Badano wpływ polifosforanu potasu i superfosfatu zastosowanego łącznie z KCl na zawartość cynku, manganu i miedzi w życicy wielokwiatowej z kolejnych pokosów w ciągu dwóch lat. Nawozy fosforowo-potasowe stosowano corocznie i na dwuletni zapas. Doświadczenie prowadzono na glebie nie wapnowanej i wapnowanej wg l Hh. Nawożenie PK powodowało na ogół zmniejszenie zawartości cynku i miedzi, natomiast wzrost zawartości manganu w życicy. Wapnowanie gleby zmniejszyło koncentrację manganu, a w niewielkim stopniu cynku, natomiast nie miało to wpływu na zawartość miedzi. Wpływ polifosforanu potasu zależał od sposobu stosowania i wapnowania. Stosowany corocznie na glebie nie wapnowanej powodował zmniejszenie koncentracji manganu, cynku i miedzi w pierwszym roku doświadczenia podobnie jak superfosfat z KC1. W drugim roku rozbieżności te były znacznie mniejsze. Na glebie wapnowanej zależności te kształtowały się podobnie jak w odpowiednich obiektach z superfosfatem z KC1. Porównując wpływ dawek na zapas okazało się, że polifosforan potasu na glebie nie wapnowanej spowodował ograniczenie koncentracji cynku w roślinach z pierwszych dwóch pokosów, natomiast na zawartość manganu i miedzi działał podobnie jak odpowiednia dawka superfosfatu danego łącznie z KCl. Na glebie wapnowanej polifosforan potasu w pierwszym roku wpływał na koncentrację miedzi w życicy podobnie jak superfosfat z KCl, natomiast powodował zwiększenie zawartości cynku i obniżenie koncentracji manganu.