Preferencje help
Polish version English version Język
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 6

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
1
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Ocena właściwości reologicznych handlowych skrobi naturalnych

100%
Le Thanh-Blicharz J., Lubiewski Z., Voelkel E., Lewandowicz G.
Żywność Nauka Technologia Jakość
|
2011
|
tom 18
|
nr 3
Na podstawie badań pięciu powszechnie stosowanych skrobi naturalnych (ziemniaczanej, kukurydzianej zwykłej, kukurydzianej woskowej, pszennej i tapiokowej), podjęto próbę określenia podstawowych czynników decydujących o prawidłowości pomiaru ich właściwości reologicznych. Badania wykonano z zastosowaniem wiskografu Brabendera, wiskozymetru Brookfielda oraz reometru Haake. Wykazano, że różne metody oceny właściwości reologicznych skrobi mogą być względem siebie uzupełniające. Badanie przebiegu kleikowania skrobi za pomocą wiskografów, mimo że nie pozwala na oznaczenie bezwzględnych wielkości reologicznych, dostarcza istotnych informacji technologicznych, które znajdują odzwierciedlenie w rezultatach uzyskanych innymi metodami. Lepkość kleików skrobiowych, będących płynami nienewtonowskimi, zależy nie tylko od stężenia, temperatury, szybkości ścinania, ale również od sposobu przygotowania kleiku. Porównywanie lepkości kleików skrobiowych, zmierzonych za pomocą różnych aparatów, wymaga precyzyjnego określenia szybkości ścinania, przy której wykonano pomiar. Wyniki badań uzyskane za pomocą aparatów, w których ustawia się wyłącznie szybkość obrotów wrzeciona (np. wiskozymetru Brookfielda), nie są porównywalne z rezultatami otrzymanymi przy użyciu innych aparatów.
2
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Hydroliza enzymatyczna, w recyrkulacyjnym reaktorze membranowym, soli sodowej oktenylobursztynianu skrobiowego

100%
Lubiewski Z., Le Thanh J., Stendera L., Lewandowicz G.
Żywność Nauka Technologia Jakość
|
2007
|
tom 14
|
nr 5
9-22
Preparaty soli sodowej oktenylobursztynianu skrobiowego E 1450 zyskują coraz większe zastosowanie w przemyśle dzięki zdolności emulgowania produktów spożywczych. Najczęściej są stosowane w postaci niskolepkich produktów hydrolizy. Jednak tradycyjny dwuetapowy proces enzymatyczny jest czasochłonny i mało efektywny. Zasadnym wydaje się więc poszukiwanie alternatywnych metod prowadzenia hydrolizy, np. z wykorzystaniem reaktora membranowego. Celem pracy było zbadanie możliwości wykorzystania recyrkulacyjnego reaktora membranowego, z modułem ultrafiltracyjnym, do hydrolizy enzymatycznej soli sodowej oktenylobursztynianu skrobiowego. W badaniach użyto dwóch otrzymanych laboratoryjnie produktów soli sodowej oktenylobursztynianu skrobiowego, zawierającego 0,5 i 2,5% grup oktenylobursztynowych oraz wykorzystywano dwa preparaty enzymatyczne produkowane przez firmę Novozymes, BAN 480 L i FUNGAMYL 800 L. Hydrolizę prowadzono w recyrkulacyjnym reaktorze membranowym z ceramicznym modułem ultrafiltracyjnym. W otrzymanych próbach oznaczano zawartość suchej substancji, stopień scukrzenia (DE), lepkość, badano widmo w podczerwieni otrzymanych substancji, zawartość poszczególnych sacharydów oraz wyznaczono parametry hydrodynamiczne układu. Stwierdzono, że zastosowanie reaktora membranowego umożliwia efektywną hydrolizę soli sodowej oktenylobursztynianu skrobiowego, przy czym użycie preparatu enzymatycznego BAN 480 L pozwala na uzyskanie wyższej wydajności reaktora, w porównaniu z reakcją prowadzoną z preparatem FUNGAMYL 800 L, co przejawia się wyższą zawartością suchej masy we frakcjach permeatów oraz wyższymi wartościami strumienia permeatu. Hydrodynamiczne właściwości układu reaktora membranowego są uwarunkowane przede wszystkim właściwościami reologicznymi frakcji retentatu. Frakcje permeatu i retentatu różnią się zawartością grup oktenylobursztynowych, co spowodowane jest zatrzymywaniem przez zastosowaną membranę ultrafiltracyjną cząsteczek podstawionych grupami modyfikującymi.
3

Białko ziemniaczane jako potencjalny surowiec do wytwarzania koncentratów przyprawowych

100%
Lubiewski Z., Powala A., Lewandowicz G.
Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych
|
2010
|
tom 557
Koncentraty przyprawowe zawierające hydrolizaty białkowe stanowią bardzo ważny dodatek do żywności, nie tylko poprawiający jej smak, ale również w istotny sposób poprawiając ich przyswajalność oraz wartość odżywczą. Białko ziemniaczane, wykorzystywane dotąd głównie na cele paszowe mogłoby stanowić doskonały substrat do produkcji koncentratów przyprawowych głównie ze względu na korzystny skład aminokwasowy. Celem pracy była próba zagospodarowania do celów spożywczych handlowego preparatu białka ziemniaczanego paszowego, metodami enzymatycznymi, poprzez uzyskanie produktu rozpuszczalnego, zachowującego w pełni wartość odżywczą surowca. Na realizację powyższego celu składało się: zbadanie procesu hydrolizy enzymatycznej białka ziemniaczanego, ocena przydatności otrzymanych produktów do wytworzenia koncentratów przyprawowych, poprzez porównanie ich cech z cechami fizykochemicznymi koncentratów handlowych. Przeprowadzone badania wykazały, że oferowane na rynku koncentraty przyprawowe istotnie różnią się pod względem suchej masy, zawartości białka oraz popiołu, podczas gdy rozkład mas cząsteczkowych zawartych w nich substancji białkowych jest podobny. Badanie procesu hydrolizy enzymatycznej białka ziemniaczanego wykazało, iż możliwe jest uzyskanie produktu o podobnym profilu substancji peptydowych, jednak konieczne jest wykorzystanie do tego celu modułu ultrafiltracyjnego. Proces ciągły z wykorzystaniem reaktora membranowego wydaje się być obiecującym sposobem realizacji hydrolizy enzymatycznej, jednak wymaga dalszych badań nad zwiększeniem jego wydajności.
4
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Charakterystyka odcieku po koagulacji bialka pozyskiwanego w toku kampanii krochmalniczej

100%
Lubiewski Z., Smigielska H., Lewandowicz G., Balcerek W.
Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych
|
2006
|
tom 511
|
nr 2
617-626
In potato industry there are generated huge amounts of wastewater which due to high concentration of organic and biodegradable components as well as periodic production are especially difficult to utilization. Heat-coagulation of potato protein is applied to recovering valuable organic substances from these wastes. However, the effectiveness of this process achieves only up to 50%. The samples of supernatant liquid from heat-coagulation of potato protein were taken from Potato Processing Company WPPZ S.A. Luboń during potato processing period of 2005 year. Experimental material samples were examined for pH and the contents of dry matter, ash, protein and selected metal ions. Molecular size distributions of protein fractions were determined as well. The supernatants resulted from heat-coagulation of potato protein revealed rather constant physicochemical characteristics during the period of potato processing period. The contents of dry matter ranged within 3.2-4.3%, protein within 1.3-1.4%, ash within 1.1-1.3%; pH varied from 4.5 to 5.3. Very high level of heavy metals excludes the use of supernatant as a raw material for food production. Relatively low molecular mass of the protein fraction could reduce the effectiveness of classical membrane separation process. Application of modern technologies such as the micellar enhanced ultrafiltration seems to be most promising.
5

Zagospodarowanie odpadowych tluszczow zwierzecych metodami enzymatycznymi

100%
Lubiewski Z., Gandecka A., Mikolajczak K., Lewandowicz G.
Nauka Przyroda Technologie. Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu
|
2009
|
tom 03
|
nr 4
6

Wpływ struktury krystalicznej skrobi zastosowanej jako napełniacz na właściwości biorozpraszalnego kompozytu polietylenowego

88%
Paukszta D., Lubiewski Z., Sobocinska K., Konczal A., Lewandowicz G.
Opakowanie
|
2008
|
tom 53
|
nr 11
Celem pracy była weryfikacja występującej w literaturze tezy o wpływie struktury krystalicznej skrobi zastosowanej jako napełniacz na właściwości fizykochemiczne biorozpraszalnych kompozytów z matrycą poliolefinową. W przeprowadzonych badaniach wykorzystano polietylen o małej gęstości (PE - LD) oraz natywną skrobię kukurydzianą o strukturze krystalicznej typu A, a także dwa preparaty modyfikowane fizycznie: amorficzny oraz wykazujący strukturę krystaliczną typu B. Kompozyty otrzymywano metodą wytłaczania, natomiast kształtki kompozytowe, otrzymane metodą wtryskiwania poddano szczegółowym badaniom: badaniu udarności metodą Charpy'ego, twardości metodą Brienll’a, badaniu właściwości wytrzymałościowych podczas rozciągania, badaniu za pomocą różnicowej kolorymetrii skaningowej (DSC), badaniu rentgenowskiemu oraz mikroskopowemu. Przeprowadzone badania pozwoliły uzyskać kompozyty o stosunkowo wysokim stopniu napełnienia (40%). Badania mikroskopowe wykazały, że napełniacz skrobiowy jest równomiernie rozłożony w matrycy poliolefinowej. Okazało się jednak, że modyfikacja fizyczna skrobi nie poprawiła właściwości mechanicznych kompozytów. Wykazano, że skrobia nie wpływa na fazę krystaliczną polietylenu, a układ polietylen/skrobia jest nadal niekompatybilny. Uzyskane rezultaty wskazują, że struktura krystaliczna napełniacza skrobiowego nie jest najważniejszym czynnikiem, decydującym o strukturze i właściwościach użytkowych kompozytów.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.