Celem pracy była weryfikacja występującej w literaturze tezy o wpływie struktury krystalicznej skrobi zastosowanej jako napełniacz na właściwości fizykochemiczne biorozpraszalnych kompozytów z matrycą poliolefinową. W przeprowadzonych badaniach wykorzystano polietylen o małej gęstości (PE - LD) oraz natywną skrobię kukurydzianą o strukturze krystalicznej typu A, a także dwa preparaty modyfikowane fizycznie: amorficzny oraz wykazujący strukturę krystaliczną typu B. Kompozyty otrzymywano metodą wytłaczania, natomiast kształtki kompozytowe, otrzymane metodą wtryskiwania poddano szczegółowym badaniom: badaniu udarności metodą Charpy'ego, twardości metodą Brienll’a, badaniu właściwości wytrzymałościowych podczas rozciągania, badaniu za pomocą różnicowej kolorymetrii skaningowej (DSC), badaniu rentgenowskiemu oraz mikroskopowemu. Przeprowadzone badania pozwoliły uzyskać kompozyty o stosunkowo wysokim stopniu napełnienia (40%). Badania mikroskopowe wykazały, że napełniacz skrobiowy jest równomiernie rozłożony w matrycy poliolefinowej. Okazało się jednak, że modyfikacja fizyczna skrobi nie poprawiła właściwości mechanicznych kompozytów. Wykazano, że skrobia nie wpływa na fazę krystaliczną polietylenu, a układ polietylen/skrobia jest nadal niekompatybilny. Uzyskane rezultaty wskazują, że struktura krystaliczna napełniacza skrobiowego nie jest najważniejszym czynnikiem, decydującym o strukturze i właściwościach użytkowych kompozytów.