Wzrastające zanieczyszczenie środowiska naturalnego wiąże się ze wzmożoną częstotliwością występowania jego skażeń związkami chemicznymi oraz biologicznymi. Niekorzystna jest obecność w środowisku jaj inwazyjnych wielu pasożytów, w tym jaj z rodzaju Ascaris. Często rozwijają się one w niesprzyjających warunkach biocenotycznych i zachowują swoją inwazyjność przez wiele lat. Z tego względu wprowadza się różne metody związane z ich unieszkodliwianiem mające na celu higienizację substancji odpadowych. Celem przeprowadzonych badań była ocena oddziaływania różnych dawek perhydrolu oraz czasu ekspozycji na inwazyjność jaj glisty świńskiej wprowadzanych do osadów ściekowych. Badania wykazały, że występujące w osadach ściekowych jaja Ascaris suum charakteryzowały się wysokim stopniem odporności na działanie środka odkażającego. Dowiedziono, że dodatek nadtlenku wodoru o stężeniu 0,5-3,0% do surowego osadu ściekowego nie powoduje całkowitej eliminacji żywych jaj Ascaris suum. Jednak dłuższy czas ekspozycji inwazyjnych form jaj Ascaris suum na działanie perhydrolu prowadzi do uzyskania wyższego poziomu ich eliminacji ze środowiska. Ilość inwazyjnych jaj badanych nicieni zmniejszała się w zależności proporcjonalnej do wzrastającej dawki nadtlenku wodoru. Wyniki te potwierdzają równania prostych regresji przyjmujące postać y = -3,14x + 66 dla 0,5% dodatku H₂O₂. W przypadku wyższej aplikacji perhydrolu (3%) ustalono równanie prostej regresji przyjmujące postać y = -13,86x + 71,14. Szybsze tempo eliminacji badanych larw wykazano dla wyższej dawki stosowanego środka higienizującego. Larwy nicieni w osadzie higienizowanym osiągały maksymalną teoretyczną przeżywalność w zakresie od 21,02 do 5,13 dni w zależności stężenia aplikowanego nadtlenku wodoru.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.