Wrelacjach między nauką a ochroną przyrody zasadniczym problemem jest brak odpowiedniego przepływu informacji, skutkujący między innymi brakiem rozeznania ludzi zajmujących się realizacją ochroną przyrody we współczesnym stanie wiedzy. Dotyczy to również środowiska leśników. Z jednej strony obserwujemy wyraźną tendencję w kierunku „ekologizacji” gospodarki leśnej, a opinia publiczna jest przekonana o wysokich kompetencjach leśników w zakresie ekologii. Z drugiej strony, wiedza w zakresie teorii ekologicznej w środowisku leśników bywa mocno nieaktualna, a sposób posługiwania się terminologią ekologiczną w wielu przypadkach jest typowy raczej dla amatorów, niż dla profesjonalistów. Bezpośrednie śledzenie zmian zachodzących w nauce byłoby bardzo trudne; warto zatem zadbać przynajmniej o to, aby dyskusje toczone ze środowiskiem ekologów były wykorzystywane przez leśników do aktualizowania własnej znajomości ekologii.
Ochrona przyrody miała początkowo charakter doraźny, motywowany potrzebą uratowania przed zagładą rzadkich gatunków czy zbiorowisk. Brakowało jej mocnego oparcia w teorii oraz możliwości odwołania się do sprawdzonych, praktycznych rozwiązań. Pytania o trwałość i skuteczność ochrony pojawiły się dopiero później, kiedy zarówno teoria, jak i nagromadzenie doświadczeń pozwoliły na bardziej precyzyjne sformułowanie celów i sposobów ochrony. W świetle późniejszych osiągnięć ekologii i genetyki, takich jak koncepcja metapopulacji czy pojęcie minimalnej populacji zdolnej do przetrwania (MVP) okazało się, ze wiele tradycyjnych form ochrony przyrody jest niewystarczających; bez uzupełnienia przez inne formy ochrony, realizowane w znacznie większej skali przestrzennej, formy tradycyjne nie stwarzają możliwości przetrwania chronionych obiektów przez odpowiednio długi czas. Stwierdzenie tego faktu nie oznacza rezygnacji z tradycyjnych form ochrony; stwarza jednak potrzebę ich umieszczenia w szerszym kontekście krajobrazowym, w którym rezerwaty przyrody czy parki narodowe będą funkcjonować jako węzły sieci, połączone korytarzami ekologicznymi i otoczone obszarami leśnych, w których ochrona przyrody będzie realizowana w takim zakresie, w jakim jest to możliwe bez ograniczania ich funkcji ekonomicznych czy społecznych.