Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 5

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W świetle obowiązujących w Polsce regulacji prawnych każdy producent żywności, bez względu na wielkość, profil i charakter produkcji, jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo oraz jakość zdrowotną produkowanych wyrobów. Zakłady produkcji, przetwórstwa i obrotu żywnością powinny tworzyć oraz spełniać warunki gwarantujące wyprodukowanie zdrowego i bezpiecznego środka spożywczego. Warunki te są przede wszystkim związane z przestrzeganiem podstawowych zasad higieny i powinny być zapewnione podczas całego procesu produkcyjnego. Człowiek, obecny na każdym etapie produkcji, stanowi najsłabsze ogniwo w ciągu produkcyjnym. Świadomość istniejącego zagrożenia ze strony pracownika oraz przestrzeganie podstawowych zasad higieny gwarantuje dobrą jakość wyrobów spożywczych.
W artykule podjęto próbę określenia wielkości optymalnego dodatku mąki otrzymanej w wyniku przemiału oczyszczonego ziar¬na lnianki, celem uzyskania pieczywa najwyższej jakości. Przeprowadzono wypiek chleba z mąki pszenżyta wczesnej odmiany Pawo bez dodatku oraz z 3%, 6% i 9% dodatkiem mąki lnianki. Zastosowano również różne czasy drugiej fazy fermentacji cia¬sta. Następnie przeprowadzono analizę fizykochemiczną i sensoryczną pieczywa. Badania wykazały pozytywny wpływ dodatku mąki lnianki na jakość chleba. Wszystkie chleby zakwalifikowano do I klasy jakości, choć dodatek 9% mąki lnianki nieznacznie wpłynął na pogorszenie smaku i zapachu. Za optymalne warunki wypieku chleba z dodatkiem mąki lnianki przyjęto 30-minuto- wy czas drugiej fazy fermentacji ciasta oraz 6% dodatek mąki lnianki.
Celem pracy prezentowanej w artykule było wyznaczenie optymalnych warunków niskotemperaturowego blanszowania marchwi, warunkujących poprawę wybranych wyróżników tekstury oraz składowych barwy. Połowę analizowanej partii marchwi moczono w 1%-owym roztworze chlorku wapnia, a następnie marchew poddawana była niskotemperaturowemu blanszowaniu w tempe¬raturach (50°C, 60°C, 70°C, 80°C, ±0,5°C) w określonym czasie (5, 10, 15 minut). Natomiast druga połowa partii marchwi nie była poddawana procesowi moczenia w tym roztworze. Końcowy etap postępowania stanowiło konwencjonalne blanszowanie (97°C, 3 min) i natychmiastowe schładzanie. Wyróżniki tekstury marchwi (twardość i łamliwość) mierzono z wykorzystaniem instrumentalnego pomiaru tekstury przy pomocy uniwersalnej maszyny testującej Instron 4301. Składowe barwy w systemie L*a*b* wyznaczono przy użyciu chromametru Minolta CR 310. Stwierdzono, że ekspozycja na 1%-owy roztwór chlorku wapnia z zastosowaniem procesu niskotemperaturowego blanszowania w zakresie temperatury 60°C w czasie 10 minut, pozwala na uzyskanie marchwi cechującej się wyższymi wartościami kruchości niż w przypadku tradycyjnej technologii przy jednoczesnym braku wpływu tego procesu na zmiany składowych barwy.
Zawartość tłuszczu śródmięśniowego oraz tkanki łącznej w decydujący sposób wpływa na jakość końcową mięsa wołowego poddanego obróbce cieplnej. Analizowano dwa elementy kulinarne - zrazową górną oraz rostbef, które poddano obróbce ciepl¬nej typu grillowanie, smażenie, pieczenie w piecu konwekcyjno-parowym i metodą,, delta" do temperatury wewnątrz próby wynoszącej 71°C. Przy zastosowaniu komputerowej analizy obrazu zbadano udział widocznej tkanki tłuszczowej śródmięśniowej i łącznej surowego mięsa, jak i poddanego obróbce cieplnej. Stosowane techniki kulinarne, prowadzone w porównywalnych warunkach, nie wpływają na zmianę zawartości widocznej tkanki łącznej niezależnie od badanego elementu kulinarnego.
Mięso wieprzowe odgrywa kluczową rolę na polskim, europejskim, jak i światowym rynku mięsa. W artykule scharakteryzowano zmiany wielkości produkcji trzody chlewnej, spożycia mięsa wieprzowego, a także jego eksportu i importu w latach 2000-2012. Na światowym rynku mięsa w roku 2012 wieprzowina zajmowała pierwsze miejsce pod względem wielkości produkcji (110,8 mln ton), natomiast w Polsce plasowała się na drugim miejscu – za mięsem drobiowym (2,2 mln ton). W analizowanym okresie wieprzowina była najchętniej spożywana wśród wszystkich gatunków mięsa, a jej spożycie utrzymywało się na stabilnym poziomie i wynosiło w 2000 roku 39,2 kg/osobę, a w 2012 roku – 39,0 kg/osobę. W 2012 r. znaczący popyt zagraniczny na mięso wieprzowe przyczynił się do wzrostu jego eksportu z Polski. W roku tym eksport żywca, mięsa i jego przetworów wynosił 588,4 tys. ton i w porównaniu z rokiem poprzednim wzrósł o ok. 14,5%. Natomiast import zwiększył się w tym czasie o około 9,8 %.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.