W latach 1998–2000 przeprowadzono serię doświadczeń, których celem była optymalizacja nawożenia buraków cukrowych azotem, w alternatywnych, tzn. w systemach uprawy w mulcz (ścierniskowy, zielony z gorczycy białej i z facelii). Efektywność azotu w tych systemach porównano z systemem klasycznym, tj. z orką i obornikiem. Założone cele uprawy buraków cukrowych wyznaczone wielkością plonów korzeni, cukru biologicznego, cukru technologicznego oraz zysku, wykazały wyraźną reakcję na dawki azotu. Jednak system uprawy w znacznie większym stopniu, niż cel uprawy, określał wielkość optymalnej dawki azotu. Plony maksymalne korzeni, będące skutkiem systemu uprawy okazały się głównym czynnikiem określającym opłacalność uprawy buraków, która zwiększała się w kierunku: mulcz ścierniskowy (SM) ≤ mulcz z gorczycy białej (WMM) ≤ mulcz z facelii (PhM) < system klasyczny (FM). W tym samym kierunku wzrastał także zysk. Ze względu na wielkość optymalnej dawki azotu wydzielono dwie grupy celów uprawowych, a mianowicie pierwszą z większa dawką Nopt, której celem okazał się plon korzeni; drugą z dawką mniejszą, w której równorzędnymi celami okazała się produkcja cukru technologicznego oraz zysk.