Przeprowadzone badania dozowania nawozów mineralnych (mocznika, polifoski i superfosfatu) przez dwa typy zespołów bębnowo-ślimakowych wykazały, że zespoły te pod względem wydajności efektywnej mają zbliżone wartości do klasycznego zespołu kołeczkowego. Największe wartości wydajności efektywnej i największą przydatność do dozowania nawozów o grubej granulacji stwierdzono dla zespołu ślimakowego z łopatką prętową. Dla wszystkich zespołów, w badanym przedziale wartości prędkości kątowej (0,44-1,73 rad/s), w miarę wzrostu prędkości następował istotny wzrost wydajności efektywnej dozowania, przy tym uzyskana zależność ma charakter funkcji liniowej. Największe wartości wydajności efektywnej zespołów stwierdzono podczas dozowania superfosfatu, a najmniej podatnym nawozem, zarówno pod względem wydajności, jak i równomierności dozowania, był mocznik.