W latach 1999-2001 przeprowadzono ścisłe polowe doświadczenia dwuczyn- nikowe z jęczmieniem jarym i owsem, w których oceniano przydatność testu glebowego (z 1 mol HCl·dm-3) oraz roślinnego wg Bergmanna i Neuberta [1976] w diagnozowaniu potrzeb nawożenia zbóż borem. Trzy sposoby stosowania boru (przedsiewnie, pogłównie i dolistnie) były wariantami czynnika I a cztery dawki boru - czynnika II. Oba gatunki zbóż uprawiane w doświadczeniach na glebach z niedoborem boru wykazywały optymalny poziom zaopatrzenia w ten składnik. Pomimo to reagowały istotną zwyżką plonowania oraz dalszym wzrostem zawartości B w tkankach pod wpływem nawożenia B. Nie stwierdzono korelacji pomiędzy zawartością boru w częściach wskaźnikowych zbóż i w plonie głównym (ziarno). Wyniki badań wskazują na potrzebę weryfikacji stosowanych testów zawartości boru w glebie oraz w roślinach.
W celu określenia potrzeb nawożenia pszenicy ozimej borem w latach 1999-2001 przeprowadzono badania w doświadczeniach polowych ścisłych, w których trzy sposoby nawożenia borem (przedsiewne, pogłówne i dolistne) były wariantami czynnika I rzędu a cztery dawki boru wariantami czynnika II rzędu. Ocena przydatności testu glebowego z 1 mol HCl·dm⁻³ w diagnozowaniu potrzeb nawożenia borem stanowiła kolejny cel badań. Stwierdzono, że plonotwórcze działanie boru zależało od sposobu jego stosowania. Najlepsze efekty plonotwórcze w badaniach uzyskano pod wpływem nawożenia pogłównego borem, podczas gdy nawożenie przedsiewne nie powodowało wzrostu plonowania. W świetle uzyskanych wyników dawki 1,2 i 1,8 kg B·ha⁻¹ w nawożeniu doglebowym oraz 0,17 kg B·ha⁻¹ dolistnie (0,2% roztwór H₃BO₃) uznać należy za optymalne w nawożeniu pszenicy ozimej borem. W badaniach wykazano potrzebę weryfikacji testu glebowego boru z 1 mol HCl·dm⁻³ a także opracowania nowego kryterium zaopatrzenia pszenicy w bor.