Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 61

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  zawartosc azotu azotanowego
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W pracy określono wpływ trwałego, głębokiego odwodnienia terenu w rejonie oddziaływania leja depresji KWB „Bełchatów” na chwilową zawartość N-NO₃ w glebach torfowo-murszowych oraz określono straty tego związku w wyniku wymywania w okresie pozawegetacyjnym. W siedlisku zasilanym wodą gruntową średnia zawartość N-NO₃ w glebie torfowo-murszowej wynosiła od 5,3 mg·dm⁻³ w warstwie powierzchniowej do 0,7 mg·dm⁻³ w warstwie spągowej, co było równoważne 20 kg N-NO₃·ha⁻¹. W glebach torfowo-murszowych trwale, głęboko odwodnionych średnia zawartość N-NO₃ w poszczególnych warstwach wynosiła od 20,2 do 66,1 mg·dm⁻³. Średnia zawartość N-NO₃ w tych profilach była od 13 do 17 razy większa niż w profilu o niezmienionych warunkach wodnych i wynosiła od 257 do 346 kg·ha⁻¹. Straty N-NO₃ z głęboko odwodnionych gleb torfowo-murszowych w wyniku wymywania w okresie pozawegetacyjnym wynosiły od 86 do 162 kg·ha⁻¹
Badano zawartość jonów amonowych i azotanowych w roztworach glebowych w profilach gleb uprawnych i leśnych wytworzonych z piasku i lessu. Ilość jonów NH₄⁺ i NO₃⁻, w roztworach gleb uprawnych i leśnych była najwyższa w poziomach próchnicznych i malała w głąb profilu glebowego. Zawartości NO₃⁻ w roztworach glebowych większości profili i poziomów gleb uprawnych były wyższe niż w odnośnych profilach gleb leśnych. Azotany przeważały nad jonami amonowymi w roztworach glebowych poziomów próchnicznych gleb uprawnych. W większości przypadków jony amonowe w roztworach glebowych przeważały nad jonami azotanowymi w poziomach głębszych gleb uprawnych i (z wyjątkiem trzech poziomów) we wszystkich roztworach profili gleb leśnych.
W doświadczeniu polowym w okresie trzech lat w czasie wegetacji pszenicy ozimej uprawianej w monokulturze badano wpływ nawożenia słomą, obornikiem i wapnowanie na tle nawożenia mineralnego na dynamikę azotanów w glebie lessowej. Stwierdzono, że o dynamice azotanów w głównej mierze decydują warunki meteorologiczne tj. wysokość opadów i temperatura. Nie mniejszy wpływ na zawartość i rozmieszczenie tej formy azotu w glebie ma rytm rozwojowy rośliny. W mniejszym stopniu na dynamikę azotanów wpływało zastosowane w doświadczeniu nawożenie.
W założonym na stacji lizymetrycznej w 1994 roku doświadczeniu wysiano mieszanki: życicy trwałej z kostrzewą łąkową, życicy trwałej i kostrzewy łąkowej z koniczyną białą oraz koniczynę białą w siewie czystym. W lizymetrach utrzymywane są dwa poziomy wody gruntowej: 40 i 80 cm. Mieszanki nawożone są dawkami azotu N₁ - 60 kg N/ha/rok i N₂ - 180 kg N/ha/rok; koniczyna biała w siewie czystym - bez nawożenia azotem (N0). Nawożenie fosforowo-potasowe jest jednakowe dla wszystkich obiektów i wynosi: P₂O₅ - 90 kg/ha, K₂O - 100 kg/ha. W doświadczeniu bada się wpływ koniczyny białej w runi na zawartość azotu mineralnego w glebie i wodzie gruntowej lizymetrów przy zróżnicowanym jej poziomie i różnym nawożeniu azotem. Zaobserwowano wyższe stężenia azotu azotanowego w glebie i wodzie gruntowej pod uprawami mieszanki koniczynowo-trawiastej i koniczyny białej w siewie czystym niż w przypadku uprawy mieszanki traw.
Wyniki obejmują dziesięcioletni okres badań nad zawartością N-NO₃ w suchej masie runi łąkowej z długotrwałego, statycznego doświadczenia nawozowego w Czarnym Potoku. Zawartość azotu azotanowego w analizowanym materiale nie przekraczała 0,1%. Nawożenie mineralne w ilości do 180 kg N/ha na tle PK nie powodowało w suchej masie roślin z wytworzonych, w wyniku długotrwałego nawożenia mineralnego, zbiorowisk łąkowych wzrostu zawartości azotu azotanowego powyżej wartości uważanej za szkodliwą. Wapnowanie powodowało nieznaczny wzrost zawartości N-NO₃ w suchej masie runi łąkowej. Zawartość N-NO₃ w runi łąkowej wykazuje dużą zmienność w poszczególnych latach, na którą istotny wpływ mają opady atmosferyczne.
W latach 1994 - 1995 w czterech gospodarstwach rolnych położonych na terenie Żuław Wiślanych prowadzono badania dotyczące szacowania strat azotu na podstawie jego bilansu w rocznym cyklu produkcyjnym oraz zawartości azotanów w środowisku glebowo-wodnym. Nadmiar azotu wahał się w granicach od 48 do 241 kg N/ha/rok w zależności od stopnia intensyfikacji producji i wykazywał wyraźny związek ze skalą zanieczyszczeń azotanami miejscowych wód gruntowych. Wody gruntowe, występujące na obszarach badanych gospodarstw demonstracyjnych, zwłaszcza o wysokim poziomie intensyfikacji produkcji, zawierały nadmierne ilości azotu azotanowego, szczególnie w okresach pozawegetacyjnych.
W doświadczeniu założonym w 1994 roku na stacji lizymetrycznej we Władysławowie k. Elbląga badano wpływ różnego udziału koniczyny białej w runi łąkowej na zawartość azotu azotanowego w wodzie odciekającej i wodzie gruntowej przy zróżnicowanym jej poziomie. W badaniach uwzględniono: mieszankę traw, mieszankę traw z koniczyną białą i koniczynę białą w siewie czystym. Stosowano jednakowe nawożenie fosforowo-potasowe. Mieszanki traw i traw z koniczyną nawożono 180 kg N·ha⁻¹, koniczyna biała w siewie czystym nie była nawożona azotem. W lizymetrach utrzymywano dwa poziomy wody gruntowej: 40 i 80 cm. Najniższe stężenia N-NO₃ zaobserwowano w wodzie gruntowej i w odciekach spod traw, najwyższe - spod koniczyny białej w siewie czystym. Trawy także najlepiej wykorzystały azot - ilość wymytego azotu azotanowego wynosiła 2-3 kg N-NO₃·ha⁻¹, podczas gdy spod uprawy koniczyny w siewie czystym w odciekach było 19,7-25,7 kg N-NO₃·ha⁻¹.
Przedmiotem badań były losowo nabywane na wybranych targowiskach Gdańska i Bydgoszczy następujące warzywa: sałata, marchew, rzodkiewka. Wykazano, że warzywa nabywane w początkowym okresie prowadzenia badań (kwiecień, maj) cechowała wyższa zawartość azotu azotanowego. W miesią­cach letnich (lipiec, sierpień) na ogół obserwowano obniżenie kumulacji tej formy azotu. Nie stwierdzono wyraźnych różnic między zawartością azotanów w warzywach pochodzących z targowisk gdańskich i bydgoskich. Jak wykazało doświadczenie wazonowe, rodzaj podłoża, a także poziom nawożenia znacząco wpływały na zdolność gromadzenia azotanów w sałacie.
Przeprowadzono doświadzczenie polowe (4 lata), w którym badano wpływ nawożenia azotem i potasem na zawartość azotu azotanowego w korzeniach i liściach trzech odmian buraka (Kowra, Cyklop i Poly Past). Stwierdzono, że największy istotny wpływ na gromadzenie azotanów przez burak pastewny miał azot. Działanie azotu ujawniło się dla jego dawek oraz we współdziałaniu z odmianami buraka (korzenie). Nieistotny był wpływ potasu, tak dla zastosowanych dawek, jak i w interakcji z azotem. Wykazano, że zawartość azotu azotanowego w korzeniach była istotnie zróżnicowana między odmianami buraka.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 4 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.