Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 16

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
5
63%
Celem pracy było określenie wpływu wielkości dodatku, rodzaju oraz układu zastosowanych hydrokoloidów na stabilność niskotłuszczowych emulsji majonezowych. Przebadano pięć emulsji niskotłuszczowych różniących się ilością i rodzajem użytego hydrokoloidu. Wielkość cząstek emulsji oznaczono w spektrometrze laserowym. Pomiar lepkości pozornej emulsji wykonywano przy użyciu reometru rotacyjnego. Otrzymane wyniki wskazują na brak znaczącego wzrostu współczynnika dyspersji kuleczek tłuszczu w emulsjach w czasie ich przechowywania oraz brak znaczącego wzrostu średniej wielkości cząstek tłuszczu, co świadczy o tym, że niskotłuszczowe emulsje zawierające odpowiednio dobrane ilości i rodzaje hydrokoloidów są stabilne w czasie ich przechowywana.
W pracy prześledzono wpływ oddziaływania kąpieli do garbowania chromowego i kąpieli do natłuszczania skór na bakteryjną florę ściekową w układzie modelowym. Stwierdzono wpływ wielkości inokulum na przeżywalność wsiewanych bakterii. Badania wykazały, że przeżywalność ta była ograniczona barierą 10, a nawet 15-krotnego rozcieńczenia kąpieli chromowej ściekiem syntetycznym.
W pracy dokonano oceny wpływu dodatku emulgatora oraz czasu homogenizacji na stabilność emulsyjnych układów dyspersyjnych. Do wytypowania parametrów stabilnych układów dyspersyjnych posłużono się programem komputerowym Kateskór. Na podstawie założonych wartości parametrów wyjściowych charakteryzujących stabilną emulsję (wielkość cząstek zdyspergowanych, lepkość i liczba faz) otrzymano kompromisowe optimum parametrów wejściowych: ilość emulgatora 5,87 - 6,52 g i czas homogenizacji 1,52 - 4,78 min. Doświadczalna ocena średniej wielkości cząstek, lepkości oraz obrazu mikroskopowego układu dyspersyjnego wykazała, że najbardziej stabilna była emulsja w wariancie III, zawierająca 5 g emulgatora i homogenizowana 3 min. Empirycznie ustalone parametry tej emulsji były zbliżone do zakresu kompromisowego optimum wyznaczonego przez program Kateskór.
W artykule przedstawiono uzyskane wyniki oceny wpływu ilości zagęstnika oraz czasu homogenizacji na stabilność emulsyjnych układów dyspersyjnych. Do wytypowania para¬metrów stabilnych układów dyspersyjnych posłużono się pro¬gramem komputerowym Kateskór. Na podstawie założonych wartości parametrów wyjściowych charakteryzujących sta¬bilną emulsję (średnia wielkość cząstek zdyspergowanych, lepkość, liczba faz, współczynnik dyspersyjności oraz rozrzut cząstek) otrzymano kompromisowe optimum parametrów wejściowych: ilość zagęstnika od 0,86 do 1,11 %, czas homo¬genizacji od 2,64 do 3,9 min.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.