Badania przeprowadzono w latach 1999–2001 na pastwisku górskim z runią naturalną i zagospodarowaną przez podsiew koniczyną białą. Celem ich była ocena przydatności dwóch odmian i ekotypu koniczyny białej do podsiewu pastwiska. Przygotowując ruń do podsiewu zniszczono ją w 40–50% za pomocą glebogryzarki. Norma wysiewu nasion koniczyny wynosiła 5 kg×ha-1. W badaniach oceniano utrzymywanie się koniczyny w runi oraz jej wpływ na plony suchej masy i białka ogółem. Najlepiej rozwinął się i utrzymywał w runi pastwiska wypasanego owcami ekotyp, zaś najsłabiej odmiana Podkowa. W trzecim roku udział ekotypu w plonie runi wynosił 26–38%, a odmiany Podkowa 18–28%. Plony suchej masy i białka ogółem z jednostki powierzchni były na ogół dodatnio skorelowane z udziałem koniczyny w plonie runi. Jednakże średnie plony suchej masy za 3 lata nie różniły się istotnie pomiędzy badanymi odmianami i ekotypem koniczyny białej. Natomiast z ekotypem zbierano średnio więcej białka ogółem o 77–140 kg×ha-1 niż z odmianami.