Koniczyna inkarnatka (Trifolium incarnatum L.) jest rośliną należącą do rodziny bobowatych (Fabaceae), do której zalicza się również inne gatunki Trifolium, takie jak koniczyna czerwona (Trifolium pratense L.) i koniczyna biała (Trifolium repens L.). W medycynie stosowana jest przede wszystkim kończyna czerwona, gdyż zawiera m.in. flawonoidy i kwasy fenolowe, którym zawdzięcza swoją aktywność biologiczną. Koniczyna inkarnatka jest obecnie wczesnym źródłem nektaru do produkcji miodu przez pszczoły, zielonym nawozem oraz rośliną pastewną. Ponieważ wiele roślin z rodziny bobowatych stosowanych jest w medycynie, można podejrzewać, że koniczyna inkarnatka również może zawierać cenne związki farmakologicznie czynne, które mogą znaleźć zastosowanie w terapii różnych schorzeń. Celem niniejszej pracy była optymalizacja metod izolacji, analizy chromatograficznej oraz wstępna identyfikacja flawonoidów i kwasów fenolowych obecnych w zielu i nasionach Trifolium incarnatum L. Ilościowe oznaczanie zawartości flawonoidów przeprowadzono metodą spektrofotometryczną, natomiast identyfikacji związków dokonano przy użyciu jednokierunkowej i dwukierunkowej chromatografii cienkowarstwowej. W wyniku przeprowadzonych analiz stwierdzono, że ziele koniczyny inkarnatki zawiera więcej związków flawonoidowych niż jej nasiona. Dzięki analizie chromatograficznej w zielu stwierdzono obecność wielu farmakologicznie czynnych flawonoidów oraz fenolokwasów. Nasiona badanej rośliny okazały się o wiele bardziej ubogie w związki farmakologicznie czynne. Powyższe wyniki wskazują, że koniczyna inkarnatka, po bardziej dokładnych analizach fitochemicznych, może stać się cennym źródłem surowca zielarskiego i farmaceutycznego.
Z przedstawionych w opracowaniu badań na zwierzętach doświadczalnych i badań klinicznych można wnioskować, że miód pszczeli, propolis i pyłek kwiatowy (obnóże pszczele) mają zdolność do eliminowania z organizmu metali szkodliwych dla zdrowia, szczególnie metali ciężkich. Za działanie to odpowiedzialne są przede wszystkim związki flawonoidowe występujące w tych produktach, które tworzą z metalami połączenia rozpuszczalne w wodzie (chelaty) i w ten sposób usuwają je z organizmu. Podawanie wymienionych produktów pszczelich jest niezwykle istotne w przypadku osób narażonych na intoksykację metalami ciężkimi, a zwłaszcza dzieci pochodzących z rejonów o wysokim uprzemysłowieniu. Wymienione produkty pszczele mogą także znaleźć zastosowanie w hodowli zwierząt. Pozwalają one na obniżenie poziomu zanieczyszczeń metalami szkodliwymi dla człowieka, a szczególnie ołowiem i kadmem, w mięsie i innych produktach zwierzęcych.
Przedstawione w artykule badania dotyczyły określenia oraz porównania zawartości związków polifenolowych ogółem, w tym kwasów fenolowych i flawonoidów w różnych odmianach miodów ekologicznych i konwencjonalnych. Do badań wybrano mio-dy: akacjowy, lipowy, spadziowy iglasty i wielokwiatowy. W próbkach miodów oznaczono zawartość suchej masy oraz związ¬ków polifenolowych, takich jak kwasy fenolowe i flawonoidy. Uzyskane -wyniki -wskazują, że ekologiczne miody charakteryzowa¬ły się istotnie wyższą średnią zawartością sumy kwasów fenolowych oraz flawonoidów ogółem w porównaniu z miodami konwencjonalnymi.
W pracy opisano wzrost i rozwój roślin oraz plony i jakość ziela serdecznika pospolitego (Leonurus cardiaca L.) w trzech kolejnych latach wegetacji. Największe plony ziela serdecznika uzyskano w drugim roku uprawy, łącznie 6,5 tony z hektara wobec 5,84 t w trzecim i 2,13 t w pierwszym (jeden zbiór). Rośliny jednoroczne charakteryzowały się największą liczbą rozgałęzień oraz najdłuższymi kwiatostanami, zbliżoną grubością pędów do roślin dwuletnich, osiągały mniejszą wysokość niż dwu- i trzyletnie przed pierwszym zbiorem. Przed drugim zbiorem rośliny dwu- i trzyletnie odrastały znacznie mniej niż przed pierwszym, charakteryzowały się mniejszą liczbą rozgałęzień, krótszymi kwiatostanami oraz cieńszymi pędami, natomiast tworzyły znacznie więcej pędów. Najwięcej flawonoidów zawierało ziele roślin jednorocznych, jednak z uwagi na mniejsze plony ziela, największy plon flawonoidów uzyskano w drugim roku uprawy, pomimo najmniejszej zawartości tych związków w zielu.
Badania przeprowadzone w latach 2004-2006 obejmowały analizę zawartości flawonoidów (w przeliczeniu na kwercetynę) i kwasów fenolowych (w przeliczeniu na kwas kawowy) w cebulach szalotki. Zawartość tych składników oceniono w łuskach suchych i mięsistych 10. miejscowych populacji i 2. odmian szalotki. Stwierdzono, że niezależnie od populacji lub odmiany, łuski suche zawierały ponad 60 razy więcej flawonoidów (średnio 0,19%). Podobną zależność stwierdzono w odniesieniu do zawartości kwasów fenolowych - łuski suche zawierały ponad 28 razy więcej tego składnika w porównaniu do zawartości w łuskach mięsistych. Spośród badanych populacji i odmian największą zawartością flawonoidów w łuskach suchych i mięsistych wyróżniały się populacje A-081, PV-73, Lubelska oraz odmiana Creation F₁. Poziom zawartości kwasów fenolowych w cebulach szalotki był istotnie zróżnicowany w obu latach badań, a szczególnie zasobne w ten składnik okazały się łuski suche populacji A-20, PV-73, PV-87 oraz odmiany Francuska Półdługa. U tych populacji i odmian, z wyj ątkiem PV-73, również łuski mięsiste zawierały najwięcej kwasów fenolowych. Uzyskane wyniki poziomu zawartości flawonoidów oraz kwasów fenolowych w łuskach suchych i mięsistych szalotki wskazują, że cebula ta jest cennym źródłem powyższych związków. Niektóre populacje charakteryzujące się wysoką ich zawartością mogą stanowić wyjściowy materiał do prac hodowlanych.
W pracy określono zawartość flawonoidów w powietrznie suchym zielu serdecznika pospolitego (Leonurus cardiaca L.) w zależności od wieku rośliny (w pierwszym, drugim i trzecim roku wegetacji) oraz biologicznych stymulatorów wzrostu (Atonik AL, Bio-algeen S90 i Biotrissol T). Rośliny jednoroczne opryskiwano dwukrotnie (po przyjęciu się rozsady oraz po 3 tygodniach), zaś 2- i 3-letnie trzykrotnie (w fazie rozety liściowej, 3 tygodnie później oraz po pierwszym zbiorze ziela). Doświadczenie przeprowadzono w latach 2001-2004 na glebie brunatnej, piaszczysto-gliniastej. Ziele roślin jednorocznych zbierano raz (sierpień) zaś 2- i 3-letnich dwa razy w czasie wegetacji (czerwiec i sierpień). Zawartość flawonoidów w zielu zależała zarówno od wieku roślin jak również od terminu zbioru. Niezależnie od preparatów najwięcej flawonoidów zanotowano w zielu roślin jednorocznych (średnio 0,52%) zaś najmniej zawierały rośliny dwuletnie (0,40%). Badane stymulatory wzrostu w niewielkim stopniu różnicowały zawartość substancji czynnych w zielu serdecznika. Odnotowano natomiast różnice w poziomie flawonoidów w zależności od warunków atmosferycznych podczas wegetacji roślin.
W trzyletnim doświadczeniu polowym zastosowano trzy rozstawy rzędów roślin rozmieszczonych pojedynczo (co 25, 40, 50 cm) oraz cztery pasowe rozstawy w układzie rzędów podwójnych i potrójnych (40-25-40 cm, 40-25-25-40 cm, 50-25-50 cm, 50-25-25-50 cm). Najwyższy plon surowca otrzymano z rozstaw pasowych potrójnych, zaś najniższy z rozstawy pojedynczej co 25 cm. Zastosowanie pasowej rozstawy rzędów wpłynęło również korzystnie na strukturę plonu rozkruszu. Stwierdzono istotny wzrost masy kwiatów rurkowych, przy podobnej masie kwiatów języczkowych i nieznacznym wzroście masy nasion w porównaniu z rozstawami pojedynczymi. Zawartość olejku była większa w kwiatach rurkowych otrzymanych z rozstaw pasowych, zaś flawonoidów z rozstawy pojedynczej co 50 cm. Najmniejszą ilość olejku, jak i flawonoidów stwierdzono w surowcu z rozstawy pojedynczej co 25 cm.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.