Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 8

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W opracowaniu przedstawiono nowe kierunki doskonalenia biokatalizy z wykorzystaniem nanomateriałów. Scharakteryzowano ich właściwości oraz metody modyfikacji ukierunkowane na skuteczność wiązania biokatalizatorów i efektywność ich działania. Szczególną uwagę zwrócono na procedury immobilizacji enzymów w strukturze nanonośników, wskazując na selekcjonującą rolę wielkości nanoporów oraz pozyskanie nowych właściwości tak skonstruowanego biokatalizatora, np. zwiększonej stabilności czy szybkości transportu substratu do enzymu i produktu reakcji na zewnątrz. Przedstawiono korzyści wynikające z zastosowania nanonośników o właściwościach magnetycznych – ułatwiających procedury wydajnego odzysku katalizatora po przeprowadzonej reakcji, zapobiegających tym samym zanieczyszczaniu produktu finalnego białkiem enzymatycznym. Poruszono temat biokatalizy w układach dwufazowych, wskazując na funkcjonalność proponowanych rozwiązań – tj. ułatwionego dotarcia molekuł enzymu do powierzchni międzyfazowej, np. olej/woda. Omówiono rolę środowiska nanonośników w odniesieniu do unieruchamianych enzymów, podając liczne przykłady badań dowodzących pozytywnego wpływu struktury powierzchni nanomateriałów na właściwości i stabilność wiązanych biokatalizatorów. Wskazano na korzyści związane ze stosowaniem nanobiokatalizy w praktyce – sprzyjające ograniczeniu kosztów, eliminacji procesów chemicznych oraz poprawie bezpieczeństwa produkowanej żywności.
Celulazy są ważnymi enzymami o zastosowaniu przemysłowym, które mogą być syntetyzowane na podłożach zawierających tanie odpady lignocelulozowe. Przeprowadzono badania, których celem było określenie przydatności bakterii celulolitycznych Cellulosimicrobium cellulans PCM 2385 w produkcji celulaz podczas hodowli z odpadową słomą rzepakową jako głównym źródłem węgla i energii. W doświadczeniu uzyskano aktywność enzymów scukrzających celulozę (FP-az) na poziomie 0,02 FPU ∙ ml-1. Suplementacja podłoża hodowlanego dodatkowymi związkami o charakterze potencjalnie indukującym biosyntezę enzymów nie przyczyniła się do zwiększenia sekrecji celulaz u testowanego szczepu bakterii. Optymalizacja parametrów działania celulaz z zastosowaniem programu Statistica – plan Box-Behnkena wykazała ich najwyższą aktywność hydrolityczną w warunkach: temperatura 40°C i pH 7,5 (aktywność FP-az na poziomie 0,0232 IU ∙ cm-3). W wyniku procesu hydrolizy polisacharydów słomy rzepakowej w ustalonych warunkach, z zastosowaniem płynu pohodowlanego natywnego i zatężonego 50-krotnie uzyskano odpowiednio 1,51 i 14 g ∙ dm-3 cukrów redukujących w medium poreakcyjnym.
Przeprowadzono badania, których celem było określenie wpływu zastosowania półciągłego systemu hydrolizy i fermentacji polisacharydów zawartych w słomie rzepakowej na wydajność produkcji etanolu w systemie SSF. Słomę rzepakową po alkalicznej obróbce wstępnej poddano detoksykacji poprzez dwukrotne przepłukanie wodą. Po 24 i 48 h jednoczesnej hydrolizy i fermentacji do prób dodawano substrat poddany obróbce wstępnej i suszeniu, każdorazowo w ilości 25% początkowej zawartości substratu w zawiesinie. Porównawczo przeprowadzono symultaniczną hydrolizę i fermentację bez dodatkowego zasilania substratem (kontrolną). Efekty procesu fermentacji wyrażono ilością wytworzonego etanolu w medium pofermentacyjnym. W kontrolnym doświadczeniu hydrolizy i fermentacji uzyskano 1,60% (v/v) etanolu w medium. Natomiast w półciągłym systemie ilość uzyskanego alkoholu wynosiła 1,81% (v/v), co oznacza zwiększenie stężenia etanolu o 13%. Biorąc pod uwagę stężenie surowca w medium reakcyjnym, można stwierdzić, że zastosowana modyfikacja procesu symultanicznej hydrolizy i fermentacji nie wpłynęła na poprawę wydajności procesu biokonwersji.
4
100%
Przeprowadzono badania, których celem było określenie przydatności szczepu drożdży Pachysolen tannophilus KKP 546 do fermentacji hydrolizatów – pochodnych lignocelulozy ze słomy rzepakowej, poddanej łagodnej alkalicznej obróbce wstępnej. Proces fermentacji prowadzono w warunkach beztlenowych oraz tlenowych, stosując wytrząsanie z prędkością 120 obr.·min⁻¹ w celu zapewnienia równomiernego rozpuszczenie tlenu w podłożu. Efekty procesu fermentacji wyrażono ilością wytworzonego etanolu w medium poreakcyjnym. Po 96-godzinnej fermentacji brzeczek przygotowanych na bazie hydrolizatów słomy prowadzonych w warunkach tlenowych lub beztlenowych uzyskano średnio 1,54 oraz 1,64% v/v etanolu, przy sprawności całkowitej fermentacji na poziomie odpowiednio 56,44 i 60,23%.
W pracy zwrócono uwagę na wciąż aktualną potrzebę doskonalenia metod kontrolowania jakości żywności. Konwencjonalne metody monitorowania skażenia mikrobiologicznego są czasochłonne i pracochłonne, wymagają wyspecjalizowanych urządzeń oraz wykwalifikowanego personelu. Nanotechnologia oferuje unikalne rozwiązania dla metod wykrywania w żywności mikroorganizmów patogennych. Techniki te wymagają mniejszej objętości próbki, nie są czasochłonne, a jednocześnie gwarantują większą czułość, szybkość i możliwość detekcji w czasie rzeczywistym. Nanotechnologia jest obecnie szybko rozwijającym się obszarem nauki. Jej popularność wynika przede wszystkim z faktu, iż odnosi się do materiałów na poziomie molekularnym, które często mają fizyczne i chemiczne właściwości znacznie odmienne od cech uzyskanych w skali mikrometrycznej. W pracy na podstawie dostępnej literatury przedstawiono charakterystykę głównych nanomateriałów i nanoprocedur stosowanych do wykrywania obecności mikroorganizmów, wskazując na ich zalety względem konwencjonalnych metod monitorowania skażenia mikrobiologicznego.
Przedmiotem badań było określenie wpływu obróbki wstępnej miskanta ol­brzymiego i słomy rzepakowej za pomocą 15-procentowego roztworu amoniaku na proces hydrolizy zawartych w nich polisacharydów. Efektywność jej działania oceniono na pod­stawie stężenia cukrów redukujących uwolnionych podczas hydrolizy enzymatycznej oraz jej wydajności obliczonej w odniesieniu do sumy polisacharydów dostępnych w materia­łach. Przeprowadzenie obróbki wstępnej w warunkach 80°C/6 godz. skutkowało wzrostem stężenia uwalnianych cukrów o 50% (miskant) i 18% (słoma rzepakowa) w odniesieniu do hydrolizy materiałów po obróbce w warunkach 20°C/24 godz., w tym samym czasie hydrolizy. Niezależnie od wariantu obróbki wyższy stopień delignifikacji odnotowano w mi- skancie niż w słomie rzepakowej.
Na podstawie informacji literaturowych zaprezentowano aktualną wiedzę o właściwościach biokatalitycznych esteraz bakteryjnych oraz metodach ich modyfikacji. Uwzględniając informacje o specyficznej aktywności esteraz, opisano różnice między nimi a lipazami. Zwrócono uwagę na ich specyfikę substratową oraz na uwarunkowania związane ze środowiskiem reakcji ze szczególnym uwzględnieniem zawartości wody. Przedstawiono również przykłady potwierdzające znaczenie biotechnologiczne esteraz w kształtowaniu cech smakowo-zapachowych serów, wina, a także w produkcji niektórych składników żywności, farmaceutyków lub kosmetyków. Wskazano na współczesne możliwości doskonalenia cech genetycznych bakterii w kierunku poprawy wydajności syntezy esteraz oraz ich specyficzności ważnej w praktyce.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.