Celem artykułu było określenie efektywności wykorzystania czynników produkcji w indywidualnych gospodarstwach rolnych przy uwzględnieniu regionów FADN i typów rolniczych gospodarstw rolnych. Próba badawcza obejmowała 12 117 indywidualnych gospodarstw rolnych. Z przeprowadzonych badań wynika, iż potencjał produkcyjny gospodarstw, produktywność czynników produkcji oraz ich dochodowość jest zróżnicowana regionalnie i w zależności od typów rolniczych gospodarstw rolnych. W 2013 roku regiony Pomorze i Mazury oraz Wielkopolska i Śląsk osiągnęły wyższą produktywność i dochodowość pracy w porównaniu do regionów Polski wschodniej. Analiza typów rolniczych wskazała, że gospodarstwa specjalizujące się w uprawach ogrodniczych osiągnęły najwyższą produktywność i dochodowość ziemi i kapitału. Ekonomiczna wydajność i dochodowość pracy kształtowała się na wyższym poziomie w gospodarstwach nastawionych na chów zwierząt ziarnożernych.
Celem badań była ocena zróżnicowania dochodów producentów rolnych w krajach UE na podstawie rachunków sektorowych. Jak wykazały przeprowadzone analizy, rozstrzygającą rolę w kształtowaniu sytuacji ekonomicznej w rolnictwie większości analizowanych państw mają dopłaty do produkcji. Płatności te były główną przyczyną wzrostu dochodów sektora rolnego w nowych państwach członkowskich po wstąpieniu do UE. Poprawa sytuacji ekonomicznej gospodarstw stwarza możliwości polepszenia relacji między czynnikami produkcji w rolnictwie tych krajów przez wzrost roli kapitału. Jest to istotne w kontekście zmniejszania rozbieżności w zakresie wydajności pracy i ziemi pomiędzy tymi państwami a krajami UE-15, jak również kształtowania przyszłej sytuacji produkcyjno-ekonomicznej w rolnictwie decydującej o jego pozycji konkurencyjnej na arenie międzynarodowej.
W pracy przedstawiono wpływ specjalizacji gospodarstw nastawionych na produkcję żywca wieprzowego na ich wyniki ekonomiczne. Skupiono się przede wszystkim na zbadaniu zależności dochodu z rodzinnego gospodarstwa rolnego i dochodu, jaki przynosi produkcja żywca wieprzowego w zależności od poziomu wyspecjalizowania gospodarstw. Uzyskane wyniki wykazują, że specjalizacja jest korzystnym zjawiskiem. Wzrost stopnia specjalizacji w produkcji żywca wieprzowego implikował wzrost dochodu z rodzinnego gospodarstwa rolnego, dochodu z działalności, a także dochodowości ziemi i pracy.
W opracowaniu podjęto problematykę organizacji i dochodowości gospodarstw o różnych kanałach dystrybucji rzepaku. Badania zrealizowano w 2014 roku na podstawie kwestionariusza wywiadu kierowanego w 74 gospodarstwach zajmujących się uprawą rzepaku, położonych w województwach warmińsko-mazurskim (38) i pomorskim (36). Z badań wynika, że producenci rzepaku wykorzystywali różne kanały dystrybucji. Ich rodzaj zależał od skali produkcji. Najwięcej rolników sprzedawało rzepak bezpośrednio w gospodarstwie (34%) oraz dostarczało do zakładów przemysłowych (34%). Największa dochodowość cechowała gospodarstwa sprzedające rzepak bezpośrednio w gospodarstwie. Odmienna sytuacja wystąpiła w gospodarstwach dostarczających rzepak do zakładów przetwórczych. Zdaniem producentów rzepaku duży wpływ na osiągane wyniki ekonomiczne ma koniunktura na rynku, możliwości eksportu produktów oraz dopłaty bezpośrednie.