Celem pracy było zbadanie kumulacji Cu w tkankach narybku karpia (Cyprinus carpio) w zróżnicowanych warunkach termicznych. Materiał doświadczalny stanowiły karpie o średniej wadze 36-50 gramów, średniej długości ciała 10 cm. W doświadczeniu zastosowano pięć różnych stężeń miedzi w wodzie (0,05; 0,1; 0,5; 1,0; 5,0 ppm Cu). Jako źródło miedzi użyto w doświadczeniu CuSO₄. Stwierdzono, że w miarę wzrostu stężenia miedzi w wodzie rośnie ilość skumulowanego pierwiastka tylko w skrzelach w temperaturze 22° C i 10° C. Największe wartości skumulowanego pierwiastka w tkance przypadają na najwyższe stężenie miedzi w wodzie (5,00 ppm). W temperaturze 10° C skrzela skumulowały 176,19 ppm miedzi, a w temperaturze 22° C 230,59 ppm miedzi. W przypadku wątrób taki proporcjonalny przebieg obserwowano tylko do stężenia 0,5 ppm Cu w wodzie w obu zakresach temperatur. W wyższych stężeniach miedzi w wodzie - stężenia pierwiastka w wątrobach maleją zarówno w „zimnej”, jak i w „ciepłej” wodzie. Zaobserwowano również odmienny charakter pochłaniania pierwiastka przez mięśnie w temperaturze 10° C. Najmniej pochłoniętej miedzi przypadło na stężenia 0,5 i 5,0 ppm Cu w wodzie. W wodzie „ciepłej” - kumulacja Cu przez mięśnie podobna jest do przebiegu pochłaniania pierwiastka przez wątroby. Stwierdzono, że głównym czynnikiem odpowiedzialnym za takie przebiegi kumulacji Cu w tkankach jest temperatura. Podwyższona temperatura wody wzmaga procesy metaboliczne. Dlatego też ogólna ilość skumulowanej miedzi u ryb z akwariów „ciepłych” była większa niż u ryb z akwariów zimnych. Ma to swoje odzwierciedlenie w czasie przeżycia ryb. Krócej żyły ryby w akwariach o temperaturze wody 22° C - tym krócej, im wyższe było stężenie miedzi.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.