W artykule przedstawiono surimi z uwzględnieniem historii jej powstania i rozwoju. Omówiono przydatność technologiczną surowców rybnych oraz scharakteryzowano proces technologiczny. Podano rodzaje i klasy jakości surimi.
Przedstawiono charakterystykę najważniejszych substancji konserwujących żywność z uwzględnieniem ich właściwości fizykochemicznych, antyseptycznych i toksykologicznych oraz kierunków praktycznego zastosowania w przemyśle, zgodnie z wymogami polskiego prawa żywnościowego i dyrektyw Unii Europejskiej, które omówiono w cz. II. Wykazano, że najważniejszym czynnikiem decydującym o technologicznej przydatności konserwantu jest stopień jego dysocjacji w zależności od pH oraz rozpuszczalność w wodzie. Takie konserwanty jak: kwas benzoesowy i jego sole, kwas sorbowy i jego sole oraz bezwodnik kwasu siarkowego i siarczyny działają optymalnie tylko w kwaśnym zakresie pH, podczas gdy spektrum antymikrobiologicznej aktywności estrów kwasu p-hydroksybenzoesowego i ich soli sodowych leży w znacznie szerszym zakresie pH. Przy omawianiu azotynów jako substancji utrwalających barwę mięsa przeanalizowano wielkość dawki pod względem skuteczności hamowania rozwoju Clostridium botulinum, a także zagrożeń wynikających z powstawania nitrozoamin.
Mięso ryb ma wyjątkowe zalety żywieniowe, przy czym - obok wysokiej wartości odżywczej białek - na szczególne podkreślenie zasługuje obecność długołańcuchowych n-3 polienowych kwasów tłuszczowych (LCn-3 PUFA), witamin rozpuszczalnych w tłuszczach (szczególnie D i A) oraz rzadko spotykanych mikroelementów (jod, selen, fluor i in.). Dobrym źródłem ww. cennych składników żywieniowych są łatwo dostępne i tanie gatunki ryb, takie jak śledź i szprot. Ze względu na korzystne oddziaływanie LC n-3 PUFA m.in. w chorobach serca, a także na rozwój i funkcjonowanie systemu nerwowego, w Polsce należałoby zwiększyć spożycie ryb.