Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 5

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Sprzyjające warunki geograficzne doliny Skawicy spowodowały, że od samego początku rozwoju osadnictwa wykorzystywano wody Skawicy do napędzania kół wodnych, a w późniejszym czasie turbin. Napędzały one głównie młyny i tartaki wodne, ale także folusze, kuźnie czy nawet cegielnie. Pierwszy młyn wodny funkcjonował w nowo osadzonej Białej (dziś Białka) co najmniej od 1564 r., gdy lokowana była tutaj wieś. Sto lat później w Skawicy oprócz tego młynu działały także trzy tartaki wodne. Od tego czasu następował powolny rozwój sieci siłowni wodnych. Do połowy XIX w. powstało ich około dziesięciu, a wiele nowych obiektów przybyło na początku XX wieku. W 1920 roku na samej tylko Skawicy (bez jej dopływów) pracowały aż 24 młyny i tartaki wodne. Po II wojnie światowej małe koła wodne i turbiny zaczęto coraz częściej montować także na największych dopływach Skawicy. Łącznie w całym dorzeczu Skawicy zidentyfikowano 69 miejsc, gdzie w XX wieku mieściły się różnego typu siłownie wodne. Nie były to już tylko tradycyjne urządzenia napędzane siłą wody, lecz coraz częściej towarzyszyły im małe elektrownie wodne. Większość z tych urządzeń przestało funkcjonować w latach 50. i 60. XX w. wraz z nadejściem elektryfikacji. Od tego czasu koła wodne i turbiny zaczęto zastępować silnikami elektrycznymi, a jedynie pojedyncze zakłady korzystały z energii wody. Pomimo tego nad Skawicą i jej dopływami nadal mieszczą się pozostałości po dawnych młynach, tartakach, foluszach itp. W większości przypadków zachowały się jedynie zarysy fundamentów bądź ślad przebiegu młynówki, w innych są to sporych rozmiarów kamienne mury. Niekiedy jednak nad brzegami rzek nadal stoją silnie zniszczone budynki tartaków lub młynów wodnych wraz z częścią wyposażenia. Obiekty te omówiono w artykule
Na obszarze Polski prawem chronionych jest obecnie 36 353 pomników przyrody, spośród których większość stanowią drzewa (94,7%), których szacunkowo w tej formie ochrony przyrody podlega ochronie około 111 100 sztuk. Spośród nich 132 drzewa znajdują się na obszarze Podbabiogórza, a najwięcej u północnych podnóży Babiej Góry na obszarze gminy Zawoja, w której ochroną objęto 12 pojedynczych drzew oraz 5 ich zgrupowań, w których ochronie podlega łącznie 37 drzew. Największą grupę spośród nich stanowią lipy (16 sztuk; 43%). Natomiast pozostałą część stanowi: 7 jodeł, 7 buków, 4 dęby, 2 wiązy i 1 jesion. Większość spośród chronionych drzew została objęta ochroną prawną przed nawet kilkoma dziesięcioleciami. Od tego czasu zazwyczaj nie sprawdzano ich stanu zdrowotnego. Często część z tych drzew uległa uszkodzeniu, a ich otoczenie zarosło przez co dotarcie do nich stało się utrudnione. Drzewa te nie były wykorzystywane w edukacji i turystyce pomimo dużych możliwości ich wykorzystania w edukacji przyrodniczej. Dlatego w artykule dokonano rozpoznania drzew pomnikowych na obszarze gminy Zawoja i zaproponowano wytyczenie ścieżki dydaktycznej. Projekt ścieżki przeznaczony dla turystów indywidualnych jak i grup szkolnych wyznaczono na długości 10 km. Zaprojektowano 9 punktów postojowych mieszczących się przy drzewach pomnikowych. Na każdym punkcie zaproponowano przedstawienie informacji o poszczególnych gatunków drzew oraz na temat funkcjonowania życia w koronach drzew. Ponadto zaproponowano przedstawienie informacji na temat budowli historycznych mieszczących się w sąsiedztwie tych drzew.
Wschodnia część Beskidu Żywieckiego, z górującym nad doliną Skawicy masywem Babią Górą, zalicza się do najcenniejszych przyrodniczo regionów Karpat. Otaczające dolinę strome stoki pokrywają rozległe obszary leśne, z zarastającymi halami i polanami, natomiast w obrębie dna doliny, wzdłuż koryta Skawicy rozciągają się zabudowania. Powyżej nich są pola uprawne i nieużytki. Na tym obszarze znajdują się liczne formy przyrody nieożywionej (formy skałkowe, jaskinie, osuwiska, jeziora osuwiskowe, wodospady). Koryto Skawicy w górnym odcinku jest skalne, a w dolnym występują rozległe żwirowiska, które otacza las łęgowy. Tak duże zróżnicowanie przyrodnicze sprawiło, że w dolinie Skawicy utworzono kilka prawnych form ochrony przyrody. Dotychczasowe działania koncentrowały się jednak w głównej mierze na ochronie przyrody ożywionej, a brak było działań zmierzających do ochrony obiektów przyrody nieożywionej. W artykule omówiono dotychczasowe działania, zmierzające do ochrony przyrody w dolinie Skawicy (funkcjonujące, jaki niezrealizowane), a także przedstawiono propozycje objęcia ochroną nowych obiektów. Zaproponowano utworzenie nowych pomników przyrody ożywionej i nieożywionej, stanowisk dokumentacyjnych i użytków ekologicznych.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.