Pszenicę ozimą uprawiano w wazonach Mitscherlicha. Pierwszym czynnikiem doświadczenia był nawóz azotowy: saletra amonowa (bez S) i czteromocznikan siarczanu wapnia (zawierający S), a czynnikiem drugim - dawka azotu: 0,8, 1,6 i 2,4 g N·wazon-1. Rośliny zbierano w trzech fazach rozwojowych, oznaczano ich masę oraz wykonano analizy chemiczne na zawartość: N, P, K i S. Stwierdzono, że deficyt siarki spowodował zmiany w metabolizmie pszenicy prowadzące do wzrostu zawartości N, P i K w słomie i ziarnie oraz drastycznie niskiej zawartości siarki. Pomimo tego, zmniejszona, w stosunku do pszenicy zaopatrzonej w siarkę, masa tych roślin, powodowała mniejszą akumulację badanych składników pokarmowych. Wyższe dawki azotu wpływały na wzrost koncentracji makroelementów oraz ich pobrania.