Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 12

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem pracy było oznaczenie zawartości mono-, di-, oligo- i polisacharydów w preparatach inulinowych z cykorii, otrzymanych w skali laboratoryjnej oraz w handlowych preparatach inulinowych z cykorii i czosnku. Jedyną wiarygodną metodą oznaczania składu preparatów inulinowych jest technika HPAEC-PAD. Wyniki badań wykazały istotne różnice składu frakcji o różnej masie cząsteczkowej, występujących w preparatach inulinowych w zależności od źródła i warunków ich otrzymywania. Przeważającą frakcją w ekstraktach z cykorii i czosnku były sacharydy o stopniu polimeryzacji dp≤10. W preparatach inuliny krystalicznej przeważały sacharydy o dp>20. W preparacie inuliny z czosnku nie występowały sacharydy o stopniu polimeryzacji dp>15. W ekstrakcie z cykorii frakcja ta stanowiła ponad 16%.
The influence of polyethylene glycols of molecular weight from 1000 to 35000 on calcium gluconate crystallization rate and on the productivity of glucose oxidase in the process of glucose bioconversion to calcium gluconate was studied. It was shown that polyethylene glycols PEG 1000 to 35000 used in doses from 5 to 50 g/L caused a 10 to 33% shortening of the time of calcium gluconate crystallization. The molecular weight of polyethylene glycol used in these doses had no effect on the rate of calcium gluconate crystallization. The polyethylene glycols PEG 1000 to 35000 reveal a protective action for glucose oxidase. The productivity of enzyme grew by 12 to 15% for polyethylene glycols used in a dose of 5 g/L in the glucose bioconversion to calcium gluconate.
Opisano warunki prowadzenia biokonwersji sacharozy z użyciem komercyjnych preparatów enzymatycznych Fructozyme i Novoferm, zawierających fruktozylotransferazę (FT) do wytwarzania trzech typów syropów FOS i dwóch proszkowych preparatów o zawartości fruktanów odpowiednio 50-60% s.s. i ≥ 90% s.s. Wykazano, że przy aktywności FT 1-2,5 U/g sacharozy proces transglikozylacji reszty fruktozy przebiega w trzech fazach. W pierwszej blisko 80% utworzonych oligomerów stanowi kestoza, w drugiej kestoza ulega transglikozylacji z utworzeniem ponad 50% udziału nystozy w sumie FOS, a w trzeciej ustala się równowagę pomiędzy kestozą, nystozą i fruktozylonystozą wproporcji 2 : 4 : 3. Stwierdzono, że roztwory bogate w nystozę, po usunięciu glukozy na drodze enzymatycznego utleniania mogą być wysuszone metodą rozpyłową w warunkach otrzymywania mleka w proszku. Wykazano, że z syropów nystozowych o zawartości s.s. powyżej 72% (m/m) nystoza krystalizuje z niewielką domieszką kestozy w postaci niehigroskopijnej, drobnokrystalicznej substancji.
β-oligosacharydy (OLS): β-galaktozylo- i β-fruktozylooligosacharydy należą do prebiotyków, tj. substancji, które stymulują wzrost pożądanej flory bakteryjnej (probiotyków) i dzięki temu korzystnie wpływają na zdrowie człowieka. W pracy przedstawiono charakterystykę składu następujących mieszanin oligosacharydów: koncentrat galakto-OLS pierwszej generacji (mieszanina bezpośrednio po transformacji laktozy), OLS drugiej generacji (po usunięciu monosacharydów), koncentrat laktulozy i koncentrat inuliny. Analizę wykonano metodą HPLC z użyciem dwóch kolumn (Aminex HPX 87 C, Lichrospher 100/NH2) i trzech układów rozdziału. Przedstawiono profile HPLC badanych koncentratów oraz zawartość odpowiednich mono-, di- i oligosacharydów.
Przedstawiono wyniki analizy zawartości sacharydów metodą HPLC w wybranych sokach i napojach jabłkowych znajdujących się w obrocie handlowym oraz w sokach jabłkowych z siedmiu odmian jablek. Stwierdzono duże zróżnicowanie składu jakościowego i ilościowego badanych soków i napojów.
Celem pracy było określenie wpływu temperatury, czasu i składu roztworu odwadniającego na zawartość sacharydów w owocach odwadnianych. W badaniach, do osmotycznego odwadniania mrożonych, odpestczonych wiśni odmiany Łutówka oraz mrożonych czarnych porzeczek odmiany Tiben, zastosowano roztwory hipertoniczne zawierające fruktooligosacharydy (FOS), sacharozę, glukozę i fruktozę. W warunkach statycznych odwadnianie prowadzono w różnych zakresach temperatury (25 – 60 ºC) z zastosowaniem preparatu FOS w ilości czterokrotnie większej niż masa owoców. W warunkach z mieszaniem odwadnianie wiśni prowadzono w temp. 40 ºC, używając roztworu o różnym stosunku koncentrat FOS/sacharoza: 5/95, 15/85, 25/75, 50/50, 100/0. Odwadnianie osmotyczne czarnych porzeczek prowadzono w temperaturze 40 – 80 ºC, stosując koncentrat FOS. Stwierdzono, że temperatura, czas oraz skład substancji osmotycznej mają istotny wpływ na zawartość fruktooligosacharydów w owocach. W przypadku wiśni najlepsze rezultaty, ze względu na zawartość fruktooligosacharydów (14,1 g/100 g), uzyskano w następujących warunkach: temperatura 40 ºC, czas odwadniania 60 min, jako substancja osmotyczna preparat FOS bez dodatku sacharozy. W przypadku czarnych porzeczek za najlepsze warunki uznano: temperatura 60 °C, czas procesu 120 min, roztwór hipertoniczny – preparat FOS bez dodatku sacharozy (zawartość fruktooligosacharydów w produkcie – 3,2 g/100 g).
Celem przeprowadzonych badań było określenie wzrostu i działania zakwaszającego (zdolności fermentowania) bakterii z rodzaju Lactobacillus w środowisku, do którego dodano fruktooligosacharydy i galaktozylopoliole. Bakterie hodowano w pożywce MRS, w której źródłem węgla była glukoza. W części prób glukozę w pożywce MRS zastąpiono fruktooligosacharydami i galaktozylopoliolami. Metodą wysokosprawnej chromatografii cieczowej HPLC określono zawartość kwasu mlekowego i octowego, wyprodukowanego przez badane szczepy bakterii Lactobacillus. Na podstawie doświadczenia stwierdzono, że bakterie z rodzaju Lactobacillus rosły w środowisku, do którego dodano preparaty fruktooligosacharydów i galaktozylopolioli. Wydajność biomasy Lactobacillus w środowisku z fruktooligosacharydami wynosiła od 0,57 g/l do 1,21 g/l, natomiast w środowisku z galaktozylopoliolami: od 0,37 g/l do 0,63 g/l. W zależności od źródła węgla, wartości pH zawierały się w zakresie od 4,7 do 5,5, przy czym wartość początkowa pH wynosiła 5,7. Stosunek stężeń molowych kwasu octowego i mlekowego, wyprodukowanych przez Lactobacillus, mieścił się w zakresie od 0,02 do 0,3 i wykazywał tendencję do zwiększania się wraz ze wzrostem stopnia polimeryzacji oligomerów. Badane szczepy bakterii z rodzaju Lactobacillus dwukrotnie lepiej wykorzystywały ß-fruktooligosacharydy jako źródło węgla niż ß-galaktozylopoliole.
Fruktany, podobnie jak błonnik, nie ulegają trawieniu w przewodzie pokarmowym ze względu na brak w soku żołądkowym, trzustkowym i jelitowym enzymów hydrolizujących wiązania β-(2®1) glikozydowe, jednakże ulegają one częściowej hydrolizie w środowisku kwaśnym. Celem pracy była hydroliza fruktanów w warunkach symulujących działanie soku żołądkowego. Hydrolizę prowadzono w temp. 36,6–37°C, w ciągu 30–180 min, przy pH = 2, a w przypadku mączki cykoriowej z użyciem pepsyny. Badaniom poddano handlowe preparaty fruktooligosacharydów: FOS Wako Pure, Raftilose oraz preparaty otrzymane w Politechnice Łódzkiej: preparat FOS-PŁ, inulinę krystaliczną z cykorii, mączkę cykoriową, nystozę oraz sacharozę. Do oznaczenia składu preparatów przed i po hydrolizie zastosowano chromatografię cieczową HPLC. Stwierdzono, że stała szybkości hydrolizy fruktanów wyznaczona wg mechanizmu reakcji jednocząsteczkowej wynosi od 0,0006 do 0,0035. Najbardziej odporne na hydrolizę, prowadzoną w warunkach symulujących działanie soku żołądkowego, były: inulina krystaliczna, której po upływie 180 min pozostało 95% początkowej ilości oraz inulina zawarta w nisko przetworzonej mączce cykoriowej (93%). Najłatwiej ulegały hydrolizie preparaty zawierające β-fruktooligosacharydy homogenne (Raftilose) oraz oligomery o DP 3-4 (FOS Wako Pure, FOS-PŁ). Najwięcej cukrów metabolizowanych (do 30%) uwalniało się podczas hydrolizy preparatów (Wako Pure i FOS-PŁ) zawierających jako główne FOS kestozę, nystozę i fruktozylonystozę.
Odwadnianie osmotyczne może być wykorzystywane m.in. jako technika suplementacji owoców i warzyw w wapń, co korzystnie wpływa na ich jakość i wartość odżywczą. Celem pracy było określenie wpływu wybranych parametrów procesu (temperatury, czasu i stężenia soli wapnia) na przebieg odwadniania osmotycznego mrożonych gruszek oraz poziom wapnia w odwadnianym materiale. W doświadczeniach użyto roztworów sacharozy o stężeniu 50 ºBx i temp. 20 ÷ 50 ºC, zawierających mleczan lub glukonian wapnia o stężeniu 0,014 ÷ 0,072 M. Wykazano, że mrożone gruszki łatwo poddają się odwadnianiu w testowanych warunkach. We wszystkich zastosowanych wariantach uzyskano ponad dwukrotny wzrost zawartości suchej substancji już po 1 h odwadniania. Po 2 ÷ 3 h wzrost zawartości suchej substancji był już znikomy. Nie obserwowano zależności ilości suchej substancji migrującej do owoców z syropu od temperatury procesu ani zastosowanej soli. W obecności mleczanu wapnia wahała się ona w granicach 1,01 ÷ 1,48 g s.s./g p.s.s, w obecności glukonianu wapnia – 0,92 ÷ 1,56 g s.s./g p.s.s. Średni ubytek wody po pierwszej godzinie odwadniania w temp. 20, 30, 40 i 50 ºC wyniósł w przypadku mleczanu wapnia odpowiednio: 2,43; 2,70; 2,70 i 2,84 g H₂O/g p.s.s, a w przypadku glukonianu wapnia: 2,27; 2,74; 2,78 i 2,50 g H₂O/g p.s.s. W tym czasie wystąpił jednocześnie największy przyrost zawartości wapnia w owocach, chociaż występował on także w dalszym etapach. Najwyższy poziom wapnia odnotowano po 5 h procesu prowadzonego w temp. 50 ºC z użyciem 0,072 M glukonianu wapnia – wyniósł on 1808 mg/kg. W analogicznych warunkach w obecności mleczanu wapnia zawartość ta wzrosła do 1720 mg/kg. Po pierwszej godzinie w przypadku obydwu soli poziom wapnia osiągnął wartość ok. 1300 mg/kg.
The purpose of the study was to identify the Influence of reactive mixture concentration (23–48 g/100 mL), pH (6.5–9.0), presence of NaCl (0.05–0.25 mol/L) and enzyme dose (2850–28,500 LAU/100 g of lactose) on the synthesis of galactosyl mannitol derivative using β-galactosidase from Kluyveromyces lactis. The use of the enzyme dose ranging from 2850 to 11,400 LAU/100 g lactose allowed obtaining gal-mannitol at the level of 21.8% total saccharides; higher doses intensified product decomposition. An increase in the concentration of the reactive mixture had a positive impact on the quantity of gal-mannitol obtained every single time, i.e. 4.39 g were obtained from 100 mL of a 23 g/100 mL solution and over 10 g were obtained from a 48 g/100 mL solution. A relatively low increase in product quantity (by ca. 5%) occurred after the pH was increased from 6.5 to 9.0. The use of NaCl rendered better results. An increase in the maximum content of gal-mannitol in the total sugar by 12.8% was observed at the concentration of 0.25 mol/L.
Background. Osmotic dehydration is a process of the partial removal of water which is based on immersion of materiał having cellular structurc in a hypertonic solution. Osmotic dehydration is used as a pretreatment for the dehydration of foods before they are subjected to further processing such as freezing, freeze drying, vacuum drying. Management of spent syrup is one of the most important problems related to osmotic dewatering. Osmotic Solutions are heavily polłuted with of carbohydrates, remains of the dehydrated materiał and microorganisms. The aim of this study was to determine the effect of thermal treatment on the content of phenolic compounds and the microbiological ąuality of sucrose solution used in 15 cycles of osmotic dehydration of highbush blueberry (Vaccinium corymbosum L.) fruits. Materiał and methods. The tested materiał was 65.0 ±0.5°Brix sucrose solution used for 15 cycles of osmotic dehydration of highbush blueberry (Vaccinium corymbosum L.). Osmotic dehydration was conducted at 40°C for 120 min using fruits previously subjected to enzymatic pretreatment. The thermal treatment of sucrose solution was conducted at 70, 80, 90, 100 and 115°C for 20, 40 and 60 s. The sucrose solution was analysed in terms of total polyphenols, particular polyphenols using high performance liąuid chromatography and microbiological analysis was subjected. Results. Thermal treatment at 70-115°C for 20 s caused degradation of 8.5% to 12.7% of polyphenols, while as much as 23.1% of polyphenols were degraded at 115°C after 60 s. The present paper proposes heating parameters that are optimal from the point of view of phenolic compound retention and microbiological ąuality: thermal treatment of syrup at 100°C for 40 s. Under these conditions, total polyphenols retention was 94.5%, while the retention of individual phenolic compounds varied from 89.2% to 37.2%, and that of flavan-3-ols amounted to 89.5%. The studied manner of syrup treatment eliminated the problem of syrup contamination with yeasts and molds (reducing their levels to less than 1 CFU/mL).
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.