Średnia gęstość sieci wąwozowej na obszarach lessowych południowo-zachodniej Polski waha się od 0,104 km·km⁻² na Wysoczyźnie Głubczyckiej do 0,184 km·km⁻² na Wzgórzach Trzebnickich. Lokalnie gęstość sieci wąwozowej dochodzi do 5 km·km⁻². Odporność lessów na erozję w dużym stopniu związana jest z właściwościami litologicznymi lessów. Dotyczy to przede wszystkim lessów głubczyckich, które są wzbogacone we frakcje koloidalne. W składzie mineralnym tej frakcji dominują minerały z grupy illitu i smektytu oraz interstratyfikowane minerały smektyt-illit. Właściwości lessów głubczyckich są rezultatem specyfiki środowiska sedymentacyjnego oraz przebiegu procesów glebotwórczych. Poważnym zagrożeniem gleb na badanych obszarach jest zmyw powierzchniowy oraz skoncentrowany spływ linijny. Żłobiny erozyjne oraz efemeryczne wąwozy rozwijające się wskutek krótkotrwałych deszczów nawalnych spadających na suchą powierzchnię gleby wiosną i wczesnym latem odgrywają bardzo poważną rolę w niszczeniu pokrywy glebowej obszarów lessowych południowo-zachodniej Polski.
Autorzy opisują zjawisko erozji eolicznej gleb na północnym przedpolu Gór Bardzkich. Pod koniec grudnia 2001 roku, w warunkach kilkudniowych silnych wiatrów, rozwijały się tutaj aktywnie procesy niveo-eoliczne. Wiatry usunęły najpierw znacząco pokrywę śnieżną - w dalszej kolejności doszło do wywiewania cząstek gleby ornej. Skutki i zasięg działania tych zjawisk dokumentowały liczne zaspy w obrębie naturalnych i sztucznych przeszkód terenowych. W zaspach stwierdzono obecność dużej ilości cząstek mineralnych. Śnieg, który stał się ich naturalnym chwytaczem, doskonale udokumentował nie zawsze zauważalny proces degradacji pokrywy glebowej. Badania terenowe pozwoliły także ustalić chronologię zdarzeń niveo-eolicznych, zasięg terytorialny zjawiska oraz wielkość lokalnej depozycji naśnieżnej. Ilość wywiewanego materiału (w przewadze pyłowo- piaszczystego) była zróżnicowana i wynosiła od 36 do 366 Mg·km⁻².