Prześledzono wpływ wzrastających dawek niklu (0, 30, 60, 90, 120 mg Ni·kg⁻¹) w warunkach doświadczenia wazonowego na plonowanie i gromadzenie tego pierwiastka przez 4 odmiany pszenicy jarej (Eta, Hera, Ismena, Jasna). Porównywane odmiany charakteryzowały się różną wrażliwością na nikiel wprowadzony do gleby. Statystycznie udowodniona redukcja plonu 3 odmian (Eta, Hera, Jasna) wystąpiła przy dawce 90 mg Ni·kg⁻¹, natomiast w przypadku odmiany Ismena dopiero przy dawce 120 mg Ni·kg⁻¹. Najwięcej niklu stwierdzono w roślinach pszenicy jarej odmiany Ismena, najmniej zaś w odm. Eta. W miarę wzrostu zawartości niklu w podłożu rosło również pobranie tego metalu i było ono najwyższe u odmiany Ismena.
Na dwóch glebach bardzo różniących się wielkością gęstości naturalnej, która na glebie brunatnej wytworzonej z piasku gliniastego mocnego wynosiła 1,536 Mg·m⁻³, a na glebie płowej z pyłu gliniastego 1,336 Mg·m⁻³, przeprowadzono doświadczenie wazonowe w celu zbadania reakcji roślin na zróżnicowaną gęstość gleby. Testowano pszenicę jarą, gorczycę białą i żyto na zielonkę. W każdym przypadku otrzymano największy plon rośliny na glebie o gęstości naturalnej. Wskutek odstępstw gęstości aktualnej od gęstości naturalnej plony spadały. Paraboliczne krzywe reaktywności roślin na gęstość gleby różniły się między sobą, ale nie można ich traktować jako definitywne, z uwagi na niezbadane wpływy czynników atmosferycznych oraz nieznane zmiany w układzie fizycznych właściwości gleb zachodzące w czasie.