Celem pracy była ocena wyników tuczu i wartości poubojowej tusz świń rasy wielkiej białej polskiej i mieszańców towarowych utrzymywanych w jednym z gospodarstw tradycyjnych w woj. kujawsko-pomorskim. Badaniami objęto trzy grupy tuczników: grupę I stanowiły tuczniki rasy wielkiej białej polskiej (wbp), grupę II – mieszańce F1 (wbp x pbz) x PIC, natomiast grupę III – mieszańce pbz x F1 (duroc x pietrain), po 20 zwierząt w każdej grupie. Ocenie poddano cechy tuczne: długość trwania tuczu, przyrosty dobowe, zużycie paszy w trakcie tuczu oraz cechy rzeźne: masę tuszy ciepłej (wbc), wydajność rzeźną, mięsność tuszy, grubość słoniny oraz wysokość mięśnia polędwicy. Przeprowadzono uproszczoną analizę ekonomiczną prowadzonego tuczu, w której uwzględniono koszty zakupu prosięcia, koszty żywienia tucznika przez cały okres tuczu i pozostałe koszty. Poniesione koszty skonfrontowano z wartością sprzedaży tuczników określaną jako przychód. Wykazano, że świnie mieszańce z grupy II cechowały się wyższym tempem wzrostu i wcześniej uzyskały ubojową masę ciała niż świnie z grupy I i III (p≤0,01). Wartość rzeźna tuczników we wszystkich grupach była bardzo dobra, gdyż większość ocenianych tusz została zaliczona do najcenniejszych klas S, E i U. W ocenie efektywności ekonomicznej produkcji wykazano zbliżoną wartość uzyskaną ze sprzedaży tuczników z grupy I i II, jednak najniższe koszty produkcji tuczników odnotowano w grupie III, gdzie prosięta do tuczu pozyskiwano z własnego chowu.