Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 11

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Artykuł zawiera fragment „Raportu" z pierwszej edycji monitoringu planowania przestrzennego wykonanego w roku 2001/ 2002 w IGPiK. W części wprowadzającej tekst koncentruje się na opisie systemu planowania przestrzennego począwszy od skali planowania krajowego poprzez planowanie regionalne, studia powiatowe do skali planowania miejscowego. Tło dla opisu systemu stanowią założenia ustrojowe kształtujące planowanie przestrzenne po 1994 r. Część zasadnicza artykułu została ograniczona do analizy wykonanej dla planowania w gminach. Składa się ona z wzoru ankiety rozesłanej do wszystkich miast i gmin w Polsce oraz omówienia wyników odpowiedzi. Ostatecznie monitoring bazuje na danych nadesłanych przez 931 gminy, co stanowi 37,4% wszystkich gmin w Polsce. Analiza zawiera porównanie parametrów planowania miejscowego sprzed i po 1994 r. oraz szczegółową charakterystykę wykonanych w gminach strategii rozwoju i studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz planów miejscowych i decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, wydanych na podstawie obowiązującego planu i w przypadku jego braku. Przedmiot charakterystyki stanowi dynamika procesu planowania w latach 1994-2001, koszty opracowań oraz powierzchnie objęte planowaniem. Główne wnioski są następujące: - Planowanie miejscowe charakteryzuje się znacznym zróżnicowaniem międzyregionalnym, dotyczącym liczby opracowań w gminach, ich kosztów oraz długości procedur planistycznych. - Intensywność planowania miejscowego zależy od zapotrzebowania inwestorskiego i możliwości wykonawczych kadry planistycznej oraz zamożności gmin. Przeważa więc bierna funkcja rejestrowania zamiarów inwestorskich podmiotów gospodarczych. Natomiast aktywna funkcja planowania, polegająca na kreowaniu i stymulowaniu rozwoju planu, znajduje się w defensywie. - Występuje brak spójności pomiędzy opracowanymi studiami uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin a strategiami rozwoju. - Odnotować można zjawisko hermetyzowania się poszczególnych poziomów planowania, co zagraża poprawnemu realizowaniu funkcji pomocniczej państwa w procesie racjonalizacji gospodarowania zasobami. - Planowanie przestrzenne znajduje się na etapie rozpoznawania możliwości zaangażowania technik informatycznych, przy zaobserwowanym większym stopniu zaawansowania procesu wdrażania technik GIS- owskich na poziomie regionalnym. - Niezbędne jest, aby zmiany legislacyjne dotyczące gospodarki przestrzennej uwzględniały wyniki badań monitoringu systemu planowania, jak i zachodzących zmian w zagospodarowaniu przestrzennym.
W Polsce, w ślad za procesami restrukturyzacji struktur społecznych i gospodarczych, podążają poszukiwania nowej formuły planowania przestrzennego, w tym planowania obszarów wiejskich. W prezentowanym tekście autor zajmuje się węzłowymi problemami planowania wsi w warunkach upodmiatawiania społeczeństwa oraz w kontekście nowych trendów i idei wynikających z przewartościowań pojęć o rozwoju.
Strategia rozwoju miasta i gminy Lidzbark Wielki spełnia następujące cele: służy administracji jako zwarta informacja o stanie zagospodarowania z jego słabymi i mocnymi elementami, daje propozycje działań strategicznych zmierzających do przyspieszenia tempa rozwoju miasta i gminy. Strategia dzięki wykonanym odniesieniom przestrzennym staje się materiałem wejściowym jako założenie programowe do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy.
Konkurencyjność to pojęcie robiące w Polsce od kilku lat karierę. Konieczność zajmowania się konkurencyjnością w wielu aspektach życia społeczno-gospodarczego narodziła się z chwilą nasilającej się rywalizacji o rynki zbytu wszelkiego rodzaju dóbr oraz z momentem uświadomienia przez klasę polityczną, że na całym świecie powodzeniu w tej rywalizacji pomagają swoim obywatelom rozbudowane struktury administracji państw, czy ich związków, jak chociażby unia państw europejskich. Konkurencyjność ma zatem dwa wymiary. Wymiar ekonomiczny - zależny od poziomu rozwoju gospodarczego państwa możliwości produkcyjnych i efektywności produkcji poszczególnych podmiotów gospodarczych, z której są rozliczane przez rynek lokalny i globalny. Drugi wymiar - polityczny - związany z poziomem ingerencji państw w produkcję w kraju oraz ze stosowanymi regulacjami w wymianie międzynarodowej. W artykule skoncentrowano się na rozważaniu szans konkurencyjności polskiego rolnictwa w regionach w kontekście integracji z UE, a zatem w sytuacji, gdy Polska znajduje się na etapie kandydowania. Mamy więc do czynienia z sytuacją, w której o powodzeniu na rynku żywności decydują faktyczne koszty jednostkowe produkcji przekładające się na cenową ofertę zbytu płodów rolnych i ich przetworów, oraz prawne uwarunkowania w obrocie żywnością z zagranicą. Stąd w artykule zajmujemy się najważniejszymi składowymi elementami kosztów produkcji w Polsce i ich przestrzennym zróżnicowaniem. Do podstawowych składników kosztów produkcji zaliczmy w tym przypadku koszt użycia ziemi, koszty zaangażowania kapitału i koszty pracy ludzi. Porównanie poszczególnych składowych sugeruje, że koszty bazowe produkcji rolniczej w Polsce są niższe i zróżnicowane przestrzennie. Jak wynika z dokonanej analizy czynników konkurencyjności kosztowej, najkorzystniejsze warunki kosztowe dla uzyskiwania przewag konkurencyjnych w rolnictwie mają województwa: warmińsko-mazurskie, zachodniopomorskie, lubuskie i wielkopolskie. Najmniej korzystny układ cech mają województwa: podlaskie, podkarpackie, świętokrzyskie, małopolskie i śląskie. Pozostałe jednostki znajdują się pośrodku skali. Z przeprowadzonego wywodu wynika, że gdyby tylko czynnik kosztowy decydował o szansach konkurencyjnych rolnictwa, to dzisiejsza sytuacja w rolnictwie i na wsi byłaby znacznie lepsza, a tak nie jest. Nie jest tak, ponieważ możliwości sprzedaży są ograniczone. Można za to obwiniać samych rolników, ponieważ nie zbudowali własnej infrastruktury logistycznej i nie wypracowali skutecznego lobbingu na rzecz własnych racji oraz działają w sposób niezorganizowany. Można też upatrywać przyczyn po stronie protekcyjnej polityki państw Unii, która jest obecnie naszym podstawowym partnerem gospodarczym. Należy jednak mieć nadzieję, że współczesne szanse konkurencyjne polskiego rolnictwa nie zanikną z chwilą integracji z Unią i dopiero wtedy można będzie je zdyskontować. Biorąc pod uwagę istniejące uwarunkowania i zróżnicowania przestrzenne występowania przewag konkurencyjnych rolnictwa w poszczególnych regionach, można już dzisiaj zakładać, które z nich odniosą większe korzyści z procesu integracji.
Trzy czynniki, które nierozłącznie powinny towarzyszyć rozważaniom o procesach przystosowawczych polskiego rolnictwa do warunków gospodarki rynkowej otwartej na wymianę z zagranicą. Pierwszym z nich jest przestrzenna analiza zasobów rolnictwa traktowanych jako podstawowe uwarunkowanie określające możliwości rozwojowe. W następnej kolejności prezentowane są niektóre wątki dyskusji o przyszłości rolnictwa, prowadzonej w środowiskach ekspertów i polityków. Wreszcie przedmiotem artykułu są opinie o procesach przystosowawczych wyrażane przez losowo dobraną reprezentację samych rolników.
Restrukturyzacja, a właściwie prywatyzacja gospodarstw rolniczych należących do skarbu państwa była jednym z celów polityki względem wsi po 1991 r. Czy podejmując decyzję o sposobie i okolicznościach przeprowadzenia tych zmian uświadamiano sobie większość związanych z jej realizacją skutków w pozostałych sferach zagospodarowania obszarów wiejskich? Czy zakładano, że ubocznym efektem żywiołowej prywatyzacji będzie pogłębianie się regionalnych różnic w strukturze rolnictwa i związanych z nimi napięć społecznych i nowych zjawisk w zagospodarowaniu wsi? Czy kapitał zagraniczny odegrał tu jakąś rolę i jakie procesy uboczne zostały uruchomione?
Prezentowany tekst stanowi pierwszą część pracy pt. „Wykup ziemi rolniczej przez kapitał zagraniczny i jego wpływ na rozwój obszarów wiejskich - stymulanty i destymulanty procesu", finansowanej przez KBN w ramach grantu zamawianego Nr 2 H02C 001 23. Artykuł zawiera charakterystykę stanu prawnego oraz fizycznych możliwości nabywania i wchodzenia w posiadanie ziemi i gospodarstw rolniczych przez inwestorów zagranicznych. Na tle ewolucji ustawy o nabywaniu nieruchomości przez obcokrajowców z 24 marca 1920 r. rozważane są alternatywne możliwości wchodzenia cudzoziemców w posiadanie ziemi, takie jak dzierżawa, użyczenie, wstępna umowa sprzedaży, montaż kapitału polsko-zagranicznego, dziedziczenie itp. Proces lokowania się kapitału zagranicznego w gospodarstwa rolnicze w Polsce jest traktowany w opinii publicznej jako etap przejściowy do zakupu na własność. Opinia ta zrodziła się na tle dyskusji o liberalizacji prawa do nabywania ziemi nierolniczej pod inwestycje zagraniczne i dyskusji o okresach przejściowych na nabywanie ziemi rolniczej. Zrozumiano bowiem, że jednym z podstawowych warunków inwestowania przez kapitał zagraniczny jest uregulowanie prawa własności i stworzenie cudzoziemcom warunków do nabywania ziemi na własność. W artykule znajduje się informacja o skali dokonanych wcześniej zakupów ziemi i gospodarstw rolniczych, o czym informują roczne sprawozdania MSWiA z wykonania ustawy o nabywaniu nieruchomości przez obcokrajowców. Drugi nurt informacji o skali zjawiska posiadania lub partycypacji w posiadaniu ziemi rolniczej przez inwestorów zagranicznych tworzą dane zaczerpnięte ze sprawozdawczości AWRSP, jak również z anali- zy informacji publicystycznych z okresu burzliwej dyskusji na temat warunków przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, w tym okresów przejściowych na zakup ziemi przez cudzoziemców. Zjawisko wchodzenia w posiadanie ziemi rolniczej przez cudzoziemców jest ukazane na tle uwarunkowań ekonomicznych i kształtującego się po 1989 r. rynku ziemi rolniczej, którego trzon stanowiły dotychczas nieruchomości będące w gestii agencji rządowej.
Prezentowana hipoteza wpływu budowy i eksploatacji autostrad na rolnictwo i obszary wiejskie na przykładzie A-2 składa się z trzech części merytorycznych. Pierwsza zawiera wprowadzenie objaśniające złożoność podjętej problematyki i informację o wykonywanych dotychczas ocenach wpływu autostrad na środowisko, w tym na grunty rolne i leśne. Z kolei występuje charakterystyka możliwych zachowań rolników, których gospodarstwa znajdą się pod wpływem autostrady. Wydaje się oczywiste, że nasilone w czasie i skoncentrowane na niewielkiej przestrzeni decyzje produkcyjne i organizacyjne rolników spowodują znaczące zmiany w zagospodarowaniu wsi, stąd równolegle z opisem tychże zachowań są prezentowane hipotetyczne ich następstwa w skali pojedynczych warsztatów, wsi oraz kraju. Następstwa są analizowane w dwóch aspektach: produkcyjnym(ekonomicznym), jak też skutków jakościowych polegających na przewartościowaniu podstawowych funkcji obszarów wiejskich, w tym na możliwych zmianach struktury użytkowania terenów i szans na rozwój obszarów wiejskich zgodny z ideą wielofunkcyjności. Druga część artykułu zawiera charakterystykę rolnictwa i zagospodarowania terenów wiejskich, znajdujących się w strefie oddziaływania autostrady A-2. Opis jest wykonany z wykorzystaniem danych statystycznych z 1997 r. dostępnych w Banku Danych Lokalnych charakteryzujących takie cechy jak: - wskaźnik jakości rolniczej przestrzeni produkcyjnej, gęstość zaludnienia mierzona liczbą ha użytków rolnych przypadającą na 1 mieszkańca, wyposażenie rolnictwa w ciągniki, intensywność hodowli mierzona w sztukach bydła na 100 ha użytków rolnych i w sztukach trzody chlewnej na 100 ha, - struktura użytkowania ziemi mierzona udziałem użytków rolnych w powierzchni ogólnej gmin i udziałem gruntów ornych w powierzchni użytków rolnych, - udziałem sadów w powierzchni użytków rolnych, udziałem lasów w powierzchni ogólnej gmin, - udziałem obszarów innych w tym nieużytków w powierzchni ogólnej gmin, struktura zasiewów mierzona udziałami głównych roślin, oraz danych historycznych, jak wskaźnik uspołecznienia ziemi w 1982 r. i mapa Typów Form Zabudowy Wsi z materiałów IRWiR. W trakcie pracy zapoznano się też z zapisami studiów zagospodarowania przestrznnego województw położonych na szlaku autostrady. Analiza polega na ocenie stopnia zróżnicowania lub podobieństwa gmin z punktu widzenia poszczególnych cech i ich kombinacji. Dla uproszczenia posłużono się rysunkami ilustrującymi przestrzenną zmienność zjawisk, z których tylko trzy dołączono do niniejszego artykułu. Z analizy wynika, że pas autostrady przetnie obszary rolnicze o wyjątkowo intensywnym rolnictwie i naruszy życiowe interesy wielu tamtejszych rolników, dla których nie znajdzie się obecnie żadne zadośćuczynienie. Przetnie także obszary, gdzie rolnictwo jest „kulą u nogi" wielu rodzin, a budowa autostrady stworzy im perspektywę rozwiązania życiowych problemów poprzez wykup ziemi i powstanie nowych miejsc pracy pozarolniczej. Z punktu widzenia zagospodarowania przestrzennego i organizacji rolnictwa autostrada przeniknie kilka odmiennych struktur wsi i rolnictwa zróżnicowanych pod względem warunków przyrodniczych, dorobku materialnego związanego z działaniem renty przestrzennej, historycznych dróg rozwoju i struktury agrarnej. Poszczególne struktury znajdując się na różnym etapie procesów urbanizacyjnych i restrukturyzacyjnych, będą posiadały zmienną podatność na przekształcenia, stąd też i oddziaływanie autostrady na przemiany w zagospodarowaniu wsi będzie miało swoją specyfikę warunkowaną istniejącym stanem zagospodarowania. Dlatego w celu osiągnięcia korzyści przez wsie położone w sąsiedztwie autostrady dobór środków polityki przestrzennej i społeczno-gospodarczej, towarzyszących wprowadzaniu autostrady w strukturę zagospodarowania przestrzennego kraju, będzie musiał być adekwatny do pożądanych przekształceń. Środki te, z jednej strony, muszą niwelować straty i zagrożenia, a z drugiej - ułatwiać wykorzystywanie szans i stymulować rozwój. W trzeciej części artykułu znajduje się autorski podział pasa autostrady na pięć charakterystycznych struktur zagospodarowania wsi i typów produkcyjnych rolnictwa, które mogą odpowiadać obszarom, czy rejonom polityki przestrzenne. Rejony te są scharakteryzowane pod względem istniejących uwarunkowań i potencjalnych przekształceń sprowokowanych przez przebieg autostrady. Wydzielono następujące rejony: przygranicza zachodniego, wpływów Poznania, środkowej Polski, pasma łódzko-warszawskiego, wschodniego Mazowsza z pograniczem. Na zakończenie zostały wskazane konieczne zmiany w arsenale środków odziaływania polityki przestrzennej państwa, poprzez które można usprawnić, uspołecznić i zaktywizować zarówno budowę sieci autostrad, jak i rozwój przyległych do niej obszarów wiejskich.
Ogólnoświatowe tendencje kierunków przemian odnoszące się do wsi i rolnictwa oraz ich gospodarczy i przestrzenny wyraz powinny stanowić tło do rozważań o przyszłości rolnictwa w Polsce. Równie ważne przesłanki co do kierunków restrukturyzacji powinny wynikać z aktualnego stanu zagospodarowania wsi. Spójna i przestrzennie uwarunkowana polityka rozwoju wsi jest ważnym elementem kształtującym przyszłość państwa.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.