Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 18

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  yielding variability
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
The values and variability of 21 traits in 99 hybrids and 21 population forms of winter rye were investigated together in the field and laboratory experiments performed in 6 localities in the years 2003-2005. It was observed that hybrid forms as compared to the population forms are characterizes by a higher crop uniformity of the corn field, higher weight of 1000 grains and resistance to lodging. On the other hand the population forms showed a better pollination of the inflorescences, higher resistance to stem and brown rust and higher protein content. Both forms also differed in the variability of the investigated traits. Hybrid forms were characterized by a higher variability of pollination of the inflorescences and resistance of brown rust while the population forms showed a higher resistance to lodging and stem rust.
W pracy zaprezentowano geostatystyczną interpolację plonowania pszenicy ozimej w sąsiedztwie zadrzewień śródpolnych. Interpolację wykonano dla dwóch obszarów w obrębie jednego pola płodozmianowego o nachyleniu ok. 8%. Badania prowadzono przez dwa lata. Punktem wyjścia była analiza funkcji semiwariogramu określającej stopień zdeterminowania wartości plonu w danym punkcie przez wartości w punktach otaczających. Do szacowania plonów w miejscach, w których nie wykonywano pomiarów wykorzystano metodę krigingu. Metoda ta daje najlepsze oszacowanie wartości punktowych lub blokowych oraz pozwala ocenić niepewność przeprowadzonej estymacji w formie mapy błędu standardowego. Ocena zmienności przestrzennej plonowania pszenicy ozimej w sąsiedztwie zadrzewień śródpolnych przeprowadzona przy wykorzystaniu metod geostatystycznych wykazała zróżnicowanie plonowania w obrębie analizowanych powierzchni oraz przestrzenną jego zależność.
W latach 2004-2006 w doświadczeniu polowym realizowanym w Stacji Hodowli Kukurydzy w Kobierzycach (50°99’ N; 16°95’ E) badano zmienność plonowania wybranych odmian kukurydzy w zależności od rodzaju herbicydu i jego dawki. Doświadczenie założono w układzie split-plot w czterech powtórzeniach. Czynnikiem pierwszym były herbicydy Mustang 306 SE (florasulam + 2,4 D), Callisto 100 SC (mezotrine), Maister OD (foramsulfuron + jodosulfuron) stosowane w dawce podstawowej oraz dwukrotnie wyższej. W ramach każdego obiektu czynnika pierwszego analizowano zmienność plonów ośmiu odmian kukurydzy różniących się znacznie pod względem wczesności dojrzewania i pochodzenia: Monumental, Claudia, Lober, Sastra, PR39H32, Tripoli, Gazelle i ANJOU 248. Analiza dyskryminacyjna i skupień zmienności plonowania mieszańców kukurydzy pod wpływem wybranych herbicydów wykazały znaczne zróżnicowanie analizowanych odmian. Najwyższym plonem charakteryzowały się odmiany Sastra i Monumental, natomiast Claudia i Tripoli odznaczały się niższym plonowaniem. Zróżnicowane dawki herbicydów nie ograniczały plonów badanych mieszańców kukurydzy. Jedynie Mustang 306 SE aplikowany w dawce 1,2 dm³.ha⁻¹ spowodował niższe plony odmian w porównaniu z wariantem zalecanym w praktyce. Największy wpływ na zmienność plonów odmian kukurydzy wywarły herbicydy Callisto 100 SC w dawce 3,0 dm³.ha⁻¹ oraz Mustang 306 SE w dawce 1,2 dm³.ha⁻¹. Odmiana Claudia – w porównaniu z pozostałymi – odznaczała się znaczną zmiennością plonów w warunkach zróżnicowanych dawek herbicydów. Plonowanie odmian PR39H32 i AN JOU248 oraz PR39H32 i Sastra wykazywało duże podobieństwo, o czym świadczą nieistotne odległości Mahalanobisa pomiędzy tymi obiektami.
A method based on a determination coefficient was used to find the influence of yield components on linseed yield. The path coefficient method was applied to estimate relationship between characters determining lenseed yield.
Do oceny zmienności plonowania rodów bobiku i jego komponentów wykorzystano procedurę Eatona (Two-Dimensional Partitioning - TDP), będącą kompilacją metod regresji wielokrotnej i analizy wariancji. Zastosowano dwukierunkowy podział sum kwadratów według komponentów plonu (jeden kierunek) i źródeł zmienności wyszczególnionych w analizie wariancji (drugi kierunek), Stwierdzono, że cechą, która w głównym stopniu determinowała plonowanie rodów bobiku była liczba węzłów owocujących; jednakże wśród analizowanych komponentów plonu, charakteryzowała się ona największą podatnością na wpływy środowiskowe. Zasugerowano, że liczba węzłów owocujących mogłaby być cechą wskaźnikową w selekcji wysoko plonujących rodów bobiku. Przejrzyste i łatwe do interpretacji końcowe, tabelaryczne zestawienie wyników przesądza o dużej użyteczności metody TDP zarówno w doświadczalnictwie hodowlanym jak i analizie komponentów plonu z innych typów doświadczeń rolniczych.
Celem pracy była ocena zmienności poziomu plonowania i wybranych cech jakościowych ziarna pszenicy w zależności od rejonu uprawy. Materiał empiryczny do analizy stanowiły wyniki badań z doświadczeń prowadzonych w latach 1995-2007. Oceniono poziom plonowania i cechy jakościowe ziarna pszenicy ozimej w pięciu rejonach kraju. Wyniki opracowano statystycznie za pomocą wielokrotnych przedziałów ufności Tukeya. Stwierdzono zróżnicowanie poziomu plonowania i wartości technologicznej ziarna od czynników doświadczenia. Najwyżej plonowała pszenica uprawiana w rejonie V - południowo-zachodnim, najniżej uprawiana w rejonie VI - południowo-wschodnim i IV - środkowo-wschodnim. Rejon uprawy wywierał wpływ na jakość ziarna pszenicy. Lepsze wartości przemiałowe uzyskuje się uprawiając pszenice w rejonie III - środkowo-zachodnim i IV - środkowo-wschodnim. Więcej białka w ziarnie i wyższym wskaźnikiem sedymentacyjnym cechuje się pszenica uprawiana w rejonie V - południowo-zachodniego i VI - południowo-wschodniego. Na kształtowanie się liczby opadania rejon uprawy miał niewielki wpływ, chociaż mniejsze wartości uzyskano uprawiając pszenicę w rejonie VI - południowo-wschodnim.
Celem pracy było poznanie wpływu opadów atmosferycznych w poszczególnych okresach agrofenologicznych ogórka, sprzyjających dobremu plonowaniu tej rośliny w okolicy Rzeszowa. Na podstawie analizy skupień wydzielono cztery, istotnie różniące się, grupy lat pod względem przebiegu warunków opadowych, determinujących różne wielkości plonu ogórka. Największym plonom ogórka sprzyjały opady nieco mniejsze od średnich wieloletnich, wynoszące 189 mm, w okresie od siewu do początku zbioru oraz większe od przeciętnych, wynoszące 361 mm, w okresie od siewu do końca zbioru, przy czym około 40 mm opadów przypadło na okres siew-koniec wschodów, 103 mm - koniec wschodów-początek kwitnienia, 11 mm - początek kwitnienia-początek zawiązywania owoców, 35 mm - początek zawiązywania owoców-początek zbioru i 172 mm - początek zbioru-koniec zbioru.
W badaniach polowych realizowanych w latach 2006-2011 w SD w Prusach określono wielkość i strukturę plonu, skład chemiczny oraz wybrane parametry jakości bulw sześciu średnio późnych i późnych odmian ziemniaka jadalnego: Jelly, Medea, Niagara, Syrena, Ursus i Zeus. W celu określenia udziału zmienności genetycznej i środowiskowej oraz ich współdziałania w zmienności całkowitej badanych cech przeprowadzono ocenę komponentów wariancyjnych. Spośród badanych cech ziemniaka najbardziej stabilne były: udział bulw handlowych, zawartość suchej masy, skrobi i białka ogółem oraz skłonność do ciemnienia bulw surowych. Najmniej stabilną cechą okazał się udział bulw zdeformowanych. Czynniki środowiska najsilniej oddziaływały na wielkość plonu ogólnego i handlowego bulw, liczbę zawiązanych bulw oraz ich średnią masę, a także na udział frakcji bulw dużych w plonie oraz udział bulw zdeformowanych. Właściwości odmianowe w większym stopniu niż inne źródła zmienności decydowały tylko o zawartości suchej masy w bulwach. Z kolei współdziałanie odmian i lat uprawy najsilniej determinowało zawartość skrobi, białka ogółem, azotanów, skłonność do ciemnienia miąższu bulw surowych oraz udział bulw zdeformowanych.
W pracy przedstawiono wyniki badań przeprowadzonych w latach 2005-2007 na pięciu plantacjach produkcyjnych owsa uprawianych w rejonie Polski Centralnej. Oceniono wewnątrzpolową zmienność podstawowych cech gleby (pH, zasobność w P, K i Mg) oraz zmienność plonowania owsa, analizując plon ziarna z 1 m2 i jego składowe. Określono zależność między plonem ziarna a zmiennością parametrów gleby. Oceniane cechy gleby jak i plon ziarna oraz jego składowe na badanych polach charakteryzowały się bardzo dużą zmiennością. Wartości badanych cech gleby na polach o największym współczynniku zmienności (CV) wynosiły: 3,9-7,2 dla pH; 0,5-6,1 mg dla P; 1,2-9,1 mg K oraz 0,5-7,2 mg Mg∙100 g-1 gleby. Dla pola o najmniejszym CV wartości te wynosiły odpowiednio: 3,6-4,8 dla pH; 9,7-16,9 mg dla P; 2,2-7,6 mg dla K oraz 0,6-4,1 mg dla Mg∙100 g4 gleby. Plon ziarna na polu o największym współczynniku zmienności (CV) wynosił 95,9-351,0 g∙m-2; liczba wiech: 163,0-515,2 szt.∙m-2; liczba ziaren w wiesze: 7,5-33,0 szt. oraz MTZ: 22,8-41,0 g, a dla pól o najmniejszym CV odpowiednio: 183,3-386,2 g∙m-2; 259,0-400,0 szt.∙m-2; 14,8-42,2 szt. oraz 28,0-35,3 g. Współczynnik determinacji (R2) na badanych polach wynosił od 3,0 do 66,8%. Dla czterech plantacji niska wartość tego współczynnika wskazuje na mały związek między plonowaniem owsa a odczynem gleby i zasobnością gleby w P, K i Mg.
W pracy wykorzystano dane agrometeorologiczne dotyczące: opadów, temperatury powietrza oraz usłonecznienia z 59 stacji meteorologicznych w Polsce z lat 1970-1995. Ponadto uwzględniono niedostateczne i nadmierne dekadowe stany uwilgotnienia gleby w okresie od kwietnia do lipca z Biuletynów Agrometeorologicznych IMGW, za lata 1966-1995, a także plony jęczmienia jarego z 49 województw zebrane z opracowań statystycznych GUS. W celu określenia wpływu ekstremalnego uwilgotnienia gleby na zmniejszenie plonu jęczmienia jarego wyznaczono progowe wartości wskaźników dla niedostatecznego Wugn> 1,4 i nadmiernego Wugm > 0,6 uwilgotnienia gleby. Opracowano prawdopodobieństwo występowania wartości tych wskaźników oraz obliczono potencjalne zmniejszenie plonu jęczmienia. Wykorzystując dane agrometeorologiczne opracowano równania regresji dla określenia wielkości plonów jęczmienia na koniec kwietnia, maja, czerwca i lipca uzyskując dobre i bardzo dobre wyniki (średni błąd weryfikacji 4,7%), Wyznaczono 3 strefy potencjalnego zagrożenia jęczmienia jarego przez ekstremalne uwilgotnienie gleby.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.