Scharakteryzowano występowanie łabędzia krzykliwego Cygnus cygnus w regionie świętokrzyskim w latach 2001-2012. Gatunek ten gniazduje tu od 2003 r., a lęgi stwierdzono na 5 stanowiskach w zachodniej części regionu - w Niecce Włoszczowskiej. Pary budowały gniazda wyłącznie w obrębie kompleksów płytkich stawów rybnych o powierzchni 40-100 ha, przynajmniej częściowo otoczonych lasem. W tym samym czasie, w związku z zasiedleniem ich przez łabędzie krzykliwe, na 4 stanowiskach przestały gniazdować łabędzie nieme Cygnus olor. Przylot na lęgowiska był rozciągnięty w czasie i następował zwykle w 2. dekadzie marca. Rozpoczęcie lęgów przypadało najczęściej na 2. dekadę kwietnia. W trzech przypadkach ustalono wiek, w jakim po raz pierwszy łabędzie krzykliwe przystąpiły do lęgu: dwukrotnie były to osobniki w 5. kalendarzowym roku życia (samiec i samica), a w jednym przypadku - ptak w 6. kalendarzowym roku życia (samiec). Młode kluły się w 3. dekadzie maja i 1. dekadzie czerwca. Spośród 21 stwierdzonych lęgów w 17 przypadkach wykluły się pisklęta, a w 14 pary odchowały przynajmniej jedno lotne młode, co stanowiło 66,7% wszystkich lęgów. Ogółem wykluło się 59 piskląt, 38 z nich uzyskało lotność. Średnia liczba prowadzonych przez parę młodych zmniejszała się w miarę upływu sezonu lęgowego i wynosiła na początku czerwca - 3,47 młodego, w sierpniu - 2,94 młodego, a w końcu października 2,27 młodego. Odlot ptaków z lęgowisk był rozciągnięty w czasie i przypadał zwykle na połowę listopada. Obrączkowane w regionie osobniki zimą stwierdzano w zachodniej Polsce i wschodnich Niemczech. Spośród miejsc gniazdowania najdłużej (2003-2013) zajmowane przez ptaki było stanowisko w Chorzewie. Wraz ze wzrostem liczebności populacji lęgowej udokumentowano wzrost liczby ptaków niegniazdujących w sezonie lęgowym oraz pojawów przelotnych osobników. W odniesieniu do lat 90. XX w. średnia wielkość napotykanych podczas kontroli stad wzrosła dwukrotnie. Szczyt przelotu wiosennego przypadał na 3. dekadę marca i 1. dekadę kwietnia. Przelot jesienny trwał dłużej, a najliczniej łabędź krzykliwy obserwowany był w listopadzie i na początku grudnia. Oszacowano, że w szczycie migracji wiosennej w regionie przebywało jednocześnie 120-150, a jesienią 100-120 osobników. W zależności od surowości zimy corocznie zimowało tu 3-71 osobników, głównie w dolinie Nidy na odcinku Brzegi-Skowronno, a także na stawach w dolinach górnej Pilicy i Białej Nidy. Łabędzie krzykliwe najczęściej obserwowano na stawach rybnych (84,2% spotkań) i na rzekach (10,2% spotkań). Znaczenie regionu świętokrzyskiego dla migrujących i zimujących w kraju łabędzi krzykliwych wydaje się niewielkie. Jest jednak istotne dla lęgowej populacji tego gatunku w Polsce, bowiem gniazduje tu około 5% populacji krajowej. Co więcej, przebiega tu południowa granica jego europejskiego zasięgu.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.