Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 73

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W artykule omówiono możliwości wykorzystania właściwości technologicznych i zalet żywieniowych hydrolizatów białkowych. Mogą one być wykorzystane jako dodatki poprawiające właściwości funkcjonalne produktów spożywczych oraz jako źródło łatwo przyswajalnego azotu w wybranych artykułach spożywczych oraz preparatach dietetycznych i leczniczych.
W artykule omówiono sposoby otrzymywania hydrolizatów białkowych i czynniki decydujące o ich jakości. Przedstawiono też podstawowy skład chemiczny oraz skład aminokwasowy hydrolizatów białkowych. Zasygnalizowano ich znaczenie technologiczne i zalety żywieniowe.
Przeprowadzono acetonowo-wodną ekstrakcję z liści żółtych i zielonych miłorzębu dwuklapowego w różnych wariantach czasowych oraz temperaturowych. W ekstraktach określono zdolność zmiatania wolnych rodników generowanych przez DPPH (1,1-difenylo-2-pikrylohydrazyl) oraz oznaczono zawartość związków fenolowych. Ekstrakty z liści żółtych otrzymane zarówno we wszystkich wariantach czasowych jak i temperaturowych charakteryzowały się wyższym potencjałem antyoksydacyjny niż ekstrakty z liści zielonych. Analiza statystyczna wykazała, że wydłużenie czasu ekstrakcji powyżej 90 minut dla obu rodzajów liści nie powodowało istotnego zwiększenia zdolności zmiatania rodników DPPH oraz ogólnej zawartości związków fenolowych. Najefektywniejszą temperaturą prowadzenia procesu ekstrakcji była temperatura 40°C.
Surowcami wykazującymi dużą aktywność przeciwutleniającą są różne ele­menty anatomiczne morwy białej. Celem badań było porównanie aktywności przeciwutleniającej pędów i liści morwy białej Morus alba L. oraz zbadanie wpły­wu temperatury suszenia na tę aktywność, poprzez oznaczenie ogólnej zawartości polifenoli, zdolności zmiatania rodnika DPPH, siły redukcyjnej oraz właściwości chelatujących. W wyniku przeprowadzonych badań wykazano, że wzrost temperatury su­szenia powodował na ogół obniżenie aktywności przeciwutleniającej badanych surowców. Liście morwy białej w porównaniu z pędami są lepszym źródłem sub­stancji o właściwościach przeciwutleniających, gdyż charakteryzują się wyższą za­wartością polifenoli.
Morwa biała należy do rodziny Moraceae (morwowate), podobnie jak Ficus. Jej nazwa pochodzi od barwy pąków liściowych. Owoce natomiast, w zależności od nasycenia antocyjanami, uzyskują barwę białą, różową, a nawet ciemnofioletową. Morwa biała występuje w formie taniego w utrzymaniu, średniej wielkości drzewa lub wysokiego krzewu mającego przewody mleczne. Medycyna Dalekiego Wschodu od wieków wykorzystywała morwę - jej liście, korę drzewa i korzeni oraz owoce. Badania wskazują, że liście morwy, bogate w polifenole, alkaloidy, triterpeny, steroidy i białka można wykorzystać w leczeniu wielu schorzeń, w tym chorób układu krążenia, układu moczowego czy układu nerwowego (np. choroby Alzheimera), a także w profilaktyce i leczeniu cukrzycy oraz otyłości. Dlatego wyciągi z morwy, herbatki, dżemy są stosowane coraz częściej przez Polaków jako farmaceutyki w życiu codziennym.
W artykule omówiono skład chemiczny orzechów uwzględniając zawartość tłuszczu, białka, błonnika, witamin (E, A, B₁, B₃, B₉ i składników mineralnych. Wykazano obecność niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych (w tym z rodziny n-3 i n-6), jedno-nienasyconych kwasów tłuszczowych,błonnika, wybranych witamin z grupy B i składników mineralnych (potasu, magnezu, żelaza i selenu) oraz polifenoli, fitosteroli i melatoniny. Omówiono oddziaływanie tych składników orzechów na organizm człowieka.
Celem badań było porównanie potencjału antyoksydacyjnego ekstraktów wodnych z liści żółtych i zielonych miłorzębu dwuklapowego oraz zielonych morwy białej. W pracy oznaczono zdolność zmiatania wolnych rodników DPPH a także oznaczono zawartość związków fenolowych w otrzymanych ekstraktach. Najlepszymi właściwościami przeciwutleniającymi charakteryzował się ekstrakt sporządzony z żółtych liści miłorzębu dwuklapowego. Posiadał on też najwięcej związków fenolowych w swoim składzie. Mniejszy potencjał antyoksydacyjny miał ekstrakt z morwy białej podobnie posiadał mniej związków fenolowych. Jednak najmniej związków aktywnych oraz najniższym potencjałem antyoksydacyjnym charakteryzował się ekstrakt sporządzony z zielonych liści miłorzębu dwuklapowego.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.