Na odpowiednich wykresach przedstawiono zmiany stężenia siarkowodoru w fazie gazowej w trzech wybranych oczyszczalniach ścieków przemysłowych. W dwóch z nich emisja H₂S znacznie przekraczała dopuszczalny poziom 10 (mg‧kg⁻¹). Ścieki z oczyszczalni, w której średnie stężenie H₂S w fazie gazowej przekraczało 20 (mg‧kg⁻¹), poddano w laboratorium działaniu Ca(NO₃)₂. W doświadczeniu tym wykazano całkowitą eliminację zjawiska wydzielania H₂S z tak potraktowanych ścieków. Zaproponowano interpretację procesów zachodzących w ściekach pod wpływem dodatku jonów azotanowych (V).
W miesiącach letnich rejestrowano emisję siarkowodoru oraz wybrane parametry odpływu z oczyszczalni ścieków komunalnych w rejonie atrakcyjnym turystycznie. Porównano wykresy emisji H₂S w pomieszczeniu krat oczyszczalni, przed i po dozowaniu azotanu(V) wapnia oraz PIX-u do rurociągu doprowadzającego ścieki. Określono również wpływ zastosowanych preparatów na jakość odpływu z oczyszczalni. Stwierdzono, że oba badane preparaty, w mniejszym lub większym stopniu, eliminują septyczność ścieków dopływających do oczyszczalni objawiającą się stałą emisją H₂S, przy czym krótkookresowe emisje siarkowodoru towarzyszą zawsze wyładunkowi cystern dowożących ścieki z obszarów nieskanalizowanych. Zasugerowano rozwiązanie problemu bądź przez zmianę miejsca i technologii rozładunku cystern, bądź poprzez kosztowną hermetyzację zbiornika wstępnego z zastosowaniem np. biofiltru.
Oprócz miałkich rud darniowych naturalnych i modyfikowanych, jako sorbenty siarkowodoru stosuje się granulowane masy odsiarczające zawierające różne dodatki. W części 2 pracy dokonano przeglądu wybranych sorbentów stałych zawierających żelazo, np. sztucznie syntetyzowanych uwodnionych tlenków żelaza, wodorotlenku żelaza(III), sorbentu haloizytowego oraz niektórych granulowanych mas odsiarczających stosowanych w Polsce do oczyszczania biogazu
Potato starch was thermolyzed under hydrogen sulphide at 140-220°C for 2-6 h. Starch dextrinized more readily under hydrogen sulphide than in the air. Only dextrins produced by heating up to 160°C for 4 h formed gels characteristics of which could be recorded in a standard manner using the Rheotest-2 viscometer. Application of more drastic conditions (either 160°C for 6 h or 180°C for 2 h and above) led to dextrins viscosity of which was below the range of sensitivity of the viscometer. Depending on the reaction conditions dextrins contained up to 1.2% of sulphur. At milder reaction conditions majority of sulphur containing compounds could be extracted in the form of low molecular weight sulphur compounds. As the reaction time and temperature increased sulphur bound to starch and could not be extracted.