Celem pracy była ocena stopnia bioakumulacji ołowiu w tkance mięśniowej dzików pozyskanych w Polsce, w sześciu wybranych województwach. Obecność zanieczyszczeń chemicznych jest jednym z kryteriów oceny bezpieczeństwa produktów przeznaczonych do konsumpcji. Materiał doświadczalny stanowiły próby pobrane w sezonie 2013/2014 od dzików będących w szczycie kondycyjnym. Zwierzęta odstrzelono w sześciu województwach: dolnośląskim, lubuskim, kujawsko-pomorskim, warmińsko-mazurskim, wielkopolskim oraz zachodniopomorskim. Przeprowadzona analiza pozwoliła stwierdzić, że dopuszczalne stężenie ołowiu zostało przekroczone tylko w pięciu przypadkach, co stanowi około 4,5% liczby prób. Przekroczenia miały miejsce w województwie wielkopolskim (1 próba), zachodniopomorskim (2 próby) oraz kujawsko-pomorskim (2 próby).
Celem badań była ocena koncentracji selenu w mięsie dzików pochodzących z trzech wybranych regionów Polski. Zawartość selenu analizowano w zależności od regionu (Mazury, Pomorze i Wielkopolska) oraz masy tuszy i płci dzików. Wykazano, że średnia zawartość selenu w badanym materiale wynosiła 0,093 μg/g. Najwyższe stężenie zaobserwowano w próbach mięsa dzików z Wielkopolski (0,099 μg/g) oraz w tkance mięśniowej loch (0,098 μg/g). Najwięcej selenu (0,101 μg/g) stwierdzono w tuszach o masie w zakresie 21-40 kg. Porcja 100 g mięsa z dzika pokrywa około 20% dziennego zapotrzebowania na selen u osób dorosłych i 30% u dzieci.