Analizowano skład mineralny koncentratów białkowych otrzymanych z grochu różnymi metodami: kwasowo, flokulantami Magnafloc M-22S i Superfloc A-150 i flokulantami z jonami wapnia i glinu. Otrzymane preparaty charakteryzował zróżnicowany poziom zarówno makro- jak i mikroelementów w zależności od metody zastosowanej w procesie koagulowania białka. Najwięcej magnezu posiadał preparat koagulowany flokulantem Superfloc A-150; potasu, cynku i miedzi i żelaza flokulantem Superfloc A-150 z jonami wapnia, a manganu koncentrat wytrącony flokulantem Superfloc A-150 w obecności jonów glinu.
W preparatach otrzymanych na skalę pilotującą w Japonii z lucerny, owsa, trawy rajgras suszonych liofilizacyjnie i rozpyłowo a także w koncentratach z lucerny wzbogaconych w naturalne pigmenty oznaczono zawartość białka i jego rozpuszczalność oraz poziom związków fenolowych.
Analizowano zawartość chlorofili, karotenoidów, białka ogólnego i fenoli w ekstraktach liściowych otrzymanych metodą termiczną z soku lucerny (odm. Natsuwakaba) w obecności antyutleniacza ETX, jak również preparaty otrzymane poprzez wysuszenie całego soku w stosunku do preparatów uzyskanych z soku bez modyfikacji chemicznej.
Porównano zawartość wybranych składników (białko, kwasy tłuszczowe, stachioza, aktywność inhibitora trypsyny) w preparatach otrzymanych z różnych odmian grochu (Koral, Poa, Ramir i Piast) w wyniku wytrącenia białek w ich punkcie izoelektrycznym. Badano przydatność polielektrolitów Magnafloc M-22S o charakterze kationowym i Superfloc A-150 o charakterze anionowym w procesie koagulacji preparatów z grochu odmiany Piast. Preparaty białkowe otrzymywano również z mąki, w której białka poddano wcześniej chemicznej modyfikacji: acetylowaniu i sukcynylowaniu. Zawartość analizowanych składników w preparatach zależała w znacznym stopniu od odmiany grochu. Preparaty wytrącone w obecności polielektrolitów miały więcej kwasów tłuszczowych od preparatu otrzymanego za pomocą kwasu. Zastosowanie wielkocząsteczkowych polielektrolitów znacznie zwiększyło zawartość białka w preparatach otrzymanych po chemicznej modyfikacji w porównaniu z preparatami flokulowanymi bez modyfikacji białek.
Analizowano proces hydrolizy kwasowej zielonego grochu, strąków fasoli szparagowej i jej nasion w warunkach symulujących przewód pokarmowy. W otrzymanych hydrolizatach oznaczano zawartość związków fenolowych i cukrów redukujących oraz ich aktywność antytrypsynową, antypepsynową i antypankreatynową, natomiast dla pozostałości warzyw po hydrolizie oznaczano efekt antoksydacyjny. Najwyższy potencjał antyutleniajacy otrzymano dla strąków fasoli szparagowej. Hydrolizaty zielonego grochu wykazały najwyższą aktywność antytrypsynową, natomiast pepsynę najbardziej inaktywowały hydrolizaty nasion fasoli szparagowej.
Analizowano zawartość fenoli, białka ogólnego i właściwego oraz aktywność inhibitorów trypsyny w ziarnie różnych odmian jęczmienia jarego (Bielik, Dema, Lot) uprawianego w siewie czystym oraz w proporcjonalnych mieszankach. Porównano zmiany zachodzące w warunkach upraw ekstensywnej i intensywnej, w których zastosowano chemiczne środki ochrony roślin: herbicyd (Chwastox DF), fungicyd (Tilt), insektycyd (Decis) i retardant (Flordimex T).