju lnianego, oleju rybnego, a także preparatów z alg morskich. W przetworach mięsnych cel ten można osiągnąć poprzez: 1) wykorzystanie mięsa tuczników karmionych paszami z dodatkiem składników będącymi źródłem wielonienasyconych kwasów tłuszczowych n-3, 2) zastąpienie części dodawanego w procesie produkcji tłuszczu zwierzęcego olejem roślinnym lub rybnym. Pożądane żywieniowo zwiększenie udziału wielonienasyconych kwasów tłuszczowych n-3 w mięsie i jego przetworach może jednak prowadzić do szeregu niekorzystnych zmian jakości sensorycznej i obniżenia trwałości otrzymanego wyrobu. Wynika to m.in. z podatności wielonienasyconych kwasów tłuszczowych na procesy utleniania. Dlatego istotne znaczenie ma określenie optymalnego poziomu wzbogacenia, a także stosowanie przeciwutleniaczy, szczególnie naturalnych.
Grzyby stanowią pożądany surowiec spożywczy nie tylko ze względu na atrakcyjne walory sensoryczne, ale także na ich wartość odżywczą i właściwości prozdrowotne. W artykule przeanalizowano informacje producentów dotyczące wybranego asortymentu grzybów i produktów je zawierających dostępnych na rynku lokalnym Warszawy. Spośród wszystkich analizowanych produktów z grzybów najwyższą wartością energetyczną oraz zawartością białka, tłuszczów, węglowodanów i błonnika odznaczały się grzyby suszone. Najbardziej popularnym gatunkiem hodowlanym była pieczarka. Najdroższym gatunkiem były suszone smardze i trufle. Grzyby dzięki możliwości wytwarzania metabolitów o działaniu prozdrowotnym, m.in. immunostymulującym, antyoksydacyjnym, przeciwnowotworowym, znalazły zastosowanie w produkcji suplementów diety. Spośród nich największy udział w analizowanym rynku stanowiły preparaty z grzyba reishii.
Omówiono właściwości funkcjonalne półsyntetycznych wypełniaczy (polioli) jako substancji słodzących. Scharakteryzowano dopuszczone do stosowania w Polsce następujące poliole: erytrytol, izomalt, ksylitol, laktitol, maltitol, mannitol i sorbitol. Przedstawiono dane dotyaące bezpieczeństwa stosowania tych substancji oraz możliwości ich wykorzystania w przemyśle spożywczym. Poliole charakteryzują się niższą słodyczą od sacharozy. Stosowane są zarówno jako substancje słodzące, jak i wypełniające, stabilizujące, przeciwzbrylające, glazurujące. Cieszą się coraz większym zainteresowaniem producentów żywności szczególnie specjalnego przeznaczenia żywieniowego. Niektóre poliole mają silne właściwości chłodzące oraz wykazują skuteczność w zapobieganiu próchnicy zębów, znajdują więc szerokie zastosowanie w produkcji m.in. gum do żucia. Niektóre z nich, spożywane w nadmiernej ilości, wykazują niekorzystne działanie laksacyjne.
It was studied two representatives of basidiomycetes - Marasmius alliaceus (Jacq.) Fr. and Fontes fomentarius (L. ex Fr.) Kickx. cultivating in vitro on two different media. The influence of volatile substances and other metabolites producing by above mentioned basidiomycetes on two species of yeasts and eight species of moulds pathogenic for human, animals and cultivated plants. Volatile substances producing by M. alliaceus inhibit the growth of A. fumigatus and P. chrysogenum mycelium and also the lack of T. lignorum sporulation. Acetate extracts from M. alliaceus mycelium have the strongest activity on yeasts and moulds pathogenic for human, i.e. C. albicans, R. rubra, A. fumigatus and P. chrysogenum, and also on the phytopathogenic moulds, i.e. F. culmorum, T. lignorum, A. gypsophilae and Thielaviopsis sp. In many cases this activity has been similar to nystatin. Activities of metabolites of M. alliaceus diffusing into cultivating fluid has been positively lower. The metabolites producing by F. fomentarius have showed weaker action to studied yeasts and moulds.
Omówiono właściwości funkcjonalne substancji intensywnie słodzących dopuszczonych do stosowania w Polsce, tj. acesulfamu K, aspartamu, soli aspartamu i acesulfamu, kwasu cyklaminowego i jego soli, neohesperydyny DC, neotamu, sacharyny i jej soli, sukralozy oraz taumatyny. Przedstawiono dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania tych substancji oraz możliwości Ich wykorzystania w przemyśle spożywczym.
Spożycie słodzików na całym świecie wzrasta z roku na rok. Coraz większe zapotrzebowanie na tego typu substancje mobilizuje do prowadzenia badań nad nowymi sposobami wytwarzania i pozyskiwania substancji intensywnie słodzących. Pojawienie się nowych substancji tego typu rozpoczyna cały ciąg procedur prawnych mających na celu sprawdzenie bezpieczeństwa ich stosowania w żywności, w farmaceutykach czy kosmetykach, a w efekcie dopuszczenie ich do obrotu i określenie warunków ich stosowania. Należy jednak pamiętać, że przepisy prawne obligują jednocześnie do ciągłej obserwacji dopuszczonych substancji słodzących, a nawet ich ponownej oceny w przypadku zmiany warunków ich stosowania lub pojawienia się nowych informacji naukowych na ich temat.
Przedstawiono charakterystykę najpopularniejszych naturalnych zamienników cukru spożywczego - sacharozy, takich jak: melasa karobowa, melasa z buraka cukrowego i trzciny cukrowej, syrop daktylowy, syrop z agawy, syrop klonowy, syrop i cukier kokosowy. Opisano i porównano ich właściwości. Wykazano, że poszczególne syropy i melasy charakteryzują się dość zróżnicowaną siłą słodzącą, wartością energetyczną, indeksem glikemicznym oraz właściwościami prozdrowotnymi, a ich znajomość może być pomocna przy właściwym ich wykorzystaniu jako zamienników cukru stołowego, zwłaszcza przez diabetyków - ze względu na ich znacznie niższy indeks glikemiczny w porównaniu z sacharozą. Najbardziej w tej grupie polecane są: melasa karobowa, syrop klonowy, syrop z agawy, syrop i cukier kokosowy.
Spośród 10 herbicydów (Afalon, Dosanex, Dual 720 EC, Gesagard 50, Ramrod, Semerod 25, Tenoran, Teridox 500 EC, Treflan EC 2 i Venzar) przydatnymi do odchwaszczania nagietka lekarskiego okazały się: Dual 720 EC, Ramrod, Teridox 500 EC i Treflan EC 2. Preparaty te nie uszkadzały nagietka lekarskiego i skutecznie niszczyły chwasty. Wpływały one na wzrost plonu suchej masy kwiatostanów (Flos Calendulae) od 2,95 do 3,56 q/ha w stosunku do obiektu kontrolnego. Badane preparaty nie powodowały zmian jakościowych frakcji flawonoidowej. Wzrost zawartości flawonoidów w stosunku do kontroli powodował natomiast Teridox 500 EC.
Omówiono korzyści i ewentualne zagrożenia związane ze stosowaniem substancji intensywnie słodzących. Przedstawiono dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania tych substancji oraz zasady ich dopuszczenia do stosowania w żywności w krajach Unii Europejskiej. W związku z zastrzeżeniami, jakie budzą znane dotychczas sztuczne środki słodzące, prowadzone są systematyczne badania naukowe oceniające bezpieczeństwo zdrowotne po ich spożyciu i korygujące warunki ich stosowania w żywności. Wyniki tych badań sprzyjają zwiększeniu asortymentu wyrobów spożywczych, w których stosowane są substancje intensywnie słodzące. Stwierdzono ponadto, że konsumenci coraz więcej wiedzą o szkodliwości spożycia cukru i konieczności jego ograniczenia w diecie.
Scharakteryzowano właściwości prozdrowotne sprzężonych dienów kwasu linolowego (CLA) oraz dokonano oceny możliwości zwiększenia ich zawartości w mięsie wieprzowym i jego przetworach. Badania z udziałem zwierząt laboratoryjnych wskazują na przeciwnowotworowe, przeciwmiażdżycowe i przeciwzapalne działanie CLA, sugerują także wpływ na redukcję tkanki tłuszczowej oraz zwiększenie przyrostu masy mięśniowej. Jednak liczba obserwacji u ludzi jest niewystarczająca aby móc w pełni ocenić związek pomiędzy spożyciem CLA a zmniejszaniem ryzyka chorób cywilizacyjnych, dlatego konieczne jest prowadzenie dalszych badań. Dane literaturowe wskazują, że zastosowanie w żywieniu trzody chlewnej dodatku preparatów CLA, pozwala zwiększyć udział tej grupy związków w uzyskanym surowcu, przy czym istotnie wyższą akumulację stwierdza się dla izomeru cis-9, trans-11. Zmianom tym towarzyszy jednak niekorzystne z punktu widzenia zdrowia człowieka zwiększenie udziału kwasów nasyconych kosztem kwasów jednonienasyconych. W produkcji przetworów mięsnych lepszym sposobem zwiększenia udziału sprzężonych dienów kwasu linolowego wydaje się być stosowanie dodatku preparatu CLA na etapie procesu produkcji, ponieważ nie wpływa ono na poziom kwasów nasyconych. Mięso wieprzowe wzbogacone w CLA i uzyskane z niego przetwory charakteryzują się małą podatnością na procesy utleniania, co może wynikać ze sprzężenia wiązań podwójnych, właściwości antyoksydacyjnych sprzężonych dienów kwasu linolowego, a także ze zwiększonego udziału nasyconych kwasów tłuszczowych. Zagadnienie korzystnego wpływu na zdrowie człowieka mięsa wieprzowego i jego przetworów o podwyższonym udziale CLA wymaga dalszych badań prowadzonych na ludziach. Dopiero wówczas tego typu wyroby można będzie zaliczyć do grupy żywności funkcjonalnej.
Obecnie najpopularniejszą substancją intensywnie słodzącą naturalnego pochodzenia są glikozydy stewiolowe, pozyskiwane ze Stevia rebaudiana Bertoni (stewia). Alternatywą może się okazać mogrozyd V, otrzymywany ze Siraitia grosvenorii Swingle (luo han guo). W artykule dokonano charakterystyki obu słodzików, opisano i porównano ich właściwości, przedstawiając możliwości oraz ograniczenia w ich stosowaniu w produktach spożywczych na terenie Unii Europejskiej. Substancje słodzące wyizolowane z rośliny Siraitia grosvenorii mają dużą szansę stać się alternatywą dla syntetycznych substancji intensywnie słodzących. Mogą też okazać się konkurencyjne w stosunku do glikozydów stewiolowych, ze względu na czystą słodycz mogrozydu V oraz jego siłę słodzącą. Ekstrakty z owocu luo han guo są 250-560 razy słodsze od sacharozy, podczas gdy substancje słodzące wyizolowane z liści stewii - około 250 razy słodsze oraz charakteryzują się gorzkim posmakiem. Niestety, wciąż ograniczeniem w używaniu mogrozydów jest brak ich dopuszczenia do stosowania w produktach spożywczych na terenie Unii Europejskiej, pomimo uzyskania statusu GRAS w Stanach Zjednoczonych.
Przedstawiono charakterystyką syntetycznych substancji intensywnie słodzących, takich jak: aspartam, acesulfam K, cyklaminian, sacharyna, sukraloza, neohesperydyna (NHDC) oraz alitame i neotame. Opisano ich właściwości funkcjonalne, a także podano wymagania, jakie powinna spełniać idealna substancja słodząca. Wykazano, że poszczególne substancje intensywnie słodzące charakteryzują się dość zróżnicowanymi właściwościami funkcjonalnymi, a ich dobra znajomość może być pomocna przy właściwym ich wykorzystaniu.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.