Urządzenia mierzące współczynnik tarcia muszą gwarantować poprawność uzyskiwanych wyników, gdyż od oceny właściwości przeciwpoślizgowych nawierzchni lotniskowych zależy decyzja podjęta przez pilota o sposobie wykonania manewru lądowania (Jaźwiński i Borgoń, 1989). Przyjęta powtarzalność pomiarów na poziomie ±0,03 oraz odtwarzalność na poziomie ±0,07 nie jest warunkiem wystarczającym do akceptacji systemu pomiarowego. W artykule przedstawiono podejście do oceny systemów mierzących współczynnik tarcia nawierzchni elementów funkcjonalnych lotnisk. Pomiary dla określonych warunków przeprowadzono w 10 seriach na nawierzchniach wykonanych z betonu cementowego i asfaltowego, przy prędkościach 65 i 95 km·h⁻¹, w warunkach „na sucho” i „na mokro”. Założenie o normalności rozkładów zweryfikowano na podstawie testu Shapiro-Wilka, analizując statystykę W. Z przeprowadzonych badań wynika, że współczynnik tarcia zmierzony z wykorzystaniem testerów tarcia biorących udział w badaniach osiągnął dla tych samych warunków badawczych różne wartości. Mając na uwadze tester odniesienia, wykreślono proste regresji w celu wyznaczenia skorygowanego współczynnika tarcia.