Sieroctwo należy do zjawisk bezpośrednio związanych z funkcjonowaniem rodziny i towarzyszących człowiekowi od momentu wyodrębnienia rodziny jako komórki życia społecznego. Pedagogika społeczna pojęcie sieroctwa rozumie jako: „stan pozbawienia dzieci, trwale lub przejściowo, szans wychowania we własnej rodzinie, ze względu na brak odpowiednich warunków opiekuńczo-wychowawczych”. Ogólnie można więc przyjąć, że jest to sytuacja dziecka pozbawionego właściwej opieki rodzicielskiej. Termin sieroctwo społeczne może oznaczać, stan w jakim znalazło się dziecko, charakteryzujący się pozbawieniem go opieki ze strony rodziców biologicznych i przejęciem jej przez inne osoby czy instytucje, gdzie kontakt z rodziną naturalną jest sporadyczny bądź nie ma go wcale. Skutkom sieroctwa można i należy przeciwdziałać podejmując działania kompensacyjne. Można przyjąć, że kompensacja to wyrównywanie i zastępowanie rodziny naturalnej innymi formami zastępczego rodzicielstwa. Najbardziej skuteczny sposób kompensowania dziecku sierocemu braków opieki i wychowania ze strony rodziny własnej, stanowią rodzinne formy opieki: rodziny adopcyjne, rodziny zastępcze, rodzinne domy dziecka i wioski.