Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 12

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  zeniszek meksykanski
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W prezentowanej pracy podjęto próbę określenia wpływu zasolenia gleby jonami Na⁺ i Cl⁻ na walory dekoracyjne żeniszka meksykańskiego (Ageratum houstonianum MILL.) oraz możliwość neutralizacji skutków zasolenia poprzez wprowadzenie do podłoża sorbentu jonitowego BIONA 111, jako resorbentu jonów zasalających. Doświadczenie przeprowadzono metodą kultur stałych w wazonach o pojemności 1 dm³. Eksperyment zróżnicowano pod względem zasolenia podłoża i zawartości sorbentu jonitowego. Zasolenie podłoża wynosiło 0 lub 2,83 mS·cm⁻¹. Bionę wprowadzono w ilości 0 lub 3% całej objętości wazonu. Żeniszek meksykański okazał się gatunkiem mało tolerancyjnym na zasolenie odpowiadające przewodności elektrycznej równej 2,83 mS·cm⁻¹. Badany poziom zasolenia spowodował istotny spadek wskaźników biometrycznych, decydujących o walorach dekoracyjnych żeniszka meksykańskiego, tj. liczby kwiatostanów, wysokości łodygi, liczby liści oraz zawartości chlorofilu. Zasolenie powodowało istotny wzrost koncentracji sodu i chloru oraz spadek zawartości wapnia we wszystkich analizowanych organach. Zmiany w zawartości potasu były zróżnicowane. Zasolenie powodowało wzrost koncentracji K w liściach i korzeniach, a spadek w łodygach i kwiatach. Sorbent jonitowy BIONA 111 okazał się dobrym komponentem gleb zasolonych. Powodował podwyższenie parametrów decydujących o wartości dekoracyjnej żeniszka meksykańskiego, jak również ograniczał dostępność jonów zasalających (Na⁺ i Cl⁻), powodując równocześnie wzrost akumulacji potasu oraz wapnia.
Doświadczenie przeprowadzono w latach 1996-1998 w Katedrze Roślin Ozdobnych AR w Lublinie. Dla oceny wpływu nawożenia w produkcji rozsad roślin kwietnikowych (aksamitki rozpierzchłej Tagetes patula L. i żeniszka meksykańskiego Ageratum houstonianum MILL.) zastosowano cztery podłoża: torf wysoki, mieszaniny torfu i kory, torfu i perlitu oraz włókno kokosowe. Do podłoży dodawano nawozy organiczne: Pollina Plus, Pollina Standard Bio, Pollina Bioactiv w dawkach 5 g i 10 g·dm⁻³ podłoża oraz wieloskładnikowy nawóz mineralny- Azofoskę w dawkach 1 g i 2 g·dm⁻³ podłoża. Kontrolę stanowiły podłoża bez dodatku nawozu. Przeprowadzone doświadczenie nawozowe wykazało przydatność nawozów organicznych Pollina do produkcji rozsad roślin kwietnikowych. Rośliny o najlepszych parametrach uzyskano dodając do podłoży nawozy organiczne w dawce 10 g·dm⁻³. Włókno kokosowe okazało się bardzo dobrym podłożem do produkcji rozsad, pod warunkiem wzbogacenia go w składniki mineralne.
Doświadczenie przeprowadzono w latach 1996-1998 w Katedrze Roślin Ozdobnych AR w Lublinie. W badaniach uwzględniono cztery podłoża: torf wysoki, mieszaninę torfu i kory, torfu i perlitu oraz włókno kokosowe w których uprawiano rozsadę aksamitki rozpierzchłej (Tagetes patula L.) i żeniszka meksykańskiego (Ageratum houstonianum MILL.). Do przygotowanych podłoży dodano dwa hydrożele: Akrygel KM i Alcosorb-400, każdy w dawkach po 2,4 i 6 g·dm⁻³ podłoża. Kombinacje kontrolne stanowiły podłoża bez dodatku hydrożeli. Przeprowadzone doświadczenie wykazało przydatność superabsorbentów do produkcji rozsad roślin kwietnikowych. Alcosorb-400 w dawce 6 g·dm⁻³ podłoża dodawany do mieszaniny torfu i kory wpłynął korzystnie na liczbę bocznych rozgałęzień żeniszka oraz dodawany do mieszaniny torfu i perlitu powodował zwiększenie masy części nadziemnej oraz masy korzeni żeniszka. Hydrożel polski - Akrygel KM dodany do torfu wysokiego w dawkach 4 i 6 g·dm⁻³ podłoża zwiększał masę części nadziemnej, liczbę bocznych rozgałęzień i masę korzeni aksamitki.
Celem przeprowadzonych doświadczeń było określenie przydatności koszykowej kory wierzbowej jako podłoża do uprawy rozsady roślin kwietnikowych, oraz zbadanie jej wpływu na wzrost i rozwój roślin w porównaniu z innymi podłożami. Materiał badawczy stanowiła rozsada roślin: Ageratum houstonianum Mill.. 'Blue Ball’, Tagetes patula L. ‘Petite Gold’, Salvia splendens Sello ex Roem. et Schult. ‘Luna’ i Callistephus chinensis Nees ‘Chochlik’. W badaniach zastosowano 15 mieszanin podłoży, do przygotowania których użyto: kory wierzbowej Salix americana (przekompostowanej i surowej), kory sosnowej przekompostowanej, torfu i „gliny” w różnych proporcjach. Uzasadnione jest stosowanie kory wierzbowej przekompostowanej jako samoistnego podłoża. Otrzymane wyniki wykazały korzystny jego wpływ na system korzeniowy żeniszka oraz wzrost poszczególnych części roślin szałwi, a zwłaszcza na liczbę kwiatostanów. Kora wierzbowa przekompostowana z udziałem torfu wysokiego w stosunku 1 : 2 korzystnie wpłynęła na badane parametry: aksamitki, astra i szałwi. Wartości badanych cech u roślin uprawianych w surowej korze wiklinowej jednoznacznie potwierdziły brak przydatności jako podłoża do produkcji rozsady. Analizując uzyskane wyniki można stwierdzić, że kora wierzbowa przekompostowana korzystnie wpłynęła na wzrost i wartość dekoracyjną badanych roślin. Ze względu na swe dodatnie właściwości powinna znaleźć szersze zastosowanie w ogrodnictwie, zwłaszcza przy krótkich cyklach uprawowych, do produkcji rozsady roślin kwietnikowych, co przyczyni się do oszczędniejszego gospodarowania torfem.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.