Badania nad zawartością kobaltu w ziarnie pszenicy ozimej i jęczmienia jarego, uprawianych w latach 1986-2001 przeprowadzono na glebie płowej wytworzonej z lessu. Doświadczenie założono metodą bloków losowanych na stałym polu nawozowym, z uprawą roślin w czteroletnich zmianowaniach i z nawożeniem NPK Mg i NPK MgCa. Zmianowanie obejmowało: w latach 1986-1989 - ziemniaki, jęczmień jary, kapustę pastewną i pszenicę ozimą; w 1990-1993, 1994-1997, 1998-2001 - ziemniaki, jęczmień jary, słonecznik pastewny, pszenicę ozimą. Nawożenie mineralne obejmowało nawożenie NPK na tle stałego nawożenia Mg i nawożenie NPK na tle stałego nawożenia Mg i Ca (wapnowanie). Wapnowanie przeprowadzono: w latach 1985, 1989, 1993, 1997 (2,86 t Ca·ha⁻¹). Doświadczenie obejmowało 14 obiektów nawozowych w czterech powtórzeniach. Zawartość kobaltu w roślinach była oznaczana metodą ASA, po mineralizacji próbek w mieszaninie: HNO3 : HClO4 : H2SO4, w proporcji 20 : 5 : 1, w fazie organicznej (MBIK). Wapnowanie nie wpłynęło na zawartość kobaltu w ziarnie pszenicy ozimej i jęczmienia jarego. Zaobserwowano jednak tendencję do obniżania się zawartości kobaltu w roślinach w rezultacie wapnowania. Nawożenie mineralne nie wpłynęło jednoznacznie na zawartość kobaltu w żadnej z roślin doświadczalnych. W ziarnie pszenicy ozimej zaobserwowano tendencję do wzrostu zawartości kobaltu w porównaniu do obiektu bez nawożenia NPK, a w ziarnie jęczmienia jarego do obniżania się jego zawartości w porównaniu do obiektu zerowego. W doświadczeniu stwierdzono interakcję wapnowania i nawożenia mineralnego na zawartość kobaltu w ziarnie pszenicy ozimej.