Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 313

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 16 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  zawartosc miedzi
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 16 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
8
75%
W warunkach doświadczenia poletkowego badano wpływ użyźnienia gleby lekkiej różnymi (1%, 2,5%, 5%, 10%, 20%) dawkami ziemistych osadów ściekowych z Końskich i Skarżyska na zmiany zawartości w niej różnych form miedzi. Pod wpływem zastosowanych osadów ściekowych stwierdzono wzrost zawartości miedzi, uzależniony od rodzaju osadu i wielkości dawki, czasu jaki upłynął od wykonania zabiegu i głębokości w profilu gleby. W analizowanym okresie odnotowano spadek zawartości miedzi ogólnej, zaś zwiększenie udziału form rozpuszczalnych.
W pracy określono zawartość oraz profilowe rozmieszczenie cynku i miedzi w piaszczystych glebach leśnych oligotroficznych siedlisk po długotrwałym okresie stagnowania wód powodziowych. Badania przeprowadzono bezpośrednio po ustąpieniu wód zalewowych (1998 i 1999 rok) w nadleśnictwach Góra Śląska i Wołów. Prace terenowo-gleboznawcze wykonano w średniowiekowych (60-70 lat) drzewostanach sosnowych występujących na glebach rdzawych bielicowych, z cechami gleb zalewowoglejowych. Uzyskane wyniki badań wykazały, że zawartość, a także rozmieszczenie profilowe form całkowitych cynku i miedzi oraz form rozpuszczalnych w HC1 (o stężeniu 1 mol·dm⁻³) w glebach charakteryzuje się wyraźną współzależnością z odczynem, zasobnością w próchnicę i kationową pojemnością sorpcyjną środowiska glebowego. W poszczególnych powierzchniowych poziomach genetycznych gleb, poza ektopróchnicą, kumulacja cynku i miedzi nie przekraczała dopuszczalnych wartości granicznych dla tych pierwiastków według kategorii zanieczyszczenia gleb (strefa 0).
Żółć jest wydzieliną i wydaliną wątroby. Poprzez żółć wydalane są różnorodne związki pochodzenia endo- i egzogennego, między innymi sole mineralne. Główną drogą wydalania miedzi z organizmu ludzkiego jest żółć. Istotną różnicą między żółcią wątrobową a pęcherzykową jest gęstość. Żółć pęcherzykowa jest bardziej zagęszczona. Celem badań była wstępna ocena zawartości miedzi w ludzkiej żółci pęcherzykowej u pacjentów z kamicą żółciową oraz w żółci wątrobowej pochodzącej od tych samych pacjentów. Żółć pęcherzykowa była pobierana podczas usuwania kamiczego pęcherzyka żółciowego, natomiast żółć wątrobowa była pobierana z drenu Kehra w pierwszej, piątej i siódmej dobie po operacji. Zawartość miedzi oznaczano metodą spektrofotometrii atomowej przy użyciu spektrofotometru AAS. Zawartość białka całkowitego w badanych żółciach oznaczano metodą Lowry. Stwierdzono, że średnia zawartość miedzi w żółci pęcherzykowej była znacznie wyższa niż w żółci wątrobowej tych samych pacjentów. Podobnie zawartość białka całkowitego była wyższa w żółci pęcherzykowej. Stosunek miedzi do białka całkowi- 1 tego w żółci pęcherzykowej jest znacznie wyższy 1 niż w żółci wątrobowej. W żółci wątrobowej po- 3 branej w piątej i siódmej dobie po operacji stosunek miedzi do białka całkowitego jest stały.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 16 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.