Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 41

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Dostosowanie polskiego prawa w zakresie ochrony środowiska do przepisów Unii Europejskiej wymagało między innymi wdrożenia kilku dyrektyw i konwencji międzynarodowych, które ściśle związane są z ocenami oddziaływania na środowisko, w szczególności Dyrektywy 85/337 w sprawie oceny skutków niektórych publicznych i prywatnych przedsięwzięć na środowisko oraz Dyrektywy 2001/42/EC w sprawie oceny oddziaływania pewnych planów i programów na środowisko. Wdrożone akty prawa międzynarodowego dały podstawę do ujęcia, dotychczas jednostkowych i rozproszonych przepisów zawartych w różnych ustawach, w jednolity system ocen oddziaływania na środowisko. To zintegrowane podejście ma na celu rozwiązywanie problemów środowiskowych na jak najwcześniejszym etapie postępowania. Podstawowymi cechami i nowością tego systemu jest traktowanie oceny oddziaływania na środowisko jako procedury (postępowania), z obowiązującym udziałem społeczeństwa oraz włączenie w tę procedurę, obok dotychczas nią objętych planowanych działań inwestycyjnych (w nowej nomenklaturze - przedsięwzięć), również projektów polityk, strategii, planów i programów (ocen strategicznych). Strategiczna ocena oddziaływania na środowisko dotycząca realizacji polityk, strategii, planów i programów jest narzędziem optymalizacji w procesie podejmowania decyzji dotyczących planowanego rozwoju. Uwzględniając w polskich przepisach dotyczących środowiska generalne zalecenia wspomnianej wyżej Dyrektywy w sprawie oceny oddziaływania pewnych planów i programów na środowisko, w art. 40 ust. 1 pkt 1i 2 ustawy - Prawo ochrony środowiska, koniecznością przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko objęto następujące dokumenty: - projekt koncepcji polityki przestrzennego zagospodarowania kraju, projekty planów zagospodarowania przestrzennego (województw i miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego gmin) oraz projekty strategii rozwoju regionalnego, - projekty polityk, strategii, planów lub programów w dziedzinie przemysłu, energetyki, transportu, telekomunikacji, gospodarki odpadami, leśnictwa, rolnictwa, rybołówstwa, turystyki i wykorzystywania terenu, których opracowywanie przez centralne lub wojewódzkie organy administracji przewidziane jest w ustawach. Obowiązek przeprowadzenia procedury oceny oddziaływania na środowisko dotyczy również zmian wprowadzanych do tych dokumentów. Zasadniczym elementem oceny strategicznej jest sporządzenie prognozy do projektu przygotowywanego dokumentu, zgodnie z wymaganiami określonymi we wspomnianej ustawie. Mając na względzie specjalne znaczenie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, które po uchwaleniu przez radę gminy stają się prawem lokalnym, dla prognoz sporządzanych do projektów tych dokumentów stworzono odrębne przepisy. W odniesieniu do nich, ustawa - Prawo ochrony środowiska zobowiązała Ministra Środowiska, aby określił - w drodze rozporządzenia - szczegółowe warunki, jakim powinna odpowiadać prognoza oddziały wania na środowisko dotycząca projektów miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. W rozporządzeniu tym mają być uwzględnione: 1) forma sporządzenia prognozy, 2) zakres zagadnień, które powinny zostać określone i ocenione w prognozie, 3) zakres terytorialny prognozy, 4) rodzaje dokumentów, z których informacje powinny być uwzględnione w prognozie. Projekt tego aktu wykonawczego znajduje się na końcowym etapie "ścieżki legislacyjnej"- po uzgodnieniach międzyresortowych. Ustawa - Prawo ochrony środowiska wprowadziła również obowiązek wykonywania opracowań ekofizjograficznych, przez które rozumie się dokumentację sporządzaną na potrzeby planów zagospodarowania przestrzennego województwa oraz miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (przed przystąpieniem do ich opracowywania), charakteryzującą poszczególne elementy przyrodnicze na obszarze objętym tym planem i ich wzajemne powiązania. Projekt omówionego rozporządzenia "o prognozach" bardzo ściśle powiązany jest z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 9 września 2002 r. w sprawie opracowań ekofizjograficznych, które określa rodzaje i zakres tych opracowań. Te wzajemne powiązania są naturalne i uzasadnione rolą obu dokumentów w procedurze planowania przestrzennego na poziomie gminy. Ustawa - Prawo ochrony środowiska, poprzez zobowiązanie zarządów województw i gmin do sporządzania opracowań ekofizjograficznych, stworzyła warunki do systemowej podbudowy przyrodniczej w procedurze sporządzania planów zagospodarowania przestrzennego, a w szczególności miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, poprzez współzależności występujące w obu wspomnianych aktach wykonawczych. Opracowanie ekofizjograficzne daje podstawę do świadomego zapewnienia w planach zagospodarowania przestrzennego warunków utrzymania równowagi przyrodniczej i racjonalnego gospodarowania zasobami środowiska. Jest jednocześnie podstawą odniesienia dla prognozy sporządzanej do projektu planu zagospodarowania przestrzennego i ułatwia weryfikację przyjętych rozwiązań planistycznych przed ich skierowaniem do uzgodnień przewidzianych trybem administracyjnym, pod kątem zgodności z przedstawionymi w opracowaniu ekofizjograficznym uwarunkowaniami przyrodniczymi.
The values of kinetic parameters Ea (activation energy) and A (preexponential factor) were evaluated for different kinetic models using data from thermogravimetric (TGA) curves obtained in isothermal and polythermal conditions. It was found that diffuse kinetic models D3 and D4 aproximated the experimental data better than first order reaction model F1. The values of kinetic parameters for D3 and D4 models evaluated from both types of TG curves were comparable.
Planowanie przestrzenne i oceny oddziaływania na środowisko są podstawowymi prewencyjnymi instrumentami zarządzania środowiskiem i jego ochrony, realizowanymi w myśl II Polityki ekologicznej państwa. Polityka ta ma zapewnić ochronę środowiska, kierując się zasadą zrównoważonego rozwoju, zapisaną w art. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej, jak również w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska i ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej, określone w tej ostatniej ustawie, przyjmują również za podstawę działań ład przestrzenny. Cele, jakim mają służyć oba instrumenty zarządzania środowiskiem, mają ścisłe odzwierciedlenie w definicjach ustawowych. Zgodnie z art. 3 pkt 50 ustawy Prawo ochrony środowiska, zrównoważonym rozwojem jest „taki rozwój społeczno-gospodarczy, w którym następuje proces integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi przyrodniczej oraz trwałości podstawowych procesów przyrodniczych, w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb poszczególnych społeczności lub obywateli zarówno współczesnego pokolenia, jak i przyszłych pokoleń". Z kolei w art. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym definiuje się ład przestrzenny jako „takie kształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia w uporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, społeczno- gospodarcze, środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno-estetyczne". Zasady zrównoważonego rozwoju i ładu przestrzennego ściśle są ze sobą powiązane i wzajemnie się uzupełniają i przenikają. Jak określa się w II Polityce ekologicznej państwa, w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym działaniem realizującym te zasady ma być korzystne dla środowiska kształtowanie przestrzenne w osadnictwie i poszczególnych innych dziedzinach działalności człowieka, a także zabezpieczenie ochrony wartości przyrodniczych, krajobrazowych i kulturowych oraz funkcji ekologicznych poszczególnych obszarów poprzez uwzględnianie warunków ich zachowania w planach zagospodarowania przestrzennego oraz w związanych z tymi planami decyzjach, programach, ocenach, studiach i ekspertyzach. System planowania przestrzennego stanowi jedno z podstawowych narzędzi nie tylko zarządzania środowiskiem, ale również realizowania w polityce państwa zasady regionalizacji (tj. dostosowania kierunków i sposobów działania w zakresie rozwoju poszczególnych obszarów kraju do ich zróżnicowanych predyspozycji) oraz zasady integrowania ze sobą polityk w różnych dziedzinach gospodarki (i wzajemnego wyważania pomiędzy sobą ich nierzadko rozbieżnych interesów). Spełnieniu tych założonych celów ma pomóc inny instrument zarządzania i ochrony środowiska, jakim jest system ocen oddziaływania na środowisko, określony w ustawie z dnia 27 kwietnia - Prawo ochrony środowiska, zgodnie z którym m.in. dokumenty planistyczne poddawane są ocenie z punktu widzenia ich wpływu na środowisko. Powiązanie planowania przestrzennego z procedurą oceny oddziaływania na środowisko jest konsekwencją wymagań, jakie stawia Dyrektywa 2001/42/EC Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2001 r. w sprawie oceny oddziaływania pewnych planów i programów na środowisko.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.