Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 19

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  ziemniaki Mila
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W latach 1995-1997 przeprowadzono dwuczynnikowe doświadczenie, którego celem było określenie czy i w jakim stopniu nawożenie magnezem wpływa na jakość bulw ziemniaka bezpośrednio po uzyskaniu ich pełnej dojrzałości, oraz w jakim stopniu zastosowane dawki MgO modyfikują skład chemiczny bulw po okresie jesienno-zimowego składowania. Przedmiotem badań była odmiana jadalna ziemniaka MILA, (dwa terminy oceny - po zbiorach i po 6 miesiącach przechowywania) oraz 5 poziomów nawożenia magnezem (15 , 35, 50, 70, 85 kg MgO xha-1) na tle stałego nawożenia azotem, fosforem i potasem. W doświadczeniu określono wybrane cechy dla wartości odżywczej: witamina C, białko ogólne i właściwe, magnez, azotany i solaninę. W badaniach stwierdzono, że dla wartości odżywczej najkorzystniejszą okazała się dawka 50 kg MgO xha-1, przy której bulwy ziemniaka badanej odmiany MILA osiągnęły najwyższą zawartość witaminy C, białka i magnezu. Zawartość szkodliwych składników pod wpływem zastosowanych dawek magnezu kształtowała się odmiennie - wzrastała istotnie zawartość solaniny, a malała zawartość azotanów. Po 6 miesiącach składowania bulw nastąpił spadek ich wartości odżywczej w stosunku do bulw po zbiorach, a zmiany te były ograniczane poprzez nawożenie magnezem.
Wykonano dwa trzyletnie doświadczenia polowe, w których badano wpływ nawożenia azotowego i magnezowego na koncentrację azotanów (N-NO3), u czterech odmian ziemniaków, różniących się okresem dojrzewania. Uwzględniono również zmiany zachodzące w wyniku długotrwałego ich przechowywania w tem. 4°C i wilgotności 95%. Pod wpływem wzrastających dawek N i Mg, wzrasta istotnie koncentracja azotanów w bulwach badanych odmian, nie osiągając dla bulw nawożonych azotem mineralnym wartości, które by można uznać za szkodliwe dla zdrowia, w przeciwieństwie do obiektów nawożonych magnezem mineralnym. W wyniku przechowywania nastąpił spadek N-N03 średnio dla badanych obiektów o 16.0% i był najwyższy u bulw nawożonych doglebowo maksymalną dawką magnezu w formie kizerytu (20.9%).
W latach 1995-1997 prowadzono dwuczynnikowe doświadczenie, którego celem było określenie: czy i w jakim stopniu nawożenie magnezem wpływa na wartość przetwórczą bulw ziemniaka odmiany ‘Mila’ bezpośrednio po uzyskaniu ich pełnej dojrzałości oraz w jakim stopniu zastosowane dawki Mg modyfikują tę wartość w wyniku ich przechowywania przez okres jesienno-zimowy. Czynniki doświadczenia to: termin oceny (po zbiorach i po 6 miesiącach przechowywania) oraz 5 poziomów nawożenia magnezem (9, 21, 30, 42, 51 kg Mg·ha-1) na tle stałego nawożenia azotem, fosforem i potasem. W doświadczeniu oznaczono wybrane cechy jakościowe (suchą masę, skrobię, cukry redukujące) oraz przeprowadzono ocenę jakości frytek i czipsów. Najwyższą ocenę jakości uzyskały frytki i czipsy wyprodukowane z bulw ziemniaków nawożonych dawką 51 kg Mg·ha-1. Przechowywanie w sposób istotny obniżyło przydatność bulw do obróbki termicznej.
The effects of four rates of phosphorus fertilization (0, 60, 120 and 180 kg P205 · haˉ¹) and weather conditions on dry matter (DM), starch and crude protein content of four cultivars of potato tubers (Bronka, Fala, Lawina and Mila), were tested in field experiments. DM and starch content of potatoe tubers were significantly affected by weather conditions and to a lesser extent by fertilization. The highest content of DM and starch was noted in potatoe tubers at 60 kg P2O5 · haˉ¹ fertilizer phosphorus. Increasing rates of fertilizer phosphorus tended to increase crude protein content in potatoe tubers.
W latach 1995-1997 prowadzono dwuczynnikowe doświadczenie, którego celem było określenie: czy i w jakim stopniu nawożenie magnezem wpływa na zawartość kwasów organicznych i ciemnienie miąższu bulw ziemniaka bezpośrednio po uzyskaniu ich pełnej dojrzałości oraz po okresie jesienno-zimowego składowania. Badano jadalną odmianę ziemniaka Mila. Czynnikami doświadczenia były: 2 terminy oceny (po zbiorach i po 6 miesiącach przechowywania) oraz 5 poziomów nawożenia magnezem (15, 35, 50, 70, 85 kg MgO·ha⁻¹) na tle stałego nawożenia azotem, fosforem i potasem. W doświadczeniu oznaczono stopień ciemnienia miąższu bulw surowych i ugotowanych oraz zawartość kwasów organicznych powodujących ciemnienie. Nawożenie magnezem ma istotny wpływ na zawartość kwasów organicznych w bulwach. Najkorzystniej na zawartość kwasów chlorogenowego i cytrynowego oddziałuje dawka 70 kg MgO·ha⁻¹, a koncentracja kwasu askorbinowego jest największa po zastosowaniu 50 kg MgO·ha⁻¹. Nawożenie magnezem zmniejsza ciemnienie miąższu bulw, co jest korzystne dla konsumentów.
Badania przeprowadzono w Boninie (woj. zachodniopomorskie) w latach 2000–2002 na dwóch odmianach średnio wczesnych o zróżnicowanej odporności na PVY — Balbina (6,5) i Mila (5,5). W ujęciu kompleksowym oceniano: podkiełkowywanie sadzeniaków, cotygodniowe stosowanie oleju mineralnego oraz trzy sposoby niszczenia naci (mechaniczny, chemiczny i mechaniczno-chemiczny). Porażenie bulw PVY oceniano w okresie zimowym w próbie oczkowej, stosując test DAS ELISA. Stwierdzono, że podkiełkowywanie sadzeniaków nie przynosiło praktycznie żadnych efektów w ograniczaniu porażenia bulw PVY. Natomiast systematyczne stosowanie oleju mineralnego istotnie ograniczało porażenie bulw tym wirusem, średnio o około 50%. Najkorzystniejszą metodą niszczenia naci była metoda mechaniczno-chemiczna, której skuteczność w ograniczaniu porażenia wirusem Y wynosiła średnio 50–70% w zależności od odmiany. Natomiast skuteczność metody chemicznej lub mechanicznej sięgała 40–65%, w zależności od odmiany. Zniszczenie naci sposobem mechaniczno-chemicznym na obiektach wcześniej chronionych olejem mineralnym dodatkowo ograniczyło porażenie PVY o 17% u odmiany Mila i aż 75% u odmiany Balbina. Na podstawie przeprowadzonych badań określono optymalny układ zabiegów w produkcji nasiennej odmian podatnych na PVY, który powinien obejmować: 1) obligatoryjne, cotygodniowe zabiegi olejem mineralnym, 2) wcześniejsze niszczenie naci metodą mechaniczno-chemiczną. Powyższy układ pozwalał ograniczyć porażenie PVY od 68% do 79% (odmiana Mila) i od 80% do 84% (odmiana Balbina) w zależności od presji infekcyjnej (roku badań). Wysoka skuteczność metody mechanicznej w ograniczaniu porażenia bulw PVY może świadczyć o jej przydatności w produkcji sadzeniaków metodami ekologicznymi.
W doświadczeniu polowym przeprowadzonym w RZD w Bałcynach w latach 1984-1986 badano wpływ trzech terminów sadzenia (20 IV, 5 V, 18 V) oraz nawożenia azotowego (50, 100, 150, 200 kg N/ha) na jakość bulw ziemniaka sześciu odmian Beryl, Dukat, Cisa, Mila, Bronka, San. Opóźnienie terminu sadzenia o 14 i 28 dni zmniejszyło zawartość suchej masy, odpowiednio o 0,6 i 0,9%, oraz plon suchej masy o 11 i 28% W korzystnych warunkach przebiegu wegetacji największy plon suchej masy uzyskano na nawożeniu od 50 do 100 kg N/ha. Nawożenie azotem 100-200 kg N/ha w porównaniu z dawką 50 kg N/ha zwiększyło procentową zawartość białka ogółem, a obniżyło procentową zawartość suchej masy i witaminy C w bulwach badanych odmian ziemniaka.
W latach 2001–2002 oceniano porażenie bulw wirusami nowych odmian ziemniaka, po jednorocznych rozmnożeniach zdrowych sadzeniaków w strefie wysokiej presji infekcyjnej wirusów (południowe rejony kraju). W badaniach brało udział 9 odmian ziemniaka zarejestrowanych w roku 2000 (Molli, Gabi, Rumpel, Satina, Zebra, Pasja, Zeus, Skawa oraz Umiak), które porównywano do odmian z danej grupie wczesności: Drop, Mila oraz Bzura, stanowiących wzorzec dla danego poziomu odporności na wirusy. Przeprowadzone badania potwierdziły wyższą (ocena 9) od przyjętej w czasie rejestracji (ocena 7,5–8) odporność odmian Gabi, Rumpel, Skawa i Umiak na porażenie PVY. Do najtrudniejszych w produkcji nasiennej zaliczono odmiany Zebra i Satina, natomiast do najłatwiejszych, odmianę Skawa. Odmiany Molli, Umiak i Zeus zakwalifikowano do grupy drugiej, w której w zależności od lokalizacji produkcji nasiennej wymagana jest średnio intensywna ochrona przed PVY lub PLRV, natomiast odmiany Gabi, Rumpel i Pasja do grupy trzeciej, gdzie zaleca się intensywną ochronę przed wirusem liściozwoju. Na uwagę zasługuje również odmiana Pasja, która jako jedyna w badanej grupie odmian wykazywała wyraźną reakcję w próbie oczkowej, na porażenie PVS.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.